Możesz odejść bo cię kocham

Wszyscy boimy się śmierci, bo to lęk pierwotny. Tym bardziej potrzebujemy się z nim zmierzyć.
Patrzenie w śmierć jest najbardziej życiodajnym posunięciem, jakie można sobie wyobrazić.

To niezwykle ważna książka. Zwłaszcza w naszej kulturze, w której nie wypada rozmawiać o śmierci. Wiemy, że ona jest, ale oczywiście gdzieś daleko, a tak w ogóle to może o nas zapomni? Renata Arendt-Dziurdzikowska wielokrotnie dodawała mi się w trudnym okresie mojego życia. Jej mądre, spokojne artykuły w „Zwierciadle” oswajały to graniczne, nieoczekiwane wydarzenie. Jestem wdzięczna autorce, że w sposób tak oczywisty mówi o niepopularnych dzisiaj i niestosownych emocjach – o bólu, bezradności, złości, bezbronności, o wyciu z rozpaczy.

Jednocześnie w tej nieodwracalności śmierci autorka uzmysławia nam, żyjącym, że odejście osoby bliskiej to jedna ze stacji doświadczania życia. Nie mogę oprzeć się temu, by nie zacytować pięknego zdania z tej książki: „Kolejnym darem śmierci było odkrycie, że miłość trwa dłużej niż życie tego, kogo kochamy” Małgorzata Niemen