Ona i On

<p>„Ona i on”<strong>&nbsp;</strong>autorstwa Marca Levy'ego to książka, na którą czekałam z niecierpliwością. Z założeniem, że dwie samotne dusze spotykają się na portalu randkowym w urokliwych uliczkach Paryża, spodziewałam się zachwycającej historii miłosnej wypełnionej charakterystyczną dla Levy'ego mieszanką romansu i kaprysu. Jednak po skończeniu powieści miałam mieszane uczucia. Choć miała ona swoje momenty uroku, ostatecznie pozostawiła mnie z pragnieniem czegoś więcej.</p><p>Zacznijmy od bohaterów - Mii i Paula. Na papierze wydają się być idealnymi romantycznymi bohaterami. Mia, słynna aktorka ukrywająca się w Paryżu, aby uciec od presji swojego życia, i Paul, pisarz walczący o znalezienie swojego miejsca, zarówno w karierze, jak iw życiu. Poznają się na portalu randkowym i zamiast zostać kochankami, nawiązują nieoczekiwaną przyjaźń. To układ, który powinien wywołać iskry, ale niestety sami bohaterowie nie do końca wykorzystali swój potencjał.</p><p>Jednym z największych wyzwań, z jakimi przyszło mi się zmierzyć podczas lektury było zżycie się z Mią i Paulem. Tak bardzo jak chciałam im kibicować, tak trudno było mi zaangażować się w ich historię. W ich osobowościach był pewien dystans, brak głębi, który sprawiał, że trudno było poczuć do nich prawdziwą empatię lub sympatię. Byli jednowymiarowi, bardziej jak wyobrażenia o ludziach niż w pełni zrealizowane postacie. To oderwanie sprawiło, że trudno było przejąć się ich podróżą lub poczuć chemię, która powinna być bijącym sercem powieści.</p><p>Do tego dochodził sposób, w jaki zwracali się do siebie - zawsze tak formalnie, z „panem” i „panią” przez całą książkę. Chociaż rozumiem, że Levy mógł dążyć do pewnego poetyckiego tonu, często wydawało mi się to sztampowe i nierealistyczne. W historii miłosnej chcesz poczuć ciepło i więź między bohaterami, ale ich interakcje często przypominały bardziej oskryptowane wymiany zdań niż prawdziwe rozmowy.</p><p>To powiedziawszy, sama fabuła miała kilka interesujących elementów. Decyzja Mii o ukrywaniu swojej prawdziwej tożsamości przed Paulem była sprytnym zwrotem akcji i dodała warstwę intrygi do ich związku. Eksploracja nieoczekiwanego sukcesu literackiego Paula w Korei również była dla mnie punktem kulminacyjnym. Był to wyjątkowy wątek, który wniósł nieco świeżości do fabuły i pozwolił spojrzeć na świat, którego wielu z nas nie widzi we współczesnych romansach. Te elementy sprawiły, że byłam wystarczająco zaangażowana, aby kontynuować czytanie, nawet jeśli rozwój postaci nie był tak silny, jak miałam nadzieję.</p><p>Kolejnym plusem była paryska sceneria. Levy wykonuje piękną robotę, ożywiając miasto, czyniąc je niemalże postacią samą w sobie. Opisy Montmartre, przytulnych kawiarni, krętych uliczek Marais - te szczegóły stworzyły żywe tło, które dodało wiele do ogólnej atmosfery powieści. Paryż to zawsze świetna sceneria dla historii miłosnej, a przywiązanie Levy'ego do miasta przebija przez jego pisarstwo.</p><p>Tempo książki było kolejnym aspektem, który pozostawił mnie zmieszaną. Przez większą część powieści historia toczy się w spokojnym tempie, skupiając się bardziej na powolnym rozwoju przyjaźni Mii i Paula niż na prawdziwym dramacie czy napięciu. Może to zadziałać dla niektórych czytelników, którzy lubią bardziej zrelaksowaną narrację opartą na postaciach, ale dla mnie czasami wydawało się to zbyt powolne. Dopiero w kilku ostatnich rozdziałach akcja naprawdę się rozkręciła, a do tego czasu wydawało się, że to za mało, za późno. Końcowe rozdziały były całkiem wciągające i w końcu udało mi się wciągnąć w tę historię, ale żałuję, że nie nastąpiło to wcześniej.</p><p>Ostatecznie „Ona i on” to książka, która ma swoje uroki, ale ostatecznie nie jest naprawdę niezapomnianą historią miłosną. Ma momenty piękna, szczególnie w przedstawieniu Paryża i bardziej pomysłowych aspektach fabuły, ale zawodzą ją słabo rozwinięte postacie i nieco nierówne tempo. Nie jest to w żadnym wypadku zła książka i z pewnością są elementy, które fani Marca Levy'ego docenią, ale nie jest to jedna z jego najlepszych.</p>