Nie trzeba głośno mówić w.2024

Powieść ta stanowi kontynuację chronologiczną książki "Droga donikąd". Jest rozwinięciem pod względem czasowym, choć nie w pełni osadzonym w tych samych miejscach. Wiele postaci znanych z poprzedniej powieści odgrywa kluczowe role, natomiast o innych wspomina się tylko sporadycznie.

Fabuła osadzona jest w kontekście historycznym, szczególnie związanym z wybranymi epizodami minionej wojny. Opis tych wydarzeń nie ma na celu przedstawienia jakichkolwiek tez ani nie ma charakteru politycznego. To jedynie próba odzwierciedlenia przeszłości.

Metoda pisarska, którą zastosowałem, polega na wprowadzeniu bohaterów w bliski kontakt z autentycznymi wydarzeniami oraz prawdziwymi postaciami tamtej epoki. Choć jest to odejście od klasycznej formy powieści, nie widzę uzasadnienia dla kurczowego trzymania się takich ograniczeń. W literaturze stawiam na nieograniczoną swobodę twórczą, zwłaszcza w czasach, gdy pojawiają się liczne eksperymenty literackie, prowadzące nieraz do powstania "antypowieści". Utrzymanie ścisłego podziału na fikcję i non-fiction wydaje mi się nieco przestarzałe. Nie oznacza to, że całkowicie odrzucam tradycyjne konwencje, lecz chcę zaznaczyć, że moja książka celowo je przekracza.