Między Unią a Rosją

<p>Tytułowy wybór „Między Unią a Rosją” to szczegółowa analiza Artura Dmochowskiego dotycząca strategicznego położenia Polski w obszarze Europy Środkowo-Wschodniej, a także szans i zagrożeń, jakie z tego tytułu wynikają dla naszego kraju. Zdaniem autora, przez wieki wybór naszych przodków sprowadzał się głównie do spoglądania na wschód i zachód, gdzie na zmianę pojawiały się wojska wrogich armii gotowe stoczyć krwawy bój o status Międzymorza. Można w tym zakresie cofnąć się jeszcze do późnego średniowiecza, kiedy pokonanie Zakonu Krzyżackiego na Pomorzu oraz Inflantach miało otworzyć przed wojskami Królestwa Polskiego drogę do zjednoczenia ziem w regionie Europy Środkowo-Wschodniej. Szybko jednak pojawił się jeszcze groźniejszy rywal dla Królestwa Polskiego, jakim niewątpliwie w kolejnych wiekach stało się Wielkie Księstwo Moskiewskie. Z obecnej perspektywy pod pewnymi względami III Rzeczpospolita stoi przed podobnymi wyzwaniami. Status Pomostu Bałtycko-Czarnomorskiego w minionych wiekach rozstrzygał nie tylko krajobraz naszego regionu świata, ale przede wszystkim przesłania na kontynencie Euroazjatyckim. Pomimo faktu, że Polska przystąpiła do struktur NATO oraz Unii Europejskiej przed blisko dwie dekadami, obszar naszego kraju wciąż wydaje się areną zmagań sił rozumianych jako Wschód i Zachód. Zmieniły się tylko określenia dla obu obozów. Współcześnie mówimy o Unii Europejskiej i wpływach Federacji Rosyjskiej.<br><br>Artur Dmochowski w książce „Między Unią a Rosją” stawia mocną tezę w przedmiocie wyboru, jaki czeka w kolejnych latach klasę polityczną w Polsce. Zdaniem polskiego dyplomaty i publicysty, wiek XV stanowił dla Polski przełom w zakresie polityki zagranicznej. Wcześniej, Piastowie prowadzili politykę zachowawczą i ukierunkowaną na sprawowanie władzy w obszarze od Bałtyku po Tatry. Unia polsko-litewska i objęcie tronu przez Władysława Jagiełłę zmieniło krajobraz polskiej geopolityki. Jagiellończycy mieli poczucie, że nawet władza skutecznie sprawowana w obszarze rdzennie uważanym za tereny Polski może nie gwarantować przetrwania wobec ekspansywnej postawy Wielkiego Księstwa Moskiewskiego. Władysław Jagiełło i jego następcy podjęli rywalizację z Moskwą o obszary należące współcześnie do państw bałtyckich, Białorusi czy Ukrainy. Dostatecznie powiedzieć, że w 1612 roku, jak wspomina Artur Dmochowski w książce „Między Unią a Rosją”, wojska polskie zdobyły Moskwę, co do dzisiaj w rosyjskiej państwowości bywa świętowane 4 listopada jako „Dzień Jedności Narodowej”. Sukcesy były więc i to bardzo konkretne w zakresie „polityki jagiellońskiej”. Jednocześnie część badaczy i historyków zwraca uwagę na ewolucję geopolityki i tym samym konieczność porzucenia „polityki piastowskiej”, uznanej już w XV wieku za dalece niewystarczającą dla ochrony interesów Królestwa Polskiego w obszarze Międzymorza. Autor książki „Między Unią a Rosją” z powodzeniem wyjaśnia, że współczesny krajobraz stosunków międzynarodowych zdecydowanie przypomina wbrew pozorom politykę jagiellońską, a nie piastowską. Wydawałoby się, że obecność Polski w Unii Europejskiej oraz NATO wymaga niejako porzucenia ambicji międzynarodowych i skupiania się na zarządzaniu przestrzenią między Bałtykiem i Tatrami. Nic bardziej mylnego i jak przekonuje Artur Dmochowski, terytorium Białorusi i Ukrainy pozostaje kluczowe dla egzystencji Polski na mapach świata. Czy zatem autor książki „Między Unią a Rosją” proponował odrodzenie ambicji politycznych Polski w zakresie regionalnego mocarstwa? Taka koncepcja, choć odważna, uwzględnia przede wszystkim oddziaływanie w regionie Europy Środkowo-Wschodniej poprzez tzw. soft power. Jak przekonująco uzasadnia Artur Dmochowski, zaniedbania polskiej misji dyplomatycznej w tym zakresie wydają się rażące, co zdaje się potwierdzać https://******.**. sytuacja z regularnie aresztowanymi i zamykanymi polskimi opozycjonistami na obszarze Republiki Białoruskiej. Warto podkreślić, że za autorem publikacji „Między Unią a Rosją”, choć tytuł książki sprowadza się do binarnego wyboru między światami wschodu i zachodu, Białoruś w tej układance wydaje się elementem potencjalnie labilnym, kluczowym dla odwrócenia niekorzystnej sytuacji na wschodniej granicy Polski.</p><p>W październiku 2023 roku w Polsce będą miały miejsce wybory do Sejmu. Wybory, które być może okażą się decydującym wyborem w przedmiocie dalszej ewolucji na zachód lub też niebezpiecznego zwrotu na wschód. Nic więcej w dobie aktualnych przemian na arenie międzynarodowej nie istnieje: albo pogłębiona integracja z UE, albo zbliżenie z Rosją, która przecież wszem wobec przedstawia się jako obrońca „tradycyjnych wartości”, i to pomimo toczącej od roku wojny w Ukrainie.</p>

<p>W roku 2004, kiedy Polska przystępowała do Unii Europejskiej, byłem małym chłopcem i nie rozumiałem wagi i znaczenia obserwowanych na własne oczy wydarzeń. Z perspektywy czasu wydaje się, że akcesja Polski wyrażona w referendum była jedną z najważniejszych decyzji polskiego społeczeństwa w ciągu istnienia całej, ponad tysiącletniej historii. Od zarania dziejów Polska z uwagi na swoje położenie geograficzne była przedmiotem sporów różnych mocarstw. Na wschodzie nacierała Rosja, na północy Szwedzi, na zachodzie Niemcy i tylko na południu panował względny spokój z uwagi na relatywnie mały obszar zajmowany przez Czechów. To przez obszar Polski na wschód zmierzał Napoleon Bonaparte, to w drugą stronę goniły wojska Armii Czerwonej w krwawych bitwach toczonych z nazistowskimi Niemcami w czasie II Wojny Światowej. Znaczenie obszaru Międzymorza pozostaje zachowane do dzisiaj, a wojna Rosji z Ukrainą w 2023 roku wydaje się uzasadniać wspomniany wyżej pogląd. Historycznie ziemie aż do Dniepru zajmowała Polska jeszcze w XVI i XVII wieku, a przegrane z Wielkim Księstwem Moskiewskim na zawsze pozbawiły nasze państwo pretensji do tzw. Kresów Wschodnich. W kolejnych wiekach https://******.**. za sprawą rozbiorów oraz ludobójstwa prowadzonego przez władze na Kremlu, roszczenia Polski ograniczały się do najbliższego sąsiedztwa, potęgując zagrożenia związane z nacieraniem Rosji już nie tylko ze wschodu, ale również północnego i południowego wschodu, stopniowo otaczając państwo polskie, jak działo się to po II Wojnie Światowej czy dzieje obecnie w wyniku neoimperialnych dążeń prezydenta Federacji Rosyjskiej, Władimira Putina.<br>&nbsp;<br>Książka „Między Unią a Rosją”, wydana nakładem wydawnictwa Słowa i Myśli, pozostaje aktualna w ocenie bieżących wydarzeń politycznych. Artur Dmochowski wyjaśnia we wstępie do publikacji, że tytułowy wybór między Unią a Rosją nie jest jedynie grą słów, lecz wyraźną prawidłowością obserwowaną na obszarze Polski od wielu wieków. Tak, to żadna literówka, nawet jeśli wziąć pod uwagę, że integracja europejska w ramach struktur unijnych trwa od lat pięćdziesięciu, a nie pięciuset. Ów skrót myślowy ma jednak daleko idące konsekwencje. Jak wyjaśnia Artur Dmochowski w książce „Między Unią a Rosją”, przed polskimi decydentami w zasadzie od początków państwowości stał wybór równie trudny, co konieczny. Zwrot na wschód albo na zachód oznaczał nowe sojusze i nowych wrogów, a wysiłki podejmowane przeciwko Rosjanom najdotkliwiej uderzyły w Polaków w XX wieku. W tej sytuacji przyjęcie Polski do NATO i UE zaledwie kilkanaście lat po zrzuceniu ciężaru Moskwy należy uznać za wydarzenia epokowe.<br>&nbsp;<br>Pomimo oczywistych dążeń Polski do integracji z państwami zachodnimi, od czasu do czasu słychać głosy w rodzinnej debacie publicznej o poszukiwaniu „alternatywy” dla „zniszczonych” Zachodu i reprezentowanych przez Brukselę wartości. Artur Dmochowski w książce „Między Unią a Rosją” szczegółowo podejmuje wspomniany temat. Nie należy jednak spodziewać się otwartej krytyki unijnych instytucji, polski dyplomata wskazuje raczej na brak adaptowania starych rozwiązań do nowej rzeczywistości. Tym samym Artur Dmochowski porusza jedno z najważniejszych zagadnień związanych z przyszłością Europy: w jakim kierunku powinna zmierzać dalsza integracja? Pytanie zadane przez polskiego politologa wydaje się jeszcze bardziej aktualne obecnie, kiedy procesy globalizacji wydają się mocno zwalniać z uwagi na rywalizacje pomiędzy Chińską Republiką Ludową i Stanami Zjednoczonymi. W starciu obu potęg Polska nie ma absolutnie żadnego znaczenia. Jednak jako element Unii Europejskiej i członek NATO, Warszawa może w przyszłości stać się decydującym raczej w rejonie Międzymorza. O tym, jak to zrobić i jakie to ważne dla przyszłości naszych dzieci, pisze szczegółowo Artur Dmochowski w książce „Między Unią a Rosją”.</p><p>Polecam publikację polskiego dyplomaty pod tytułem „Między Unią a Rosją”. Świetna propozycja dla czytelników zainteresowanych literaturą faktu w przedmiocie geopolitycznych uwarunkowań w regionie Europy Środkowo-Wschodniej. Co ważne, Rosja nie jest przedstawiona przez Artura Dmochowskiego jako „wróg nr”, a raczej jako państwo, które w gruncie rzeczy nie ma nic do zaoferowania wobec wartości i możliwości promowanych przez Europę Zachodnią i Stany Zjednoczone.</p>