Ostatnia na imprezie

Gdyby ta powieść była filmem, oglądałabym go z zapartym tchem, a ulubiony kadr z niego z pewnością oprawiła w ramki. Ale 𝘖𝘴𝘵𝘢𝘵𝘯𝘪𝘢 𝘯𝘢 𝘪𝘮𝘱𝘳𝘦𝘻𝘪𝘦 jest książką. I jestem nią wprost zachwycona.

Na początku się bałam. Głównie tego, że przydzwoniłam sobie taką ciężką tematyką - bo na to wskazywało pierwsze kilka stron. Bałam się, że będzie za dużo "apo" (bo w kulturze zdecydowanie jestem zwolenniczką tego, co po apokalipsie, a nie samej apokalipsy). Ale im dalej w las, tym bardziej się w tej książce odnajdywałam.

Ludzkość zostaje zupełnie wymieciona przez śmiercionośny wirus 6DM (6 Dni Maksimum). Nasza bohaterka zostaje zupełnie sama i musi stawić czoło nowemu życiu, gdy naokoło otacza ją tylko śmierć i rozkład. Kameralność inscenizacji to coś co kocham w postapo. Nie przepadam za tłumami walczącymi o przetrwanie i innymi madmaksowymi ozwiązaniami. Uwielbiam minimalną ilość bohaterów i kontemplację zniszczeń. Puste przestrzenie. Przemyślenia. Nieśmiałe próby budowania życia od początku. Tutaj doszło coś nowego w konstrukcji fabuły, co mnie totalnie zjednało - wypełnianie kolejnych zadanych samej sobie questów.

Kobieta przez całe swoje trzydziestoletnie życie ściemniała wszystkim dookoła (no może poza swoim najlepszym przyjacielem, Xavem), ale z nami jest stuprocentowo szczera. Bez żadnych barier. Opisy tego, co spotyka na swojej drodze, wszelkich czynności i emocji są bardzo naturalistyczne (tutaj ostrzeżenie dla wrażliwszych odbiorców).

Bardzo mile zaskoczył mnie kierunek, w który zmierzyła historia. Przez ostatnie dwa dni wprost nie mogłam się oderwać od lektury.

𝘖𝘴𝘵𝘢𝘵𝘯𝘪𝘢 𝘯𝘢 𝘪𝘮𝘱𝘳𝘦𝘻𝘪𝘦, mimo swojego ironicznie lekko brzmiącego tytułu, jest właśnie takim postapo, jaki pragnę czytać. Zazwyczaj trafiałam może na poważniejsze pozycje (z większym patosem chociażby), ale nie zawsze jest to potrzebne. Wasze biedne zadręczone umysły Wam za to podziękują.