Mistrzowie polskiego kabaretu

Gdy życie funduje nam biedę, kryzys i egzystencjalny ból, często wybieramy ucieczkę w świat żartu i lekkości. Kabaret to miejsce, gdzie artyści bez ogródek wyśmiewają tych, którzy sprawili nam kłopoty. Jest w nim wszystko – piosenka, poezja, a czasem i pikantny dowcip. Słowo "kabaret" dawniej oznaczało zestaw naczyń z przyprawami, co symbolicznie przekłada się na różnorodność i smak tego, co możemy na scenie zobaczyć.

Na przestrzeni ponad stu lat, polski kabaret przeszedł ogromną ewolucję. Od krakowskiego "Zielonego Balonika", nawiązującego do paryskich kabaretów, pojąc między wojennej Polsce formę małego teatrzyku. Łączył on elementy rewiowe z klasycznym kabaretem, bazując na literaturze najwyższej próby, wybitnych aktorach i profesjonalnej konferansjerce.

Po II wojnie światowej kabaret stał się także istotnym miejscem wyrazu politycznego, funkcjonując zarówno jako forum dla twórców krytycznych wobec ustroju, jak i narzędzie w rękach władzy. Występowali tam najwybitniejsi aktorzy, a teksty były pełne zawoalowanych aluzji i ostrej satyry.

Przez dekady scena kabaretowa wzbogacana była przez talenty takie jak Julian Tuwim, Marian Hemar czy Eugeniusz Bodo. Legendarny kabaret Starszych Panów wniósł subtelną klasę w szarzyznę PRL-u, a Salon Niezależnych czy Kabaret Dudek podkreślały buntowniczy duch swoich czasów. Duet Smolenia i Laskowika z Teya również zapisał się w historii jako przykład ostrego, inteligentnego humoru. Po 1989 roku, gdy wolność słowa stała się faktem, kabareciarze mogli w końcu mówić otwarcie o wszystkim, choć niektórzy z nich wybrali ścieżkę polityczną, a inni znaleźli się na cenzurowanym za dawne zaangażowania.