Od Dzierżyńskiego do Putina. Służby specjalne Rosji w walce o dominację nad światem 1917-2036

<p>W październiku 2022 roku premierę w Polsce miała książka „Od Dzierżyńskiego do Putina. Służby specjalne Rosji w walce o dominację nad światem 1917-2036”, wydana nakładem wydawnictwa &nbsp;Rebis. Długi pod tytuł sugeruje kompleksowe opracowanie autorstwa Jurij Felsztinski i Władimir Popow. Obaj badacze są dobrze znani miłośnikom literatury faktu. Szczególnie Jurij Felsztinski od lat mieszkający w USA zapisał się w historii literatury faktu jako twórca znakomitych reportaży, https://******.**. bestsellerowej książki pod tytułem „Wysadzić Rosję”, napisanej skądinąd z udziałem wroga nr 1 kremlowskich elit, Aleksandra Litwinienki. Litwinienki to głośna postać na Kremlu. Były podpułkownik FSB zmarł w listopadzie 2006 roku w Londynie napromieniowany na zlecenie Kremla radioaktywnym polonem-210. Wiadomość o egzekucji wstrząsnęła zachodnimi mediami, stanowiła jednocześnie wyraźny sygnał z Moskwy, że ludzie, którzy odmawiają współpracy, zginą bez względu na to, gdzie się ukryją. Nie sposób określić, w jakim stopniu książka „Od Dzierżyńskiego do Putina” została napisana przez rosyjskich badaczy w związku ze śmiercią Litwinienki, niemniej jego sprawa wpisuje się w szerszy kontekst historyczny, przedstawiony przez autorów książki „Od Dzierżyńskiego do Putina”. &nbsp;<br>Jurij Felsztinski i Władimir Popow obrali sobie za ścieżkę reportażu zadanie wymagające i ambitne: opisać związki Kremla z tajnymi służbami od czasów rewolucji październikowej aż do roku 2036. &nbsp;<br>&nbsp;<br>Na początek wyjaśnię zagadkę związaną z podtytułem książki „Od Dzierżyńskiego do Putina”. Horyzont czasowy sięgający roku 2036 nie jest tu przypadkowy. Jurij Felsztinski i Władimir Popow przedstawiają Putina jako człowieka ambitnego, który pragnie zapisać się w historii Rosji jako człowiek panujący dłużej od samego Józefa Stalina. Przypomnę, że przywódca Związku Radzieckiego rządził 30 lat. Władimir Putin rządy na Kremlu rozpoczął wiosną 2000 roku, jednak już w sylwestrową noc na przełomie 1999 i 2000 roku wystąpił z orędziem do narodu jako gospodarz Kremla. W Rosji symbolika zawsze była rzeczą ważną, ułatwiającą komunikowanie się cara z ogromnymi masami ludzkiej tkanki od St. Petersburga aż po Władywostok. Władimir Putin u progu nowego tysiąclecia zaprezentował się jako człowiek młody, energiczny, obiecujący przywrócenie Rosji statusu „Supermocarstwa”. Niewielu wówczas miało świadomość jego przeszłości. W książce „Od Dzierżyńskiego do Putina” znajdziemy fragmenty odnoszące się do działalności Władimira Putina w KGB na obszarze Niemiec Wschodnich jeszcze przed rozpadem Związku Radzieckiego w 1991 roku. Rodowód KGB zjednał Putinowi zaufanie wielu „szarych eminencji” wokół Kremla, które przez kolejne&nbsp;lata w ostatniej dekadzie XX w. przygotowywały się do przekazania władzy. Komu? Ustępujący prezydent Borys Jelcyn przedstawiony został przez Jurija Felsztinskiego i Władimir Popowa jako swoisty eksperyment. Jelcyn obiecywał odwilż w stosunkach z zachodem i nowe rozdanie w relacjach z transatlantyckich. Co ciekawe, długi czas udawało się zachowywać pozory na Kremlu, kryjąc przy tym prawdziwe intencje tajnych służb. Wybór Putina na następcę Borysa Jelcyna nie był rzeczą oczywistą. Zaskoczyło mnie, że zdaniem autorów książki „Od Dzierżyńskiego do Putina”, urzędujący prezydent Federacji Rosyjskiej był postrzegany przez tajne służby jako niegroźny i łatwo dający się manipulować. Czas pokazał, że Putin nie tylko nie podporządkował się kremlowskim elitom, ale skutecznie i konsekwentnie stał się ich przywódcą, roszcząc sobie dożywotnie prawo do prezydentury.&nbsp;</p><p>&nbsp;Jurij Felsztinski i Władimir Popow przytaczają na łamach swojego reportażu kilka przykładów, gdzie zmiana warty w Rosji przebiegała krwawo i bezlitośnie. Zwróciłem uwagę na rolę Putina, ponieważ z uwagi na obecną sytuację na świecie jest to temat ważny i aktualny, budzący od wielu miesięcy uzasadnione emocje. Niektórzy komentatorzy wskazują, że Władimir Putin w krótkim czasie zostanie „odprawiony” przez FSB, a jego śmierć jak dziesiątki wcześniej na Kremlu będzie spowita mgła tajemnicy. Tak było https://******.**. w przypadku Nikołaja Jeżowa. Ludowy Komisarz Bezpieczeństwa Państwowego w latach 1936–1938 był człowiekiem tajnych służb w sowieckiej Rosji. Bez mrugnięcia powiekom skazywał kobiety i dzieci wrogów politycznych na śmierć. Autorzy książki „Od Dzierżyńskiego do Putina” opisują relację współpracowników Jeżowa, według których, skazanie człowieka na śmierć zajmowało mu nie więcej niż trzy minuty... Ponad 1,5 miliona ludzi trafiło w czasach Jeżowa do obozów pracy i wiezień. Większość z nich nigdy nie wróciła na wolność. Postać Nikołaja Jeżowa wiąże się z niezwykłym świadectwem działalności stalinowskiego aparatu państwowego. Józef Stalin początkowo z entuzjazmem patrzył na działalność Ludowy Komisarz Bezpieczeństwa Państwowego. Jeżow jak przekonują Jurij Felsztinski i Władimir Popow &nbsp;skutecznie realizował eksterminację elementów uznanych za wrogie sowieckiej ideologi. Z czasem Nikołaj Jeżow stał się symbolem powiedzenia, że wąż zjada swój własny ogon. Józef Stalin traktował swojego podwładnego instrumentalnie: rękoma Jeżowa wysyłał ludzi na śmierć. Nie przypadkowo Jeżow doczekał się przydomku „krwawy karzeł”, co wiązało się w równym stopniu z jego brutalnością, co niskim wzrostem (152 cm). Jedną z najgłośniejszych fotografii tamtych czasów było zdjęcie z otwarcia kanału im Moskwy. W ceremonii udział wzięli https://******.**. Józef Stalin, Wiaczesław Mołotow oraz wspomniany Nikołaj Jeżow. Początkowo fotografia przedstawiała wszystkich obecnych, jednak po egzekucji Jeżowa na rozkaz Stalina... byłego Ludowego Komisarza Bezpieczeństwa Państwowego po prostu usunięto ze zdjęcia! Jurij Felsztinski i Władimir Popow&nbsp;opisują, że podobny los czeka wszystkich pracowników tajnych służb w Rosji, którzy wcześniej czy później przestają być potrzebni, a ich miejsce zajmuje nory narybek: często jeszcze bardziej brutalny i ukierunkowany na sianie terroru. Czy podobny los czeka Władimira Putina? &nbsp;<br>&nbsp;<br>Czytałem w ostatnim czasie kilka książek na temat struktur władzy w Rosji i nie zawsze byłem usatysfakcjonowany. Wojna w Ukrainie stała się tematem medialnym, przez co wielu zachodnich publicystów przeanalizowało jej powody i ewentualne skutki dla Europy i całego świata. Książka „Od Dzierżyńskiego do Putina” to zupełnie inne spojrzenie na kremlowskie elity. Jurij Felsztinski i Władimir Popow skutecznie argumentują, że w Rosji od ponad stu lat toczy się nieustanna walka między resortem wojskowym i tajnymi służbami. Rozpad Związku Radzieckiego w 1991 roku zdaniem autorów książki „Od Dzierżyńskiego do Putina” stworzył przestrzeń do silniejszej pozycji tajnych służb kosztem armii, a obecna sytuacja na Ukrainie zdaje się potwierdzać tezy postawione przez rosyjskich badaczy. &nbsp;<br>&nbsp;<br>Transparentna metodologia i przejrzysty pomysł na książkę czyni z pracy Jurij Felsztinskiego i Władimira Popowa publikacją warta polecenia czytelnikom zainteresowanym szczegółami powiązań na szczytach kremlowskich elit. Niezaprzeczalnym atutem reportażu jest fakt, że autorzy wywodzą się z Rosji, przez co lepiej rozumieją jej specyfikę. Nie tylko w XXI wieku, ale również w burzliwych dekadach poprzedniego stulecia. A tam, jak przekonują autorzy książki „Od Dzierżyńskiego do Putina”, należy poszukiwać odpowiedzi na pytanie o koniec Władimira Putina. &nbsp;</p>

<p>Rewolucja bolszewicka miała miejsce 1917 roku. Kolejne dekady pokazały, że jej wpływ na losy świata był niebagatelny. Mieszkańcy Imperium Rosyjskiego mieli dość wojny, kojarzonej z caratem, wypowiedzieli zatem nieposłuszeństwo Romanowom. W całej tej opowieści o wojnie i przemocy jest również romantyczna legenda o ostatniej córce cara, Anastazji. Najnowsze badania archeologiczne w tym zakresie wskazują na zbiorowy pochowek wszystkich Romanowów, nie brak jednak autorytetów historycznych, takich jak Marc Ferro, którzy pozostają przy zdaniu, że Anastazji udało się uciec przed egzekucją. Wróćmy jednak do rewolucji bolszewickiej, ponieważ u jej źródeł swoją pracę pod tytułem „Od Dzierżyńskiego do Putina” przeprowadzili w rzetelnym i w pasjonującym stylu Jurij Felsztinski i Władimir Popow. Obaj Panowie nie są ananimowymi nazwiskami w świecie szeroko pojętego putinizmu, a ich reportaż przedstawia ponury obraz współczesnej Rosji. Autorzy książki „Od Dzierżyńskiego do Putina” opisują sposób funkcjonowania wąskiej grupy ludzi powiązanych z tajnymi służbami, którzy skutecznie kontrolują rosyjskie Imperium od ponad stu lat. &nbsp;<br>&nbsp;<br>Mało kto pamięta, ale bolszewicy początkowo nieśli na sztandarach hasła równości i braterstwa. Brzmi znajomo? Nie był to pierwszy raz, kiedy Rosjanie zapożyczyli sobie hasła rewolucyjne z krajów zachodnich. Francja była jednak krajem ludzi głęboko osadzonych w kulturze chrześcijańskiej, a ta, nawet jeśli skąpana we krwi, stopniowo i skutecznie uznała prawa człowieka za rzecz nadrzedną nawet wobec woli rządzących. Jurij Felsztinski i Władimir Popow&nbsp;przedstawiają zaskakujący opis bolszewickiej rewolucji, gdzie Rosja po raz pierwszy w swojej historii realnie miała szanse stać się krajem demokratycznym. Mieszkańcy Imperium Rosyjskiego mieli dość nie tylko Cara Romanowa, ale również toczonych przez niego wojen. Jak to się stało, że kraj ogarnięty pacyfistycznym szałem już dwadzieścia lat później ruszył decyzją Józefa Stalina na kraje Europy Zachodniej? Jurij Felsztinski i Władimir Popow jako postać kluczową dla transformacji bolszewickich ideałów wskazuje postać tytułowego Feliksa Dzierżyńskiego. Człowiek ten stanął na czele owianej fatalną sławą CzeKa. Czym była owa CzeKa? Jak wyjaśniają autorzy książki „Od Dzierżyńskiego do Putina”, określenie&nbsp;to stanowiło akronim nazwy tajnej policji w Rosji Sowieckiej. Co ciekawe, czas jej funkcjonowania przypada na lata 1917–https://******.** Dzierżyński był jedną z twarzy bolszewickiego terroru. Można śmiało powtórzyć za Jurijem Felsztinskim i Władimirem Popowem, że sterowana przez „Żelaznego Feliksa”, lub inaczej „Krwawego Karła” CzeKa, zapoczątkowała dramat milionów ludzi, skazanych na zimno, głód i często śmierć. Polecam przeczytać reportaż, aby zrozumieć, jak ponura kreatura był Feliks Dzierżyński. Dla Polaków to czarna karta historii swojsko brzmiące nazwisko wspomnianego kierownika CzeKa zdradza jego polski rodowód. &nbsp;</p><p>&nbsp;Jurij Felsztinski i Władimir Popow przedstawiają sylwetki następców Dzierżyńskiego, pojawia się https://******.**. Ławrientij Beria, szefa NKWD, następcy CzeKa. Beria to nie mniejszy złoczyńca aniżeli Dzierżyński, jak przekonują autorzy książki „Od Dzierżyńskiego do Putina”. Przekonują skutecznie, ponieważ wiedza o „dokonaniach” Dzierżyńskiego i Berii gdzieś zanikła we współczesnym świecie. Tymczasem Jurij Felsztinski i Władimir Popow w linii prostej szukają w nich analogii do Prezydenta Federacji Rosyjskiej, Władimira Putina. Autorzy reportażu przedstawiają perspektywę Rosji aż do roku 2036, gdzie spodziewają się zakończenia rządów obecnego włodarz Kremla. Z książki „Od Dzierżyńskiego do Putina” wyłania się ponury obraz człowieka, który łączy w sobie największe zło: status cara Rosji i szefa tajnych służb. Taka sytuacja czyni Putina człowiekiem wszechmocnym, skutecznie podporządkowującym sobie resorty obrony i tajnych służb. Jurij Felsztinski i Władimir Popow syntezują temat wnioskami, że metody, jakimi posługiwali się szefowie tajnych służb w Rosji, nie zmieniły się w ciągu ostatnich stu lat. Przemoc, terror i śmierć wiele mają twarzy, jak pokazało zabójstwo byłego podpułkownika FSB Aleksandr Litwinienko. Mężczyzna został otruty napromieniowany radioaktywnym polonem-210. Wyobraźnia tajnych służb w zakresie eliminowania jednostek wrogich Kremlowi będzie w przyszłości ewoluować, zdaniem Jurija Felsztinskiego i Władimira Popowa. Co ciekawe, książka „Od Dzierżyńskiego do Putina” miała premierę w październiku 2022 roku. Pół roku po inwazji Federacji Rosyjskiej na Ukrainę, mimo to, autorzy kreślą bardzo długą perspektywę na rządy Władimira Putina. Mając na uwadze fakt, że od lat pracują na zachodzie, ale wywodzą się z Rosji, pozwala to inaczej spojrzeć na przyszłość Władimira Putina. Być może wcale nie pożegnamy go tak szybko, jak ochoczo opisują to media na zachodzie. &nbsp;<br>&nbsp;<br>Wydawnictwo Rebis zadbało o krwawą okładkę książki „Od Dzierżyńskiego do Putina”: widzimy na niej oby tytułowych bohaterów, przy czym to Putin naturalnie został przedstawiony na pierwszym planie. Jurij Felsztinski i Władimir Popow przedstawiają intrygujący opis tajnych służb w Rosji na przestrzeni ostatnich stu lat, gdzie Władimir Putin wydaje się człowiekiem niejako wieńczącym dzieło. Autorzy książki „Od Dzierżyńskiego do Putina” argumentują, że w historii Rosji to pierwszy przypadek, kiedy jedna osoba laczy w swoich rekach aż tak wielką, w pełni autorytarną władzę. Niektórzy powiedzą, że Federacja Rosyjska u progu 2023 roku ma ustrój totalitarny. I tez będą mieli racje. &nbsp;</p><p>Polecam reportaż Jurija Felsztinskiego i Władimira Popowa. Nowe, świeże i unikatowe spojrzenie na Władimira Putina nie jako prezydenta, ale człowieka stojącego na czele tajnych służb, od ponad stu lat mających krew na rekach niewinnych ludzi. &nbsp;</p>