Mroczna Wieża T.2 Powołanie Trójki TW

Jestem zaskoczony tym co przeczytałem w "Powołaniu Trójki". Czy to jest napisane przez tego samego autora, który przelał na papier Ostatniego Rewolwerowca w pierwszej części?. Gdyby imię głównego bohatera nie brzmiało Roland, nie zgadłbym, że to jest ta sama seria -tak bardzo te 2 książki różnią się pod względem stylu pisania. Mimo to, obie podobały mi się równie mocno. "Powołanie Trójki" zaczyna się tam, gdzie poprzednia część się skończyła, na plaży. Początek jest nagły i nieoczekiwany z Rolandem mającym spotkanie podwyższonego ryzyka ze stworzeniem podobnym do ogromnego homara. Czytając o tych potworach dało się poczuć głód mięsa tych skorupiaków. Spotkanie skutkuje utratą dwóch palców u jednej z dłoni Rolanda. Przemierzając plażę natrafia na drzwi, które otwierają się w przeszłości i tu zaczyna się przygoda z budowaniem drużyny, która ma za zadanie kroczyć ku Mrocznej Wieży. W sumie będzie troje drzwi, jak można się spodziewać po tytule, ale dalej rzeczy nie będą już tak oczywiste. Fabuła jest o wiele bardziej spójna, liniowa i mniej abstrakcyjna niż w "Rolandzie", z o wiele szybszym tempem, szczególnie w pierwszej części książki, kiedy poznajemy Eddy'iego. Oczywiście nadal pozycja pełna jest dziwności i momentów, w których drapiemy się po głowie. Na minus jedno wielkie oczekiwanie, które było dla mnie rozczarowaniem, oraz nierealistyczna miłość od pierwszego wejrzenia. Nie spodziewałem się tak naiwnego elementu w "Mrocznej Wieży". Podsumowując, godny dalszy ciąg przygód i nie pozostaje nic innego jak czytać tom 3.

Już patrząc na zarys fabuły "Powołania trójki" , tuż po zamknięciu pierwszej części serii, wiadomo było, że czeka nas coś innego. Najbardziej oczywistym znakiem jest rozmiar miejsca akcji - King powiększył świat o ponad połowę. Świat przedstawiony z "Rolanda" wygląda bardzo ubogo w porównaniu do drugiej części sagi "Mroczna Wieża". Pierwsza książka zaczęła się od niejasnej historii o niewyraźnym motywie bohaterów, a ta kontynuuje senny początek. Gdy Roland przybywa na plażę, znajduje drzwi zawieszone w powietrzu, które prowadzą do Nowego Jorku. Sęk w tym, że różnią się one czasami, w jakich odbywa się tam życie. Każde otwarcie drzwi i wejście do innej rzeczywistości ma pozwolić Rolandowi na zgrupowanie jego przyszłych towarzyszy podróży - Eddie (Więzień), Odetta (Pani Cieni) i Jack Mort (Śmierć). Choć wszyscy z niecierpliwością czekamy na rozpoczęcie podróży Rolanda, to do oficjalnego rozpoczęcia wędrówki pozostało jeszcze sporo czasu. Roland wrzucony w lata osiemdziesiąte, w celu zwerbowania Edd'iego, uzależnionego od heroiny bohatera, który ma kłopoty z mafią, to naprawdę zabawna sprawa. Przypominało mi to trochę Krokodyla Dundee przybywającego do Nowego Jorku po raz pierwszy. Następnie muszą udać się w podróż do lat 60-tych po Odettę, kobietę, która straciła nogi w wypadku. Kobietę, której umysł skrywa inną osobowość. Roland nie otaczał się ludźmi, z którymi musiał współpracować od wieków, ale teraz King zmusza go do przemierzania drogi z nowymi towarzyszami, z których każdy ma swój własny, osobisty demoniczny świat wewnętrzny. King również kaleczy Rolanda już na samym początku opowiadanej historii niespodziewanym atakiem. W tej książce wydaje się być bardziej ludzki i jeszcze bardziej ciekawym bohaterem. Moją ulubioną postacią z trzech towarzyszy drogi Rolanda jest Eddie. Odrzucając uzależnienie od narkotyków i podążając nową ścieżką, ukazuje się on jak osoba niezwzykle silna i potrafiąca dostosować się do rzeczywistości. Nie podobała mi się za to Odetta, która moim zdaniem nie dorasta do pięt żadnej z innych postaci. Jak w przypadku większości książek Kinga, myślę, że książka zyskałaby poprzez przycięcie i skrócenie długości. Stephen King ma tendencję do rozciągania większości scen i wydarzeń. Powieść nadal znajduje się w surrealistycznym świecie fantasy, tym razem z humorem i pewną dozą zabawy. Całość sprawia, że jest zainteresowany dalszym ciągiem przygód Rolanda.