Moja wielka miłość

Izabela Czajka-Stachowicz ponownie przenosi nas w klimat lat międzywojennych, tym razem koncentrując się na swoim najtrwalszym związku z barwną osobowością Franciszka „Franza” Fiszera, filozofa i beztroskiego bon vivanta. Jest rok 1930. Młoda Izabela, razem ze swoim mężem, architektem Jerzym Gelbardem, wraca do Warszawy po kilku latach spędzonych w Paryżu.

Z powodu częstych wyjazdów Jerzego, Izabela znajduje towarzystwo wśród stałych bywalców renomowanej kawiarni Ziemiańska. To właśnie tam spotyka Fiszera, który mimo ukończonych siedemdziesięciu lat, zawiązuje z nią niezwykłą przyjaźń, a wkrótce staje się częstym gościem w ich domu.

W pełnych wdzięku i kolorowych anegdotach Czajki, Fiszer jawi się jako niepowtarzalny indywidualista: dziedzic fortuny, którą całkowicie roztrwonił, filozof, który nigdy nie napisał książki, a także niezawodny przyjaciel poetów, mający wpływ na przemianę Lesmana w Leśmiana.

Choć wspomnienie o Fiszerze jako centralej postaci artystycznej bohemy dwudziestolecia międzywojennego było pielęgnowane przez wielu, to jednak opowieści Izabeli przedstawiają najbardziej wszechstronny i fascynujący portret tego genialnego mężczyzny.