Ostatnia z rodu stanfieldów

<p>Kiedy sięgnęłam po „Ostatnia z rodu Stanfieldów” autorstwa Marca Levy'ego, zaintrygowało mnie założenie - rodzinne sekrety, tajemnicze listy i podróż przez kontynenty w celu odkrycia ukrytych prawd. Jako ktoś, kto uwielbia dobrą mieszankę tajemnicy i dramatu, z niecierpliwością czekałam na tę książkę i muszę przyznać, że nie zawiodłam się.</p><p>Historia zaczyna się od Eleanor-Rigby Donovan, dziennikarki mieszkającej w Londynie, która otrzymuje anonimowy list, który wywraca jej świat do góry nogami. List sugeruje, że jej niedawno zmarła matka była zamieszana w przestępstwo sprzed lat. Ta rewelacja szokuje Eleanor, która zawsze uważała swoją matkę za kochającą, honorową kobietę. Gdy jej matka odeszła, a ojciec najwyraźniej nie miał pojęcia lub nie chciał pomóc, Eleanor wyrusza w podróż, aby odkryć prawdę o przeszłości swojej matki. Jej podróż prowadzi ją do Baltimore, gdzie spotyka George'a-Harrisona Collinsa, stolarza z Quebecu, który otrzymał podobny list o swojej matce. Dwójka nieznajomych szybko zdaje sobie sprawę, że losy ich matek splotły się w sposób, jakiego nigdy sobie nie wyobrażali, i razem wyruszają, by ułożyć puzzle historii swoich rodzin.</p><p>Jedną z mocnych stron powieści jest sposób, w jaki Levy splata ze sobą różne czasy i światy przedstawione. Historia przenosi nas z okupowanej Francji podczas II wojny światowej do Baltimore w latach 80. i wreszcie do współczesności w Londynie i Montrealu. Każda lokalizacja i epoka jest żywo przedstawiona, a ja całkowicie zanurzyłem się w różnych światach stworzonych przez Levy'ego. Elementy historyczne były szczególnie fascynujące, dodając głębi tajemnicy, gdy Eleanor i George-Harrison zagłębiali się w przeszłość swoich matek.</p><p>Eleanor-Rigby to postać, której kibicowałam od samego początku. Jako dziennikarka jest naturalnie dociekliwa i zdeterminowana, ale zmaga się również z własnymi osobistymi problemami - napiętymi relacjami z ojcem i poczuciem straty po śmierci matki. Jej determinacja, by odkryć prawdę o swojej matce, nawet jeśli oznacza to konfrontację z bolesną rzeczywistością, uczyniła z niej fascynującą bohaterkę. Doceniłam również dynamikę między Eleanor i jej rodzeństwem, która dodała kolejną warstwę złożoności do rodzinnego dramatu. Ich interakcje były autentyczne, oddając napięcie i miłość, które często współistnieją w relacjach między rodzeństwem.</p><p>Z drugiej strony George-Harrison był dla mnie początkowo nieco większą zagadką. Jako stolarz prowadzący spokojne życie w Quebecu, wydawał się mało prawdopodobnym partnerem w tym śledztwie. Jednak w miarę postępu fabuły zaczęłam doceniać jego rolę w narracji. Jego spokojna, stabilna obecność równoważyła bardziej intensywną energię Eleanor, a sposób, w jaki ich partnerstwo rozwijało się w trakcie książki, był dla mnie jednym z najważniejszych wydarzeń. Fakt, że obie postacie zostały nazwane po członkach Beatlesów, dodał dziwacznego akcentu, który mi się podobał.</p><p>Sama tajemnica jest dobrze skonstruowana, z odpowiednią ilością zwrotów akcji, aby czytelnik był zaangażowany, ale nie czuł się przytłoczony. W miarę jak Eleanor i George-Harrison zagłębiają się w przeszłość swoich matek, odkrywają sekrety, które podważają wszystko, co myśleli, że wiedzą o swoich rodzinach. Były momenty, w których wydawało mi się, że już wiem, dokąd zmierza ta historia, tylko po to, by zostać zaskoczonym nowymi rewelacjami. Marc Levy wykonuje świetną robotę, utrzymując napięcie przez całą powieść, a ostateczne rozwiązanie było zarówno satysfakcjonujące, jak i przejmujące.</p><p>Nie wszystko mi się jednak podobało. Jednym z nich była liczba postaci zaangażowanych w tę historię. Chociaż rozumiem, że Marc Levy chciał stworzyć bogatą, wielowarstwową narrację, były chwile, kiedy wydawało się, że jest zbyt wiele osób, które trzeba śledzić. Niektóre z drugoplanowych postaci nie wnosiły zbyt wiele do fabuły i można było je usprawnić, aby skupić się na głównym wątku. Nie chodziło o to, że historia była trudna do śledzenia, ale czułem, że ściślejsza obsada postaci stworzyłaby bardziej spójną narrację.</p><p>Kolejnym małym zarzutem było tempo w niektórych częściach książki. Podczas gdy tajemnica trzymała mnie w napięciu, było kilka fragmentów, w których historia wydawała się nieco przeciągać, szczególnie w środku. Miałam wrażenie, że chciałabym, aby fabuła toczyła się trochę szybciej, zwłaszcza że ostatnie rozdziały były tak trzymające w napięciu. Jednak te powolne momenty były nieliczne i ogólnie książka utrzymała dobrą równowagę między napięciem a rozwojem postaci.</p><p>Pomimo tych drobnych problemów, „Ostatnia z rodu Stanfieldów” była bardzo przyjemną lekturą. Zdolność Levy'ego do łączenia tajemnicy z dramatem rodzinnym jest imponująca i robi to w sposób, który jest zarówno zabawny, jak i emocjonalnie rezonujący. Tematy tożsamości, pamięci i wpływu przeszłości na teraźniejszość są badane z wrażliwością, a ja myślałem o bohaterach jeszcze długo po zakończeniu książki.</p>