Nanga Parbat. Śnieg, kłamstwa i góra do wyzwolenia

Nanga Parbat to góra, która przez dziesięciolecia fascynowała wspinaczy i była świadkiem emocjonujących, a niekiedy tragicznych wydarzeń. To tu historia zapisała dramatyczne losy takie jak utrata brata przez Reinholda Messnera — niektórzy twierdzą, że poświęcenia, aby osiągnąć szczyty sławy. Pierwsze historyczne zdobycie Nangi miało miejsce w 1953 roku, kiedy Hermann Buhl wspiął się na szczyt, korzystając z amfetaminy. Zaledwie 19 lat wcześniej, ekspedycja pod znakiem nazistowskiej flagi skończyła się śmiercią dziesięciu uczestników. Adolf Schlagintweit, pierwszy, który opisał Nangę w połowie XIX wieku, zginął w tragicznych okolicznościach z ręki lokalnych bojowników.

Najwięcej emocji w ostatnich latach wzbudziło zimowe zdobycie Nanga Parbat, przedostatniego szczytu ośmiotysięcznego, który dotychczas opierał się zimowym próbą. Simone Moro, Alex Txikon i Ali Sadpara dokonali tego przełomowego wyczynu, zostając pierwszymi, którzy sforsowali zimowe wyzwanie tej góry. Zanim doszło do tego triumfu, trwała zacięta rywalizacja, której istotnym elementem byli polscy wspinacze, znacząco zaangażowani w tę historię. Dziennikarze i podróżnicy Dominik Szczepański i Piotr Tomza śledzili ostatnie etapy tej rywalizacji, umożliwiając czytelnikom wgląd w kulisy ekspedycji. Ich książka oferuje wyjątkowy wgląd w życie codzienne himalaistów, obalając jednocześnie wiele mitów i nieporozumień związanych z tym sportem.

Nanga Parbat to nie tylko symbol wspinaczkowych triumfów, ale także miejsce, gdzie różne filozofie wspinaczki i mentalności wschodzą się w swoistym kalejdoskopie doświadczeń. Heroiczne wydarzenia z lat 30., samotne wspinaczki Buhla i wytrwałe zimowe wyprawy Polaków ilustrują, jak bardzo zmienia się natura himalaizmu. Ta góra jest lustrem dla człowieka — pokazuje jego kruchość, ale także niezwykłość. Na Nandze Parbat widać prawdziwe wartości alpinizmu, pomimo wszelkich zawirowań i niejasności.