Nocny człowiek. William Wisting. Tom 5

<p>Inspektor William Wisting podejmuje się trudnej sprawy: bezgłowe ciało młodej dziewczyny zostaje znalezione przybite do pala na placu w centrum Larvik, porzucona zostaje walizka po którą nikt się nie zgłasza, w której władze znajdują heroinę, a z rzeki Logan zostaje wyłowione drugie ciało. Co łączy te sprawy? Dlaczego nikt nie zgłosił zaginięcia zdekapitowanej dziewczyny? Kim jest “nocny człowiek”, nazwany tak od pomocnika kata, który w średniowieczu podejmował się najbardziej złowrogich prac w mieście? Jak William Wisting czuje się z tym, że jego córka jest reporterką dużej gazety i goni za sensacją?</p><p>"Nocny człowiek" to piąta książka z serii o Williamie Wistingu drobiazgowym i pełnym zaangażowania w swoją pracę śledczym policji. Tym razem trafiło mu się wyjątkowo trudne śledztwo, z wieloma zwrotami akcji, które dało popalić zarówno bohaterom, jak i żądnemu rozwiązania czytelnikowi. Podobało mi się to, jak autor zarysował klimat, głównie dlatego, że nie chodziło o jakichś perwersyjnych seryjnych morderców, ale o gigantyczny kartel handlujący narkotykami, do wytropienia którego zostaje wezwany Wisting. On i jego córka Line rozwiązują tę skomplikowaną sprawę równolegle. Intensywne emocje wywoływane głównie przez przygody małych dzieci-uchodźców, które uciekają do Norwegii przed wojną w ich kraju, same w sobie wystarczyły, by utrzymać mnie w napięciu do końca.</p><p>Sprawa komplikuje się, gdy do akcji wkracza nacjonalistyczna organizacja o mrocznej przeszłości, utrudniając Wistingowi życie. Do czasu rozwikłania tej plątaniny tajemnic i wskazówek czytelnik przechodzi przez sceny obławy, nieoczekiwany rozwój wypadków, dziwne powiązania, podejrzane zbiegi okoliczności i początek flirtu inspektora, któremu w końcu udaje się oderwać od ducha zmarłej żony i ruszyć na przód. Jako czytelnik wolę czytać serie książek od początku, aby śledzić rozwój bohaterów i ich osobiste historie i nie żałuję, że w tej serii postanowiłem jednak zacząć czytać tak, jak książki wychodziły chronologicznie.</p><p>W "Nocnym człowieku" mamy delikatne balansowanie w relacjach między inspektorem a jego córką, Line. Biorąc pod uwagę, że jedno z nich jest policjantem i musi rozwiązać sprawę, a drugie jest dziennikarką i szuka uznania i chwytliwych nagłówków jest to bardzo skomplikowana relacja. O dziwo, bardzo dobrze radzą sobie z faktami bez skrajności i przesady oraz bez wykorzystywania faktu, że są rodziną.</p><p>W sprawę zamieszana jest organizacja nacjonalistyczna, a w efekcie autor wyraża swoje przemyślenia na temat muzułmanów i islamu oraz pokazuje, jak łatwo ludzie mogą być manipulowani przez nacjonalistyczne organizacje ekstremistyczne, których celem jest nie tylko wypędzenie obcokrajowców z Norwegii, ale znacznie gorsze rzeczy. Ich propaganda i sposób w jaki fałszują udokumentowane fakty historyczne po prostu mnie rozwścieczyły. Jasno i bez zbędnych ceregieli dokumentuje też, jak siły polityczne skrajnej prawicy kultywują negatywny wizerunek tych uchodźców i migrantów, którzy ubiegają się o azyl w Norwegii. Dzieje się to przez wyolbrzymianie przestępstw i tworzenie strachu przed innym, przed nieznanym.</p><p>W książce dobrze opisany jest norweski system przyjmowania uchodźców, byłem szczerze poruszony tym, jak wygląda organizacja tego typu przedsięwzięcia, i jak małe dzieci, które przybywają same do kraju muszą być traktowane jako oddzielne przypadki, albo z powodu problemów psychologicznych, albo dlatego, że muszą się przystosować do nowego miejsca. I znów znajdują się oportuniści, którzy wykorzystają te słabości do realizacji własnych planów.</p><p>Zaimponował mi stosunek autora do ludzi uzależnionych od heroiny, musiałem przeczytać dopiero książkę odległego dla mnie, norweskiego autora, aby zrozumieć, co naprawdę dzieje się w umysłach, ciałach i życiu tych ludzi oraz zobaczyć inną, niespotykaną dotąd perspektywę.</p><p>"Nocny człowiek" to fascynująca przygoda Williama Wistinga pełna niespodzianek, zwrotów akcji i uniwersalnych przesłań. Plątanina sieci, do której rozwikłania inspektor zostaje ostatecznie wezwany, jest stopniowo rozplątywania poprzez serię wydarzeń, które sprawiły, że gorączkowo przewracałem strony aż do tak wstrząsającego zakończenia, a fabuła pozostawiła mnie w pełni usatysfakcjonowanym. Szczerze polecam - fantastyczny kawał kryminału.</p>

<p>"Nocny człowiek" to piąta powieść Jørna Liera Horsta o śledczym Williamie Wistingu. Jak na razie pierwsze cztery książki pokazywały tylko progres umiejętności autora, a jego czwarta książka "Jedna jedyna" wydawała mi się doskonała. "Nocny człowiek" jest po prostu solidną książką kryminalną. Ogólnie - dobrze napisaną i dość emocjonującą. Ale w porównaniu do poprzednich, ta lekko mnie rozczarowała.</p><p>W "Nocnym człowieku" William Wisting musi rozwiązać sprawę dwóch morderstw, które mają miejsce w Larviku. Spektakularnym początkiem jest odkrycie głowy młodej dziewczyny. Nie odcięto jej, lecz odpiłowano, gdy dziewczyna jeszcze żyła. Czyste, nieskażone dobrocią zło. Dzień później mężczyzna tej samej azjatyckiej narodowości zostaje znaleziony w sieci kłusowniczej poza fiordem. Pozostaje więc pytanie, jak te dwa epizody są ze sobą powiązane. Wisting musi też radzić sobie z Line, własną córką, która została dziennikarką, a to stwarza szereg problemów w zakresie zasad bezstronności i etyki prasowej. W tej książce śledzimy punkt widzenia córki w takim samym stopniu jak śledczego. Sprawa w końcu splata się z inną, starszą sprawą dotyczącą walizki pozostawionej na dworcu w Larvik i jej zawartości. Polowanie na morderców prowadzi Wistinga między innymi do Afganistanu i Szwecji.</p><p>Mam kilka przemyśleń na temat tego, co nie przykuło mojej uwagi w tej powieści Horsta. Antagoniści są przez cały czas daleko od śledczego i osób mu najbliższych. Tylko raz córka znajduje się w jakimś niebezpieczeństwie. Nie uwzględniłem końcowej sceny, w której wszyscy biorący udział w akcji znajdują się na linii ognia. Antagoniści nie wydają się zatem zbyt groźni. Po prostu są i nie ingerują w śledztwo Wistinga czy jego córki aż do samego końca. To podstawowy błąd w opowieści kryminalnej. Antagonista musi być obecny w opowiadaniu, musi stanowić zagrożenie. Albo fizycznie, albo potajemnie, pozostawiając czytelniku w niepewność. W "Nocnym człowieku" dość wcześnie wiemy, kim są sprawcy i przez większość czasu są oni na wolności, nie będąc w bezpośredniej bliskości miejsca, w którym rozgrywa się akcja w życiu dwójki bohaterów.</p><p>Nie ma też żadnej tajemnicy. Na początku książki my, czytelnicy, jesteśmy pozostawieni w niepewności. Co u licha mogło skłonić niektórych ludzi do zrobienia czegoś tak złego? Jednak córka Wistinga szybko odkrywa pewne tropy, które sprawiają, że wszystkie inne stają się zbędne. Istnieje jedna teoria, która tworzy główny trop, a po pierwszych stu stronach nikt nie ma wątpliwości, kto to zrobił, jak to się stało i dlaczego. Ekscytacja polega wtedy głównie na tym, jak to wszystko do siebie pasuje.</p><p>Pomimo tych nielicznych niedociągnięć książka "Nocny człowiek" i tak mi się podobała. Jest na pewno lepsza niż te setki kryminałów, które taśmowo powstają współcześnie. Może nie było to dokładnie to czego się spodziewałam, ale i tak była to świetna i wciągająca powieść, pełna prawdziwych i ciekawych bohaterów.</p>