Mumia

Uwielbiam tę książkę - jestem fanką archeologii i fascynuje mnie starożytny Egipt, i cóż, większość rzeczy, które pisze Tess Gerritsen. Uwielbiam jej książki. "Mumia" zaczyna się w niezwykły sposób - zmumifikowane zwłoki pojawiają się tam, gdzie nie powinno ich być. A to dopiero początek, bo w całej powieści jest więcej niż tylko atmosfera zagrożenia i niebezpieczeństwa, a poza Maurą trudno jest wiedzieć, komu ufać, ponieważ wiele postaci zasłania się półprawdami, więc trudno jest zdecydować, kto jest ofiarą, a kto winowajcą.

Przez wiele lat doskonale zachowana mumia leżała zapomniana w zakurzonych piwnicach muzeum w Bostonie. Teraz jej nagłe ponowne odkrycie przez pracowników muzeum jest zarówno wielkim sukcesem, jak i przyciągającą uwagę tajemnicą. Nazwana "Panią X", mumia - na pozór starożytny egipski artefakt - wydaje się być upiornym wybawieniem dla borykającej się z problemami finansowymi instytucji. Jednak lekarz Maura Isles wkrótce odkrywa makabryczną wiadomość ukrytą w zwłokach - przerażający dowód na to, że ta "wiekowa" relikwia jest tak naprawdę współczesną ofiarą morderstwa.
Dla Maury i detektyw z bostońskiego wydziału zabójstw Jane Rizzoli dowody kryminalistyczne są jednoznaczne, a ich implikacje przerażające. Kiedy w ukrytych zakamarkach muzeum zostają znalezione makabryczne szczątki kolejnej kobiety, staje się jasne, że maniak jest na wolności i sobie z nich szydzi.

Josephine Pulcillo jest zszokowana, gdy odkryte zostają tajemnicze listy mordercy, a jej najczarniejsze sny stają się rzeczywistością, gdy starannie zakonserwowane zwłoki trzeciej ofiary zostają pozostawione w jej samochodzie jako makabryczna ofiara lub może upiorna obietnica tego, co ma nadejść. Znajomość rytuałów pośmiertnych przez tego pokręconego mordercę sugeruje Maurze i Jane, że Josephine łączy z nim wiedza naukowa. Tylko Josephine wie, że jej prześladowca posiada wiedzę jeszcze bardziej przerażającą: szczegóły mrocznej tajemnicy, którą uważała za na zawsze ukrytą. Teraz Maura musi przywołać swoją zakurzoną wiedzę o starożytnych tradycjach śmierci, by rozwikłać jego mroczną grę. Kiedy Josephine znika, Maura i Jane mają bardzo mało czasu, by powstrzymać mordercę archeologów, zanim doda on kolejny element do swojej potwornej kolekcji.

Świetnie się czyta - gorąco polecam powieść.

Jak w wielu swoich książkach, Gerritsen przy policyjnych procedurach i medycynie sądowej umieszcza również inne tematy, które można nazwać edukacyjnymi. W przypadku "Mumii" są to archeologia i antropologia, pisząc to mam na myśli rzeczywiście rzeczowe informacje i odniesienia do procesów archeologicznych i ludzi. Osobiście lubię, gdy mogę połączyć fikcyjną fabułę i atrakcyjne tempo itp. z poszerzaniem wiedzy, a w tym przypadku jest to możliwe. Istotna w "Mumii" jest również równowaga jaką zachowuje Gerritsen, bo umiejętnie przeplata fabułę z wiedzą, co daje bardzo dobry efekt końcowy.

Zawsze uważałem, że Tess Gerritsen w swoich książkach mocno liczy na inteligencję czytelnika, który ma wychwycić wskazówki między wierszami i rozgryźć nieoczekiwane zwroty akcji. Równocześnie czytelnik sięgając po książki tej autorki powinien liczyć, że nie będzie to oczywista kryminalna sprawa, lecz zawiła zagadka zmuszająca do pracy szare komórki.

"Mumia" była dla mnie książką, z którą nie łatwo było się rozstać. Z pewnością wciąga, a tajemnica rozciąga się do samego końca. Jak zawsze zwroty akcji zaproponowane przez Gerritsen były satysfakcjonujące. Radzę wam przeczytać wcześniej "Klub Mefista", jeśli jeszcze tego nie zrobiliście. Inaczej możecie nie zrozumieć niektórych elementów.

Oczywiście polecam "Mumię", ale przede wszystkim rekomenduje Tess Gerritsen, bo tworzy mądrą literaturę.

Uwielbiam tę książkę - jestem fanką archeologii i fascynuje mnie starożytny Egipt, i cóż, większość rzeczy, które pisze Tess Gerritsen. Uwielbiam jej książki. "Mumia" zaczyna się w niezwykły sposób - zmumifikowane zwłoki pojawiają się tam, gdzie nie powinno ich być. A to dopiero początek, bo w całej powieści jest więcej niż tylko atmosfera zagrożenia i niebezpieczeństwa, a poza Maurą trudno jest wiedzieć, komu ufać, ponieważ wiele postaci zasłania się półprawdami, więc trudno jest zdecydować, kto jest ofiarą, a kto winowajcą.

Przez wiele lat doskonale zachowana mumia leżała zapomniana w zakurzonych piwnicach muzeum w Bostonie. Teraz jej nagłe ponowne odkrycie przez pracowników muzeum jest zarówno wielkim sukcesem, jak i przyciągającą uwagę tajemnicą. Nazwana "Panią X", mumia - na pozór starożytny egipski artefakt - wydaje się być upiornym wybawieniem dla borykającej się z problemami finansowymi instytucji. Jednak lekarz Maura Isles wkrótce odkrywa makabryczną wiadomość ukrytą w zwłokach - przerażający dowód na to, że ta "wiekowa" relikwia jest tak naprawdę współczesną ofiarą morderstwa.
Dla Maury i detektyw z bostońskiego wydziału zabójstw Jane Rizzoli dowody kryminalistyczne są jednoznaczne, a ich implikacje przerażające. Kiedy w ukrytych zakamarkach muzeum zostają znalezione makabryczne szczątki kolejnej kobiety, staje się jasne, że maniak jest na wolności i sobie z nich szydzi.

Josephine Pulcillo jest zszokowana, gdy odkryte zostają tajemnicze listy mordercy, a jej najczarniejsze sny stają się rzeczywistością, gdy starannie zakonserwowane zwłoki trzeciej ofiary zostają pozostawione w jej samochodzie jako makabryczna ofiara lub może upiorna obietnica tego, co ma nadejść. Znajomość rytuałów pośmiertnych przez tego pokręconego mordercę sugeruje Maurze i Jane, że Josephine łączy z nim wiedza naukowa. Tylko Josephine wie, że jej prześladowca posiada wiedzę jeszcze bardziej przerażającą: szczegóły mrocznej tajemnicy, którą uważała za na zawsze ukrytą. Teraz Maura musi przywołać swoją zakurzoną wiedzę o starożytnych tradycjach śmierci, by rozwikłać jego mroczną grę. Kiedy Josephine znika, Maura i Jane mają bardzo mało czasu, by powstrzymać mordercę archeologów, zanim doda on kolejny element do swojej potwornej kolekcji.

Świetnie się czyta - gorąco polecam powieść.

Jak w wielu swoich książkach, Gerritsen przy policyjnych procedurach i medycynie sądowej umieszcza również inne tematy, które można nazwać edukacyjnymi. W przypadku "Mumii" są to archeologia i antropologia, pisząc to mam na myśli rzeczywiście rzeczowe informacje i odniesienia do procesów archeologicznych i ludzi. Osobiście lubię, gdy mogę połączyć fikcyjną fabułę i atrakcyjne tempo itp. z poszerzaniem wiedzy, a w tym przypadku jest to możliwe. Istotna w "Mumii" jest również równowaga jaką zachowuje Gerritsen, bo umiejętnie przeplata fabułę z wiedzą, co daje bardzo dobry efekt końcowy.

Zawsze uważałem, że Tess Gerritsen w swoich książkach mocno liczy na inteligencję czytelnika, który ma wychwycić wskazówki między wierszami i rozgryźć nieoczekiwane zwroty akcji. Równocześnie czytelnik sięgając po książki tej autorki powinien liczyć, że nie będzie to oczywista kryminalna sprawa, lecz zawiła zagadka zmuszająca do pracy szare komórki.

"Mumia" była dla mnie książką, z którą nie łatwo było się rozstać. Z pewnością wciąga, a tajemnica rozciąga się do samego końca. Jak zawsze zwroty akcji zaproponowane przez Gerritsen były satysfakcjonujące. Radzę wam przeczytać wcześniej "Klub Mefista", jeśli jeszcze tego nie zrobiliście. Inaczej możecie nie zrozumieć niektórych elementów.

Oczywiście polecam "Mumię", ale przede wszystkim rekomenduje Tess Gerritsen, bo tworzy mądrą literaturę.