Nieoznakowany szlak

W twórczości Bogusławy Latawiec centralnym motywem jest proces odkrywania, który nieustannie się rozwija, przybierając nowe formy i metafory. Inspiracją staje się najbliższe otoczenie autorki — ogród, który jest mikrokosmosem świata, będącym na wyciągnięcie wzroku, dłoni i stóp. Podobnie jak ogród, refleksja metapoetycka przewija się przez różnorakie krajobrazy - zarówno te doświadczone osobiście, jak i przywołane z pamięci. Tym razem wyzwaniem staje się wierne przeniesienie obrazu łąk na papier, co, mimo że powierzchniowo podobne, różni się w każdym innym aspekcie. Każda próba tłumaczenia tego na słowa zdaje się przegrana, jednak samo opisanie tej porażki jest triumfem sztuki literackiej. Poezja staje się więc przestrzenią dla poznawczych niepowodzeń, które paradoksalnie prowadzą do twórczych wzlotów. Wymaga to jednak odwagi na naiwne spojrzenie - niezachwianej wiary w możliwość doskonałego przełożenia rzeczywistości na język. „Nieoznakowany szlak” przywołany w tytule symbolizuje nieprzerwany proces poznawania poprzez błądzenie po labiryncie ścieżek i bezdroży, które otwierają się na nowatorskie odkrycia.