Modernizacja w cieniu allaha współczesny iran

System polityczny Islamskiej Republiki Iranu reprezentuje swoistego rodzaju strategię kulturową. Jego rozwój i transformacja, włączając w nie przemiany modernizacyjne jako reakcję na wyzwanie cywilizacji zachodniej, obecnie weszły w stadium kryzysu, to znaczy granicznego napięcia między pragnieniem zachowania status quo a koniecznością dokonania zmian. Poprzednie kryzysy zakończyły się rewolucjami: konstytucyjną (19051911) i islamską (1979). Nadciągająca trzecia rewolucja odsłoni kolejną odpowiedź Iranu na modernizacyjne wyzwanie Zachodu, rzucone na początku XIX wieku.
Z puntu widzenia zaburzenia zdolności sterowniczej, by przejąć system i zmienić jego tożsamość, najskuteczniejsze byłoby osłabienie akumulatora:poprzez blokadę dopływu środków do systemu oraz utrudnienie ich przepływu w systemie. Takie próby były już podejmowane w czasach embarga i sankcji gospodarczych i z dużym prawdopodobieństwem będą kontynuowane. Drugi, nieco trudniejszy i bardziej czasochłonny sposób zaburzenia zdolności sterowniczej to wojna informacyjna poprzez rozpoznanie słabych punktów torów komunikacyjnych między modułami, rozbudowanie siatki szpiegów i agentów, a następnie wytworzenie narzędzi komunikowania się z tymi członkami społeczeństwa, którzy kontestują zastany porządek. Świadomość potencjału energetycznego symboli w przestrzeni kulturowej pozwala na skuteczne sterowanie emocjami społeczeństwa nie tylko szyickim przywódcom, lecz także potencjalnym antagonistom obecnego systemu politycznego.