Ogród poza czasem. W poszukiwaniu wspólnego raju

Olivia Laing, w przeddzień globalnej pandemii, przenosi się z mężem do urokliwego, choć nieco zaniedbanego domu w hrabstwie Suffolk. Otoczony dawnym ogrodem należącym do członka Królewskiego Towarzystwa Ogrodniczego, staje się miejscem jej rozważań nad rolą ogrodów w kulturze. Z równym zaangażowaniem, z jakim analizuje fachową literaturę ogrodniczą i dzieło Johna Miltona "Raj utracony", Laing pracuje nad przywróceniem ogrodowi jego dawnej świetności, stosując zaawansowane techniki ogrodnicze i wsparcie firmy Wiggly Wigglers. Pytanie, które sobie zadaje, brzmi: czy potrafimy jeszcze wyobrazić sobie świat inny niż ten, który znamy? Podczas gdy kolejne lockdowny zmieniają codzienność, Laing czerpie inspirację z utopijnych pism Dereka Jarmana i Williama Morrisa, które traktują ogrody jako symbole sprawiedliwego porządku społecznego. Autorka podkreśla, że choć ogrody mają nieodłączny wymiar polityczny, w rękach prywatnych nierzadko stają się przywilejem wybranych, a nie przestrzenią wspólną. "Ogród poza czasem" to nie tylko pochwała ogrodu, lecz także poszukiwanie jego współdzielonego charakteru. Choć nie jest to podręcznik ani historyczny elaborat, książka skupia się na idei ogrodu – jego związku z płcią, wyobraźnią i władzą. Olivia Laing, umiejętnie łącząc emocje z analitycznym punktem widzenia, eksploruje subtelne niuanse współczesnego doświadczenia. Dzieło Laing, jak zauważa "New York Times", przekracza granice gatunkowe, oferując czytelnikom połączenie refleksji i błyskotliwej analizy. Według "Washington Post", książka odkrywa nie tylko fascynującą historię ogrodów, ale poszukuje przestrzeni, która pozwalałaby kreować piękno życia. Z kolei "Los Angeles Review of Books" podkreśla, że Laing, idąc pod prąd upraszczającej tendencji dyskursu publicznego, daje czytelnikom przestrzeń na pełniejsze relacje między człowiekiem a naturą. "The Observer" przyznaje, że jeszcze nigdy nie spotkał się z książką, która oddaje jednocześnie przyjemność i niemal hipnotyczną naturę ogrodnictwa. "The Guardian" określa to dzieło jako refleksję nad ogrodem, postrzeganym zarówno jako przestrzeń polityczna, jak i miejsce uzdrawiającej odnowy. Neil Tennant dostrzega w książce inteligentną analizę sprzeczności ogrodu — od marzeń po rzeczywistość, podczas gdy Sue Stuart-Smith podkreśla, że narracja Laing urzeka swoją elegancją i zachwyca.