O pisaniu. Na chłodno

Jeszcze zanim świat pogrążył się kolejno w czeluściach pandemii i kolejno wojny, trafiłam na książki remigiusza mroza, “Komisarz Forst” i “Chyłka” mocno zawładnęły moja wyobraźnia, ceniłam lekkość z jaką autor przedstawia mi swoich bohaterów, których od razu polubiłam! Uznałam więc, że czas polubić samego Mroza i coś się o nim dowiedzieć. I tak w moje ręce trafiła książka “O pisaniu. Na chłodno”. <br> <br> Do książki podchodziłam dwa razy. Za pierwszym razem lekturę skończyłam bardzo szybko i w zasadzie po upływie czasu nic z niej nie pamiętałam. Postanowiłam więc odświeżyć swoją wiedzę i podejść do tej książki bardziej odpowiedzialnie, a co za tym idzie wyciągnąć z niej wszystko, co najlepsze.<br> Na początek zacznę od tego, że książka dzieli się na dwie części. Pierwsza jest swoistą autobiografią pisarza. Dowiadujemy się z niej, że autor w młodości przeczytał mnóstwo powieści, a „imperatyw snucia opowieści” tkwił w nim już w wieku przedszkolnym. Z czasem ten imperatyw pchnął go do samodzielnego napisania książki i wtedy stwierdził: „Pokochałem pisanie. […] Zrozumiałem, że nie chcę robić w życiu nic innego”. Później czytamy o próbach wydania jego debiutu, a kiedy to się udało, to dalej już poooooooszło, na dziś doszło do 36 pozycji, a do emerytury – bo Mróz sam przyznał, że zrobi „wszystko, by robić to zawodowo” – trzymając aktualne tempo pewnie dojdzie do trzystu! Czyli dostajemy tu ciekawe retrospekcje z czasów młodości autora, aczkolwiek oszczędnie z tymi szczegółami sie prezentuje, nie ma tu wielkich wyznań i jeszcze większych tajemnic, te wydaje się remigiusz Mróz zachowywać dla siebie, umiejętnie i subtelnie odkrywając przed czytelnikiem fakty ze swojego życia;-) <br> <br> W drugiej części Remigiusz Mróz instruuje czytelnika, jak napisać pierwsze zdanie, w jakim rodzaju narracji dobrze jest prowadzić akcję, jak zwięźle pisać dialogi, na sprawach technicznych - typu: używanie wielkiej litery, stawianie kropek, dobór odpowiedniej czcionki czy wybór między dywizem a minusem - skończywszy. Cała ta instrukcja sprowadza się jednak do tego, że „wszystkim nam ostatecznie chodzi przecież o to, by forma była jak najbardziej przystępna” – czyżby tu finalnie leżał pies pogrzebany? Zasmuciło mnie z jednej strony to, że autor sugeruje potencjalnym pisarzom: „pisz tak, jak uznasz to za stosowne”, „ryzykuj i kombinuj do woli” czy chociażby, że „złotego środka nie ma". Czułam się zagubiona – więc jak jest naprawdę? Żelazna dyscyplina czy improwizacja?<br> Ostatecznie udało mi się przebrnąć przez całą książkę i teraz nie pozostaje mi nic innego, jak tylko samej zacząć pisać<br> Mam tylko cały czas w sobie jedno pytanie: jakiej porady autor udzieliłby komuś, kto poczuł w sobie przemożny imperatyw pisania, zrobił dogłębny research, opracował plan książki i wie, jakiej użyć czcionki, ale nie chce być wyrobnikiem siedzącym od-do w korpo, tylko chce pisać, bo po prostu poczuł do tego pasję, poszedł do wydawnictwa, a tam powiedzieli mu: „To się nie sprzeda, to literatura niszowa, nakład będzie niewielki, a z każdej sprzedanej książki autor dostaje 2 złote, więc majątku z tego możesz nie zbić” i cała para z takiego autora uszła?<br> Czy mimo wszystko się nie poddawać? Brnąć po swoje?<br> Sytuacja w kraju jest tak dynamiczna, nieprzewidywalna, na rynku pracy jest coraz gorzej. Rosną wydatki, pensje stoją w miejscu. Jak odnaleźć się w świecie, gdy mimo pasji i zaangażowania odbijamy się od ściany? Pytam z perspektywy człowieka szczerze zainteresowanego literatura, kto z nas, miłośników czytania choć raz nie pomyślał o napisaniu własnej książki? Historie układają się w głowie, ale ciężko zacząć, liczyłam że ta książka odkryje przede mną jak to zrobić. Czy się udało? Umiarkowanie, może gdyby mróz sam znał sposoby na powieść genialną to by takową napisał, już jednak jakiś czas podejrzewam, że jego warsztat to dobre rzemiosło, mniej talent, który zmieni świat, i taki pomysł na życie tez należy docenic;-)

Poradnik, biografia, czy kurs pisania książek, jak potraktować tę książkę? <br> <br> Nie ulega wątpliwości, że Remigiusz Mróz jest wzorem dla wielu początkujących pisarzy, wszak pisane i wydawane w niemal taśmowych ilościach książki spod jego pióra nie tylko zdobywają najlepsze miejsca w Empiku, ale również zostają przenoszone na mały ekran w formie seriali cieszących się niesłabnącą popularnością. <br> <br> <br> Autor będzie stanowić przede wszystkim natchnienie dla przyszłych pisarzy, którzy zamierzają wydać swoją pierwszą książkę. Na swoim przykładzie sprawnie omawia trudności pisarskie i jak sobie z nimi radzić, opowiada o przeróżnych niuansach związanych z samym procesem wydawniczym i promocyjnym, a ponadto pod koniec streszcza drugą część książki dekalogiem twórcy.<br> <br> Dla kogo jest więc książka? Na pewno nie jest to książka dedykowana dla osób, które będą chciały przeczytać dobrą autobiografię. Mimo to wątki z życia pana Remigiusza mogą być na swój sposób inspirujące dla, jak wcześniej napisałem, przyszłych twórców. Nie jest to również tytuł, który będzie można uznać za stricte warsztatowy - sam pan Mróz mówi o tym, aby nie trzymać się kurczowo zasad postanowionym przez poradniki (za co szczerze mu winszuję).<br> <br> Książka warta uwagi autorów, którzy potrzebują motywacyjnego kopa do pisania - w tej kwestii naprawdę można się zainspirować. Nie wolno traktować jej jednak jako wyczerpujący poradnik, bo po prostu nim nie jest; również w kwestii autobiografii nie stoi wysoko (sam autor przyznaje, że nie lubi wiele o sobie mówić, za to znowu chylę czoła przed jego szczerością). Mimo to lektura warta poświęcania czasu, odkrywa bowiem postać intrygująca, która zawładnęła wyobraźnią milionów Polaków. Dla fanów Chyłki i Zordona to pozycja wręcz obowiązkowa;-)

Jeszcze zanim świat pogrążył się kolejno w czeluściach pandemii i kolejno wojny, trafiłam na książki remigiusza mroza, “Komisarz Forst” i “Chyłka” mocno zawładnęły moja wyobraźnia, ceniłam lekkość z jaką autor przedstawia mi swoich bohaterów, których od razu polubiłam! Uznałam więc, że czas polubić samego Mroza i coś się o nim dowiedzieć. I tak w moje ręce trafiła książka “O pisaniu. Na chłodno”. <br> <br> Do książki podchodziłam dwa razy. Za pierwszym razem lekturę skończyłam bardzo szybko i w zasadzie po upływie czasu nic z niej nie pamiętałam. Postanowiłam więc odświeżyć swoją wiedzę i podejść do tej książki bardziej odpowiedzialnie, a co za tym idzie wyciągnąć z niej wszystko, co najlepsze.<br> Na początek zacznę od tego, że książka dzieli się na dwie części. Pierwsza jest swoistą autobiografią pisarza. Dowiadujemy się z niej, że autor w młodości przeczytał mnóstwo powieści, a „imperatyw snucia opowieści” tkwił w nim już w wieku przedszkolnym. Z czasem ten imperatyw pchnął go do samodzielnego napisania książki i wtedy stwierdził: „Pokochałem pisanie. […] Zrozumiałem, że nie chcę robić w życiu nic innego”. Później czytamy o próbach wydania jego debiutu, a kiedy to się udało, to dalej już poooooooszło, na dziś doszło do 36 pozycji, a do emerytury – bo Mróz sam przyznał, że zrobi „wszystko, by robić to zawodowo” – trzymając aktualne tempo pewnie dojdzie do trzystu! Czyli dostajemy tu ciekawe retrospekcje z czasów młodości autora, aczkolwiek oszczędnie z tymi szczegółami sie prezentuje, nie ma tu wielkich wyznań i jeszcze większych tajemnic, te wydaje się remigiusz Mróz zachowywać dla siebie, umiejętnie i subtelnie odkrywając przed czytelnikiem fakty ze swojego życia;-) <br> <br> W drugiej części Remigiusz Mróz instruuje czytelnika, jak napisać pierwsze zdanie, w jakim rodzaju narracji dobrze jest prowadzić akcję, jak zwięźle pisać dialogi, na sprawach technicznych - typu: używanie wielkiej litery, stawianie kropek, dobór odpowiedniej czcionki czy wybór między dywizem a minusem - skończywszy. Cała ta instrukcja sprowadza się jednak do tego, że „wszystkim nam ostatecznie chodzi przecież o to, by forma była jak najbardziej przystępna” – czyżby tu finalnie leżał pies pogrzebany? Zasmuciło mnie z jednej strony to, że autor sugeruje potencjalnym pisarzom: „pisz tak, jak uznasz to za stosowne”, „ryzykuj i kombinuj do woli” czy chociażby, że „złotego środka nie ma". Czułam się zagubiona – więc jak jest naprawdę? Żelazna dyscyplina czy improwizacja?<br> Ostatecznie udało mi się przebrnąć przez całą książkę i teraz nie pozostaje mi nic innego, jak tylko samej zacząć pisać<br> Mam tylko cały czas w sobie jedno pytanie: jakiej porady autor udzieliłby komuś, kto poczuł w sobie przemożny imperatyw pisania, zrobił dogłębny research, opracował plan książki i wie, jakiej użyć czcionki, ale nie chce być wyrobnikiem siedzącym od-do w korpo, tylko chce pisać, bo po prostu poczuł do tego pasję, poszedł do wydawnictwa, a tam powiedzieli mu: „To się nie sprzeda, to literatura niszowa, nakład będzie niewielki, a z każdej sprzedanej książki autor dostaje 2 złote, więc majątku z tego możesz nie zbić” i cała para z takiego autora uszła?<br> Czy mimo wszystko się nie poddawać? Brnąć po swoje?<br> Sytuacja w kraju jest tak dynamiczna, nieprzewidywalna, na rynku pracy jest coraz gorzej. Rosną wydatki, pensje stoją w miejscu. Jak odnaleźć się w świecie, gdy mimo pasji i zaangażowania odbijamy się od ściany? Pytam z perspektywy człowieka szczerze zainteresowanego literatura, kto z nas, miłośników czytania choć raz nie pomyślał o napisaniu własnej książki? Historie układają się w głowie, ale ciężko zacząć, liczyłam że ta książka odkryje przede mną jak to zrobić. Czy się udało? Umiarkowanie, może gdyby mróz sam znał sposoby na powieść genialną to by takową napisał, już jednak jakiś czas podejrzewam, że jego warsztat to dobre rzemiosło, mniej talent, który zmieni świat, i taki pomysł na życie tez należy docenic;-)

Autobiografie to rzecz ryzykowna, zawsze bowiem jest przed nami kolejny dzień, który może wszystko zmienić. A minione dni wciąż wydają się raptem częścią, niewielkim wycinkiem tego co w życiu nas ma spotkać, pisanie autobiografii to jak stawianie kropki, czasem przecinka…. I tak oto kiedy dowiedziałam się trzydziestolatek, Remigiusz Mróz, napisał autobiografie połączona z poradnikiem o pisaniu, pomyślałam że to żart. I po przeczytaniu tej książki nadal uważam, że to nie była najlepsza decyzja jaka podjął, być może uległ wydawnictwu.<br> <br> <br> Ja osobiście szanuję Mroza, głównie z powodu tego, że udało mu się skłonić ludzi w Polsce do sięgnięcia po książkę. Być może pierwszy raz od wielu lat. Moim zdaniem - ważne że ludzie czytają, a co czytają jest to sprawa drugorzędna, zwłaszcza jeśli potraktować czytanie jako alternatywę dla ogłupiających seriali. W książce “O pisaniu. Na chłodno” podobało mi się kilka rzeczy - Mróz bardzo elegancko i dyskretnie zaznacza ważne momenty w jego życiu, jak wyprowadzka czy strata przyjaciela. Autor dba o jakość języka polskiego i sporo czyta, szkoda że głównie literaturę obcą (czy w Polsce nikt nic dobrego nie pisze?). Po przeczytaniu tej książki, a zwłaszcza części z poradnikiem, mam wrażenie że tutaj po raz pierwszy w jego karierze autor zrobił porządny research. Było to zapewne zlepkiem doświadczeń z wielu lat i wielu przeczytanych książek, ale właśnie dlatego byłoby lepiej wstrzymać się z taką pozycja... czy ja wiem... przez następne 30 lat? Wtedy mogłaby to być naprawdę fascynująca lektura, spodziewam się, że w ciągu kolejnych trzech dekad Mróz zaprezentuje nam grubo ponad setkę powieści, podsumowanie tych doświadczeń byłoby bez wątpienia cenną lekturą. A tak dostajemy coś w połowie drogi, czyli już wie jak pisać, ale brak siwych włosów na głowie odbiera mu wiarygodności jako człowieka, który wszystko widział i wszystko przeżył;-) <br> <br> Darze sympatią autora za skromność, poczucie humoru, samokrytycyzm, szacunek do twórczości Mysliwskiego, który jest moim ulubionym polskim pisarzem. Nie do końca zgadzam się z wieloma tezami Mroza - jak na przykład przeskakiwanie pomiędzy różnymi typami powieści (z kryminału na powieść historyczną czy fantastyczna itp. ) w celu tzw. "rozwoju". Moim zdaniem Mróz osiągnął plateau dawno temu i powinien doskonalić to co mu wychodzi najlepiej - kryminał prawniczy. Ma do tego wykształcenie i mocne podstawy. Lepiej być wybitnym w jednej wąskiej dziedzinie niż przeciętnym w wielu. Większość pisarzy do tego dochodzi prędzej czy później. a on za sprawą młodego wieku ma szansę jeszcze przedefiniować swoje przemyślenia;-) <br> <br> Śledząc pisarską karierę Mroza, muszę się zgodzić z jego znajomym pisarzem, który powiedział "Piszesz za dużo". Ja bym to zmodyfikowana - "Wydajesz za dużo". Autor ma dobre podejście do wystąpień publicznych, może warto by to przenieść na twórczość. Dobra książka to nie tylko pomysł (a na tym jego literatura bazuje), to także mocny fundament pochodzący z research. A one zajmują czas. “Sto lat samotności” autorstwa Marqueza pisane było w ciągu długich trzech lat, a dziś ma status książki wyjątkowej, powieści wybitnej. Obyśmy w przyszłości mogli używać podobnych określeń do książek Mroza, póki co żadna w ten kanon sie nie wpisuje: jakość, nie ilość Panie Remigiuszu, talent jest, może czas popracować nad cierpliwością;-)

Autobiografie to rzecz ryzykowna, zawsze bowiem jest przed nami kolejny dzień, który może wszystko zmienić. A minione dni wciąż wydają się raptem częścią, niewielkim wycinkiem tego co w życiu nas ma spotkać, pisanie autobiografii to jak stawianie kropki, czasem przecinka…. I tak oto kiedy dowiedziałam się trzydziestolatek, Remigiusz Mróz, napisał autobiografie połączona z poradnikiem o pisaniu, pomyślałam że to żart. I po przeczytaniu tej książki nadal uważam, że to nie była najlepsza decyzja jaka podjął, być może uległ wydawnictwu.<br> <br> <br> Ja osobiście szanuję Mroza, głównie z powodu tego, że udało mu się skłonić ludzi w Polsce do sięgnięcia po książkę. Być może pierwszy raz od wielu lat. Moim zdaniem - ważne że ludzie czytają, a co czytają jest to sprawa drugorzędna, zwłaszcza jeśli potraktować czytanie jako alternatywę dla ogłupiających seriali. W książce “O pisaniu. Na chłodno” podobało mi się kilka rzeczy - Mróz bardzo elegancko i dyskretnie zaznacza ważne momenty w jego życiu, jak wyprowadzka czy strata przyjaciela. Autor dba o jakość języka polskiego i sporo czyta, szkoda że głównie literaturę obcą (czy w Polsce nikt nic dobrego nie pisze?). Po przeczytaniu tej książki, a zwłaszcza części z poradnikiem, mam wrażenie że tutaj po raz pierwszy w jego karierze autor zrobił porządny research. Było to zapewne zlepkiem doświadczeń z wielu lat i wielu przeczytanych książek, ale właśnie dlatego byłoby lepiej wstrzymać się z taką pozycja... czy ja wiem... przez następne 30 lat? Wtedy mogłaby to być naprawdę fascynująca lektura, spodziewam się, że w ciągu kolejnych trzech dekad Mróz zaprezentuje nam grubo ponad setkę powieści, podsumowanie tych doświadczeń byłoby bez wątpienia cenną lekturą. A tak dostajemy coś w połowie drogi, czyli już wie jak pisać, ale brak siwych włosów na głowie odbiera mu wiarygodności jako człowieka, który wszystko widział i wszystko przeżył;-) <br> <br> Darze sympatią autora za skromność, poczucie humoru, samokrytycyzm, szacunek do twórczości Mysliwskiego, który jest moim ulubionym polskim pisarzem. Nie do końca zgadzam się z wieloma tezami Mroza - jak na przykład przeskakiwanie pomiędzy różnymi typami powieści (z kryminału na powieść historyczną czy fantastyczna itp. ) w celu tzw. "rozwoju". Moim zdaniem Mróz osiągnął plateau dawno temu i powinien doskonalić to co mu wychodzi najlepiej - kryminał prawniczy. Ma do tego wykształcenie i mocne podstawy. Lepiej być wybitnym w jednej wąskiej dziedzinie niż przeciętnym w wielu. Większość pisarzy do tego dochodzi prędzej czy później. a on za sprawą młodego wieku ma szansę jeszcze przedefiniować swoje przemyślenia;-) <br> <br> Śledząc pisarską karierę Mroza, muszę się zgodzić z jego znajomym pisarzem, który powiedział "Piszesz za dużo". Ja bym to zmodyfikowana - "Wydajesz za dużo". Autor ma dobre podejście do wystąpień publicznych, może warto by to przenieść na twórczość. Dobra książka to nie tylko pomysł (a na tym jego literatura bazuje), to także mocny fundament pochodzący z research. A one zajmują czas. “Sto lat samotności” autorstwa Marqueza pisane było w ciągu długich trzech lat, a dziś ma status książki wyjątkowej, powieści wybitnej. Obyśmy w przyszłości mogli używać podobnych określeń do książek Mroza, póki co żadna w ten kanon sie nie wpisuje: jakość, nie ilość Panie Remigiuszu, talent jest, może czas popracować nad cierpliwością;-)