Nieprzemijająca radość

<p>“Nieprzemijająca radość” to kolejna część uroczej serii Janette Oke “Miłość przychodzi łagodnie”, ale w przeciwieństwie do pierwszych trzech książek w serii, ta jest trochę inna od poprzednich dzieł. Nie ma tu w fabułę wplecionego żadnego wątku romantycznego, który był osią centralną poprzednich części. Historia opowiada przede wszystkim o dalszych losach Clarka i Marty, którzy stają przed kolejnymi próbami i radościami, jakie zsyła na nich Bóg. Nie ma żadnych nowych wątków podjętych, ani nawet scen, które charakterystyczne są dla romansu. To było trochę rozczarowujące, ponieważ pierwsze trzy książki pokazały, że Oke jest w stanie napisać naprawdę dobry, klasyczny romans.. Jednak nadal była to wspaniała książka, która pełna jest życiowej miłości</p><p>W poprzedniej książce z serii, “Długiej podróży miłości”, Missie i Willie wyruszyli pociągiem na zachód, aby osiedlić się na granicy i zbudować ranczo bydła. Teraz dobrze im się powodzi w nowym domu, ale Clark i Marty bardzo tęsknią za swoją najstarszą córką. Dzięki nowej linii kolejowej przebiegającej przez miasto niedaleko rancza Missie i Williego, Clark i Marty w końcu mogą je odwiedzić. Chociaż ta część historii poruszała się dla mnie nieco wolniej, była całkiem ciekawa. Dobrze było ukazane, że taka podróż jest długa i wyczepująca.</p><p>Kiedy Clark i Marty w końcu docierają na miejsce, nie mogą ukryć swojego podekscytowania, aby w końcu zobaczyć Missie i Williego ponownie i zostać przedstawionym wnukom, których nigdy nie poznali. Po burzliwych początkach, Missie bardzo dobrze odnalazła się w życiu na ranczu, a oni sami stworzyli wokół siebie wspaniałą grupę ludzi, którzy są dla nich wsparciem i podporą. Missie kocha życie na ranczu tak samo jak Willie, a ich dwaj chłopcy są niesamowicie uroczy. Clark i Marty planują zostać tylko na dwa tygodnie, zanim wrócą do siebie, ale tragiczny wypadek sprawia, że ich pobyt przedłuża się o wiele bardziej.</p><p>Uwielbiam bohaterów, których wykreowała Janette Oke na potrzeby tej serii. Zawsze podziwiałam postać Clarka za jego cierpliwość i łagodność, i uwielbiałam sposób, w jaki dokucza Marty - jest w nim nieco przekąsu, ale jednocześnie dużo miłości. Na uwagę zasługuje też to, jak cicha wiara i optymizm wpływa na życie Clarka. Kiedy dochodzi do tragedii, jest w pewnym stopniu zdenerwowany, ale tylko przez krótki czas i nie pozwala sobie na zbytnie rozwodzenie się nad tym, co się stało. Wierzy bowiem z całego serca, że wszystko, co go spotyka, dobre czy złe, ma swój cel od Boga. Wierzy również, że bez względu na wszystko co złe, będzie dobrze, ponieważ Bóg czuwa nad nami i chce dla nich jak najlepiej. Polubiłam też Marty, choć w tej części wydaje się być trochę inna - może wcześniej tego nie dostrzegałam, ale jest zupełnym przeciwieństwem Clarka. Jest trochę w gorącej wodzie kompana i w sumie dobrze, że ma męża, który nad nią czuwa i sprowadza na ziemię.</p><p>Podsumowując, "Nieprzemijająca radość" to bardzo przyjemna i chwytająca za serce lektura. Uwielbiam to, że przesłanie wiary jest bardziej łagodne, a nie narzucające się, jak wiele innych książek chrześcijańskich. Autorce udaje się też bardzo barwnie (a jednocześnie bez popadania w sentymentalizm) pokazać piękno i prostotę dawnego życia. To wszystko sprawia, że książki Janette Oke tak dobrze się czyta i chce mi się kontynuować tę serię.</p>

<p>Na początku muszę wspomnieć, że to moja ulubiona książka ze wszystkich w serii Janette Oke “Miłość przychodzi łagodnie”. “Nieprzemijająca radość” opowiada o podróży Marty i Clarka, którzy postanawiają odwiedzić swoją córkę Missie i jej rodzinę. Będą mieli również okazję poznać po raz pierwszy swoich wnuków! Podczas gdy pierwotnie planowali tylko na pobyt kilka tygodni, ich obecność na ranczu prowadzonym przez Williego i Missie zostaje znacznie przedłużona z powodu tragicznego wypadku, który wydarza się, gdy Clark idzie na ratunek kilku chłopcom w jaskini. Mamy więc okazję nacieszyć się obrazem wspólnego życia rodziny - szkoda, że wydarza się to jednak w smutnych okolicznościach</p><p>Dla mnie rzeczą, która najbardziej podobała mi się w tej książce było to, że pomimo iż dzieje się w dość ograniczonej przestrzeni, to fabuła była bardzo ekscytująca i wciągająca! Tempo prowadzenia fabuły zupełnie się nie zmieniło - Janette Oke zdecydowanie ma nadal tendencję do rozwlekania niektórych wydarzeń, ale na szczęście tym razem jest ich dużo i każde jest mikrohistorią, która przybliża nam kontekst życia na ranczu w tamtych czasach. Lubię to w tych książkach, że ukazują one zupełnie inny tryb życia, pozbawiony dzisiejszego wyścigu szczurów, w którym każdy musi udowodnić, że jest lepszy i bardziej wartościowy.</p><p>Inną rzeczą, która bardzo mi się podobała w tej książce, było to, jak Clark poradził sobie z tragedią. Większość ludzi wściekłaby się na Boga lub byłaby bardzo skwaszona, ale on zachowuje spokój i stateczność, ufa pełnym sercem Bogu i zamiast być wściekłym za to, co go spotkało, dziękuje mu za uratowanie życia.</p><p>Nie jest to najlepsza literatura, jaką można sobie wyobrazić, ale bohaterowie są na tyle ciekawi i sympatyczni, że ciężko się do nich nie przywiązać i nie chcieć śledzić ich losów. Kilka razy zorientowałam się, że mam łzy w oczach podczas czytania - jest kilka scen, które szczególnie poruszają. Pisarstwo Janette Oke ma w sobie pewną elegancję i to widać w “Nieprzemijającej radości”. Polecam. Nie jest konieczne, aby przeczytać wcześniejsze książki w serii, ale prawdopodobnie pomogłoby. Jest sporo różnych postaci, co może być mylące dla kogoś, kto odbiera tę książkę jako samodzielną lekturę - tym bardziej, że autorka nawiązuje często do wydarzeń z poprzednich książek.&nbsp;</p>