Złączeni zemstą

<p>Kiedy sięgnęłam po „Złączeni zemstą”, spodziewałam się fajerwerków - ognistych starć, niebezpiecznego napięcia i historii miłosnej, która zaprze mi dech w piersiach. W końcu opis od wydawcy praktycznie to obiecywał: opowieść o pięknej i bestii, w której młoda, niewinna kobieta zostaje uwikłana w zatwardziałego zabójcę znanego tylko jako Growl. Brzmiało to jak rodzaj mrocznego romansu, który sprawia, że puls przyspiesza, a emocje wirują. Niestety, chociaż książka miała momenty intrygi, nie dostarczyła w pełni intensywności ani głębi, na którą liczyłam.&nbsp;</p><p>Zacznijmy od Cara, głównej bohaterki. Jest napisana jako archetyp niewinności - posłuszna, cicha i uległa do granic możliwości. Rozumiem, że jej pochodzenie i wychowanie może tłumaczyć jej bierność, ale jej brak walki był dla mnie frustrujący. Sytuacja, w jakiej znalazła się Cara, jest przerażająca, a mimo to wydaje się ona akceptować swoje okoliczności z niewielkim oporem. Chciałam jej kibicować, poczuć jej walkę i zobaczyć jej rozwój, ale rzadko rzucała wyzwanie Growlowi, a nawet samej sobie. To sprawiło, że jej postać była płaska i momentami boleśnie nieciekawa.&nbsp;</p><p>Jest też Growl, niesławny antybohater. Ma być bezwzględną maszyną do zabijania, człowiekiem, którego wszyscy się boją, pozbawionym empatii i człowieczeństwa. Na papierze to idealny materiał na mroczny i niebezpieczny romans. W rzeczywistości jednak jego postać nie przypadła mi do gustu. Jego przemiana z zimnokrwistego egzekutora w kogoś zdolnego do miłości i czułości następuje zbyt szybko. W jednej chwili jest Growlem - potworem - a w następnej wykazuje oznaki wrażliwości i uczucia. To zmiana, która wydaje się pośpieszna i niedopracowana, pozostawiając mnie nieprzekonaną o jej autentyczności. Chciałam zobaczyć więcej warstw, więcej napięcia i konfliktu, gdy zmagał się ze swoimi emocjami.&nbsp;</p><p>Chemia między Carą i Growlem miała swoje momenty. Pojawiły się przebłyski więzi i intensywności, które wskazują na to, czym mógłby być ich związek, gdyby poświęcono mu więcej czasu i niuansów. Niektóre z ich interakcji, szczególnie w drugiej połowie książki, niosły ze sobą prawdziwe emocje i wrażliwość, dając mi wgląd w potencjał, jaki miała ta historia.&nbsp;</p><p>Jeśli chodzi o fabułę, zaczęło się dość obiecująco. Przymusowe umieszczenie Cary w świecie Growla ustawia scenę dla dramatu o wysokiej stawce. Jednak środkowe rozdziały ciągnęły się, skupiając się głównie na wewnętrznych lękach Cary i ponurej obecności Growla. Napięcie między nimi mogło prowadzić narrację, ale zamiast tego wydawało się, że niewiele się dzieje. Dopiero w ostatnich rozdziałach historia nabiera tempa, a ucieczka Cary i Growla zapewnia bardzo potrzebny zastrzyk akcji. Ale nawet tutaj rozwiązanie wydawało się zbyt wygodne i nierealistyczne. Ich ucieczka z tak tragicznych okoliczności była zdecydowanie zbyt łatwa, co podważało wysoką stawkę ich sytuacji.&nbsp;</p><p>Jednym z aspektów, które muszę docenić, jest klimatyczny styl pisania Cory Reilly. Ma sposób na tworzenie mrocznych, nastrojowych scenerii, które wciągają, sprawiając, że czujesz przytłaczającą wagę świata bohaterów. Tło życia Growla - strach, który inspiruje, niebezpieczeństwo, które uosabia - było fascynujące. Gdyby tylko taką samą uwagę poświęcono rozwojowi postaci i ich relacji.&nbsp;</p><p>Ogólnie rzecz biorąc, jako romans „Złączeni zemstą” miał potencjał. Założenie mrocznego romansu między dwoma przeciwieństwami - łagodną pięknością i zahartowaną bestią - mogło być elektryzujące. Ale pośpieszny rozwój postaci, brak emocjonalnej głębi i fabuła, która zbyt mocno opierała się na wygodzie, pozostawiły mnie rozczarowaną. Nie jest to zła książka, ale nie jest też tym, na co liczyłam.&nbsp;</p>