Pamiętniki

Świat, w którym żył Stefan Kieniewicz, zanika w odmętach historii, lecz jego pamiętnikarska opowieść o dorastaniu zarówno w życiu rodzinnym, jak i publicznym, zachowuje nie tylko szczegóły z pierwszej połowy XX wieku, ale także buduje z nimi emocjonalny związek. Urodzony w zamożnej rodzinie na terenie carskiej Rosji, Kieniewicz szybko utracił dom, zanim jeszcze zaczął edukację w Polsce. Chociaż nie zaznał wojennych przygód, ukończył pełne wykształcenie. Posługiwał się pięcioma językami światowej literatury, choć nie uważał siebie za poliglotę. Z jednakowym zapałem uczestniczył w karnawałach, jak i zgłębiał archiwa. Kiedy założył rodzinę, nadeszła wojna, a dziesięć lat później doszedł do wniosku, że M4 to wszystko, czego potrzebuje.

Doświadczenia z konspiracji, powstania i obozów koncentracyjnych wzmacniały jego wiarę i umożliwiły głębsze zrozumienie epoki, której badaniom się poświęcił. Choć unikał polityki, jego głos stał się znaczący w środowisku. Niejednokrotnie spotykał się z opinią, żę, gdyby wszyscy prowadzili pamiętniki i odpowiadali na listy, historycy byliby niepotrzebni. Jako wyjątkowo skrupulatny korespondent, Kieniewicz nie zgadzał się z tym stanowiskiem, ukazując, dlaczego historycy pozostają niezastąpieni.

Stefan Kieniewicz (1907-1992) pochodził z rodziny ziemiańskiej na Kresach i w niepodległej Polsce wybrał drogę inteligencji. Swojej ojczyźnie służył jako naukowiec i konspirator, a rodzinie jako oddany mąż i ojciec. Specjalizował się w historii XIX wieku; zdobył tytuł magistra w Poznaniu, doktorat w Warszawie oraz habilitację w Krakowie. Podczas wojny pracował w Biurze Informacji i Propagandy Komendy Głównej AK, a po zranieniu w powstaniu trafił do obozu koncentracyjnego. Po wojnie związany był z Instytutem Historycznym UW oraz Instytutem Historii PAN, zyskując sławę jako wybitny badacz powstania styczniowego.

Powyższy opis pochodzi od wydawcy.