PARLAMENTARNY SYSTEM RZĄDÓW TEORIA I PRAKTYKA

Badanie instytucji prawa konstytucyjnego, zwłaszcza w kontekście systemu parlamentarnego, wymaga uwzględnienia politologicznej perspektywy. Wydaje się wręcz, że bez tego ujęcia zrozumienie systemu parlamentarnego jest niemożliwe, ponieważ dotyczy ono kwestii podstawowych, zarówno pod względem ich znaczenia, jak i struktury. W większości przypadków nie jest on jednoznacznie określany jako system parlamentarny, jak w przypadku Konstytucji Bułgarii. Najczęściej jego charakter czy pochodzenie odczytujemy z konstytucyjnych zapisów oraz z tego, czego nieformalnie nazywa się duchem ustroju lub jego filozofią. System parlamentarny sam w sobie był wynikiem politycznej praktyki, która została odpowiednio ukształtowana i dostosowana, bez formalnego oznaczenia go jako politycznego projektu lub konstytucyjnego planu.

Uważa się, że jest dobrze znany i rozpoznawalny, choć nie wymaga on precyzyjnego definiowania ani prawnego ustanowienia jako zasada konstytucyjna. System ten powstawał metodą prób i błędów, poprzez łączenie różnych elementów i analizowanie ich spójności. Proces kształtowania systemu parlamentarnego był przede wszystkim zjawiskiem politycznym, rozciągniętym na przestrzeni czasu, na który zasady prawa konstytucyjnego reagowały z opóźnieniem i nierzadko niespójnie. Właśnie dlatego politologiczne spojrzenie jest kluczowe dla zrozumienia tego systemu. Jego brak skutkuje niezrozumiałością samego systemu parlamentarnego oraz jego logiki, pozbawiając go sensu prakseologicznego i utylitarnego.