Niemy świadek

Kontynuując moje wiosenne czytanie zdecydowałem się sięgnąć po klasykę kryminalnego gatunku, a więc po samą mistrzynię Agathę Christie. Z nieprzeczytanych pozycji w mojej biblioteczce wybrałem tytuł „Niemy świadek”, który sprytnie nawiązuje do sedna rozwikłania zagadki dotyczącej morderstwa panny Arundell. Denatka o imieniu Emilia napisała jakiś czas wcześniej list do Herkulesa Poirota, prosząc go o pomoc, oczywiście detektywistyczną. Mamy starszą kobietę, która mogła zostać otruta lub umrzeć z przyczyn naturalnych, oraz grupę niewdzięcznych krewnych, którzy chcą się wzbogacić na testamencie, w tym kilku lekarzy, którzy oczywiście wiedzą wystarczająco dużo o truciznach, by być podejrzliwymi. Jest to dość oklepany schemat.

„Niemy świadek” ma nieco wolniejszy start, co wynika z faktu, że zaczyna się od próby morderstwa, a nie od samego prawdziwego morderstwa. Sama powieść wydaje się dosyć kameralna. Czy Herkules Poirot powinien prowadzić kameralne śledztwa. On sam ma inne zdanie niż jego przyjaciel Hastings. Czytałem bardzo uważnie, ponieważ każdy szczegół wspomniany przez Agathę Christie może być ważny w rozwiązaniu zagadki. Starałem się zapamiętać wszystko, niezależnie od tego, jak prozaiczny był kontekst. Od samego początku sądziłem mój kandydat będzie w to zamieszany. Udało się, ale musiałem bardzo długo czekać. Wydaje się, że im wcześniej jakiś szczegół zostanie wspomniany w książce, tym później zostanie wykorzystany do rozwiązania zagadki i tym ważniejszy będzie.

Niektóre książki z serii o Herkulesie wyróżniają się sporą dawka humoru, ponieważ Poirot może być arogancki lub nieco nieświadomy tego, jak wygląda w oczach ludzi, nawet gdy wykorzystuje swoje uwielbiane "małe szare komórki" do rozwiązywania niemożliwych zagadek. W „Niemym świadku” również tego nie brakuje. Kapitan Hastings ma w tym swój ogromy udział. Jego rozmowy z psem były zdecydowanie crème de la crème lektury. Widzimy też Herkulesa Poirota jako detektywa w czystej postaci, który tu trochę przekręca prawdę, a tam manipuluje sceną, aby wydobyć ukryte fakty dotyczące śmierci bogatej kobiety, która nie ma bezpośrednich spadkobierców. Podoba mi się również to, że Poirot nie jest tak protekcjonalny w stosunku do Hastingsa.

Kontynuując moje wiosenne czytanie zdecydowałem się sięgnąć po klasykę kryminalnego gatunku, a więc po samą mistrzynię Agathę Christie. Z nieprzeczytanych pozycji w mojej biblioteczce wybrałem tytuł „Niemy świadek”, który sprytnie nawiązuje do sedna rozwikłania zagadki dotyczącej morderstwa panny Arundell. Denatka o imieniu Emilia napisała jakiś czas wcześniej list do Herkulesa Poirota, prosząc go o pomoc, oczywiście detektywistyczną. Mamy starszą kobietę, która mogła zostać otruta lub umrzeć z przyczyn naturalnych, oraz grupę niewdzięcznych krewnych, którzy chcą się wzbogacić na testamencie, w tym kilku lekarzy, którzy oczywiście wiedzą wystarczająco dużo o truciznach, by być podejrzliwymi. Jest to dość oklepany schemat.

„Niemy świadek” ma nieco wolniejszy start, co wynika z faktu, że zaczyna się od próby morderstwa, a nie od samego prawdziwego morderstwa. Sama powieść wydaje się dosyć kameralna. Czy Herkules Poirot powinien prowadzić kameralne śledztwa. On sam ma inne zdanie niż jego przyjaciel Hastings. Czytałem bardzo uważnie, ponieważ każdy szczegół wspomniany przez Agathę Christie może być ważny w rozwiązaniu zagadki. Starałem się zapamiętać wszystko, niezależnie od tego, jak prozaiczny był kontekst. Od samego początku sądziłem mój kandydat będzie w to zamieszany. Udało się, ale musiałem bardzo długo czekać. Wydaje się, że im wcześniej jakiś szczegół zostanie wspomniany w książce, tym później zostanie wykorzystany do rozwiązania zagadki i tym ważniejszy będzie.

Niektóre książki z serii o Herkulesie wyróżniają się sporą dawka humoru, ponieważ Poirot może być arogancki lub nieco nieświadomy tego, jak wygląda w oczach ludzi, nawet gdy wykorzystuje swoje uwielbiane "małe szare komórki" do rozwiązywania niemożliwych zagadek. W „Niemym świadku” również tego nie brakuje. Kapitan Hastings ma w tym swój ogromy udział. Jego rozmowy z psem były zdecydowanie crème de la crème lektury. Widzimy też Herkulesa Poirota jako detektywa w czystej postaci, który tu trochę przekręca prawdę, a tam manipuluje sceną, aby wydobyć ukryte fakty dotyczące śmierci bogatej kobiety, która nie ma bezpośrednich spadkobierców. Podoba mi się również to, że Poirot nie jest tak protekcjonalny w stosunku do Hastingsa.

Może i ta sprawa mogłaby przejść bez echa, ale prawda jest taka, że bardzo mnie rozbawiła i z przyjemnością zobaczyłam ponownie ukochanego Hastingsa w towarzystwie Poirota, który dla mnie stanowi najlepszą parę w tych sprawach, z którymi mierzy się belgijski detektyw. Smutna jest jednak świadomość, że to już przedostatni raz, kiedy Hastings pojawia się w literackiej sadze.

Historia „Niemego świadka” opowiada o pozornie naturalnej śmierci zamożnej kobiety. Poirot otrzymuje jednak od niej bardzo podejrzany list, który jest spóźniony o ponad dwa miesiące - najwyraźniej jej krewni mogliby korzystać z jej fortuny, gdyby nie sporządziła nowego testamentu, w którym zapisała wszystkie pieniądze swojej pani domu. Zdumiewające, ale jednocześnie bardziej podejrzane.

To, co jest interesujące i różni się od innych powieści Christie, które czytałam, to fakt, że dowody zbrodni nie są już tak aktualne i obecne, ponieważ od śmierci pani minęło sporo czasu, ale jednocześnie mamy do czynienia z typową sprawą, w której Poirot z poświęceniem przechodzi od świadka do świadka, od podejrzanego do podejrzanego, zadając pytania i zbierając dane, aby w końcu (bo nie może być inaczej) jego genialny i niemal doskonały umysł zaczął łączyć wątki w całość. Powtarzającym się stereotypem jest również to, że w sprawę mógł być zamieszany każdy członek rodziny lub służący, ale prawda jest taka, że między wszystkimi istnieją napięcia i nieufność, tak że intencje i motywacje zawsze sięgają od interesu kobiety do pieniędzy.

Oczywiście „Niemy świadek” nie należy do najlepszych, ale nie narzekam. Czyste uzależnienie, przeczytałam ją w niecałe dwa dni, a na koniec okazało się, że tak, po raz kolejny podejrzewałam dwie postacie, a na końcu okazało się, że to zupełnie nie tak…

Stara panna zmarła w swoim domu w głębi kraju. Jej śmierć była naturalna i oczekiwana, ale pojawił się mały problem. Jej testament okazał się niezwykły, wręcz skandaliczny. Wysłała też list do Poirota, w którym niejasno pisała o swoich kłopotach i prosiła go, by przyjechał do niej na spotkanie. Z jakiegoś tajemniczego powodu Poirot otrzymał ten list dwa miesiące po tym, jak miał zostać wysłany. Zainteresował się opóźnieniem i całą sprawą. W rezultacie w dotarł do miejsca, w którym dawno temu pochowano damę. Stąd inny tytuł (moim zdaniem bardziej pasujący): "Poirot traci klienta"
Problem z tytułem "Niemy świadek" jest następujący: niemym, głupim świadkiem ma być pies, ale pies nie był świadkiem niczego. W pewnym momencie jego nieobecność stała się znacząca, ale to wszystko, jeśli chodzi o jego świadkowanie. Podsumowując, zły tytuł.

Tajemnica była dobra, ale nie do końca na poziomie tych najlepszych od Agathy Christie. Podczas mojego pierwszego czytania książki nie miałem problemu z odgadnięciem sprawcy. Liczba podejrzanych od początku była bardzo ograniczona i dość wcześnie można było wyeliminować wszystkich oprócz dwóch. Później pojawiła się jedna wskazówka, która wyraźnie wskazywała na jednego z nich. Nawet udało mi się na nią wpaść przed Poirotem - wygląda na to, że szare komórki zardzewiały, dokładnie tak, jak obawiał się tego kapitan Hastings. Tak, niezbyt bystry pomocnik Poirota był obecny i historia została opowiedziana z jego punktu widzenia.

Tutaj muszę po raz kolejny powtórzyć, iż nawet "nie najlepsze" od Agathy Christie oznacza "znacznie powyżej" zdecydowanej większości tego, co ten gatunek ma do zaoferowania. Tajemnica była dobra, historia toczyła się dobrym tempem, a bohaterowie wydali się świetni - jak zawsze. 4/5