Nazistowska rewolucja kulturalna

Nazistowska wizja kultury postrzegała ją jako pierwotny i bezpośredni odzwierciedlenie świata przyrody. Według tej perspektywy, ludzie pierwotnie oddawali cześć naturalnym elementom, takim jak drzewa i rzeki, a ich sposób życia przypominał zachowanie zwierząt, ograniczających się do obrony własnej grupy. Przełom, który miał prowadzić do zniekształcenia tego naturalnego porządku, widziano w przybyciu Semitów do Grecji, rozprzestrzenieniu się chrześcijaństwa, a także we wpływach Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Ta ostatnia miała przyczynić się do powstania nowych ideologicznych idei, takich jak równość czy współczucie, które naziści uznawali za sztuczne i niezgodne z naturą.

Aby zachować tożsamość rasy nordycko-germańskiej, naziści argumentowali, że potrzebna jest rewolucja kulturalna mająca na celu przywrócenie dawnego sposobu życia i harmonii z naturą. Dla germańskiego człowieka zmiana prawa i moralności zgodnie z tymi zasadami miała być kluczem do przetrwania. W wyniku tych zmian bicie i zabijanie zyskały rangę działań legalnych i usprawiedliwionych moralnie.

Johann Chapoutot w swoim nowym zbiorze studiów kontynuuje badania przedstawione w dwóch wcześniejszych książkach "Le national-socialisme et l'Antiquité" (2008) oraz "La Loi du sang: penser et agir en nazi" (2014). Zgłębia tematykę interpretacji stoicyzmu i filozofii Platona w kontekście Trzeciej Rzeszy, wykorzystania Kanta i jego imperatywu kategorycznego oraz recepcji prawa rzymskiego w Niemczech. Autor ukazuje proces przekształcania historii Zachodu i ścieżki, jakimi te idee przenikały do świadomości sprawców nazistowskich zbrodni.

Johann Chapoutot jest profesorem historii najnowszej na Uniwersytecie Paris-Sorbonne, co daje mu solidne podstawy do analizowania tych skomplikowanych historycznych kwestii.