Pancerne serce pocket

„Pancerne serce” wpadło mi na skupszopie trochę przypadkiem, ale przyznaję, że z serią o Harrym Hole mam taki problem, że niby wiem, czego się spodziewać, a i tak mnie coś zaskakuje. Tym razem zaskoczyło mnie to, jak bardzo ta książka potrafiła mnie wymęczyć i jednocześnie wciągnąć. Brzmi jak sprzeczność, ale już tłumaczę.

Pierwsze strony poszły mi jak po grudzie. Harry gdzieś w Azji, topiący się w alkoholu i dymie, zupełnie niechętny powrotowi do swojego dawnego życia. Wciągałem się powoli, wręcz opornie. Nesbo lubi się rozwlekać, ale tutaj miałem momenty, w których ziewałem i zastanawiałem się, czy dam radę. Były takie wieczory, kiedy brałem książkę do ręki tylko dlatego, że nie lubię zostawiać rzeczy rozgrzebanych, a nie dlatego, że ciągnęło mnie do fabuły.

Ale wiecie co? Im dalej w las, tym bardziej zaczynałem doceniać to, jak autor rozrzuca tropy. Owszem, jest ich za dużo. Postaci drugoplanowych też od cholery i jeszcze trochę. Niektóre sceny spokojnie można by było wyrzucić i książka nic by na tym nie straciła, a wręcz zyskała. Ale Nesbo ma ten swój dar: nawet jeśli przynudza, to przynudza w taki sposób, że i tak siedzisz do późna w nocy, bo nagle okazuje się, że ten wątek, który wydawał się zbędny, zaczyna się zazębiać z całością.

Sam wątek kryminalny to jazda bez trzymanki. Seryjny morderca z dziwaczną metodą działania, śledztwo gęste od fałszywych tropów, a do tego polityczne wątki i prywatne demony Harry’ego. Właśnie to najbardziej mnie trzymało przy lekturze: psychologia postaci. Harry jest w rozsypce, ale właśnie to czyni go tak wiarygodnym. Nie jest herosem, tylko człowiekiem, który walczy o każdy dzień, a jednocześnie ma ten przeklęty dar łączenia kropek tam, gdzie inni widzą tylko chaos.

Nie będę ukrywać, że miejscami byłem sfrustrowany. Naprawdę uważam, że gdyby Nesbo skrócił książkę o jakieś sto stron, to efekt końcowy byłby lepszy. W pewnym momencie ilość wątków zaczyna przytłaczać i zamiast emocjonować, bardziej męczy. Zdarzało się, że musiałem się cofać kilka kartek, żeby przypomnieć sobie, kto jest kim i dlaczego pojawia się w tej scenie.

Za to końcówka… tego się nie da opisać bez spoilerów, więc tylko powiem, że bolały mnie palce od ściskania książki. Tempo nagle przyspiesza, wszystkie elementy układanki wskakują na swoje miejsca i pojawia się ten dobrze znany efekt Nesbo: siedzisz, czytasz i wiesz, że obojętnie, jak bardzo marudziłeś po drodze, finał nagradza cierpliwość.

Czy polecam? Tak, ale z zastrzeżeniami. To nie jest idealny Nesbo. To jest Nesbo rozwlekły, momentami irytujący, ale też taki, który wciąż potrafi budować klimat i pisać o samotności, traumie i granicy między dobrem a złem w sposób, który zostaje w głowie. Jeśli dopiero zaczynasz przygodę z Harrym Hole, to lepiej sięgnąć po coś innego, bo „Pancerne serce” może cię zniechęcić. Jeśli jesteś już fanem, to pewnie i tak przeczytasz i będziesz mieć podobne odczucia: męczące, ale satysfakcjonujące.

Dla mnie ta książka to trochę jak długi marsz pod górę. Człowiek sapie, narzeka, ma ochotę zawrócić, ale kiedy już staje na szczycie, to myśli sobie: warto było.