Między nami chaos

Znacie pewnie już te moje spontaniczne wybory w bibliotece - o, piękna okładka, super opis, biorę! Tak było i w tym przypadku, wcześniej nie miałam pojęcia o istnieniu tej książki, zresztą ja i tak się nigdy specjalnie nie orientowałam w nowościach. Ostatnimi czasy mam w zwyczaju czytać pierwszą stronę przed wypożyczeniem czegokolwiek, żebym wiedziała, że narracja w ogóle mnie jakoś za sobą pociągnie. Tutaj mi się spodobała. "Potrzebujesz mnie za bardzo", koleś narrator - brzmi obiecująco.<br> <br> Po ostatnich dobrych książkach, które przeczytałam, ta... w trakcie czytania coraz bardziej mnie zawodziła. Nie czytało mi się jej z taką przyjemnością, jak na przykład 𝘚𝘸𝘦𝘦𝘵𝘣𝘪𝘵𝘵𝘦𝘳 albo serii Renberga. Nie czułam żadnej więzi z głównym bohaterem, a to jest chyba najgorsze, co może być w powieści. Był cholernie nijaki. Doceniam autora za opisy wrażeń, bo były miejscami bardzo poetyckie, ale młody Arthur to dramat. W sumie ta dziewczyna, którą poznaje w pociągu, też mnie bardzo irytowała. Te postacie były jakieś takie... niespójne i nieciekawe. Największe brawa i ukłony należą się dziadkowi, bo to on uratował całą książkę.<br> <br> { 𝒑𝒓𝒛𝒆𝒌𝒍𝒆𝒏́𝒔𝒕𝒘𝒆𝒎 𝒄𝒛𝒖𝒄𝒊𝒂 𝒘𝒔𝒛𝒚𝒔𝒕𝒌𝒊𝒆𝒈𝒐<br> 𝒋𝒆𝒔𝒕 𝒃𝒐𝒍𝒆𝒔𝒏𝒂 𝒔́𝒘𝒊𝒂𝒅𝒐𝒎𝒐𝒔́𝒄́, 𝒌𝒊𝒆𝒅𝒚 𝒏𝒊𝒆 𝒄𝒛𝒖𝒋𝒆𝒔𝒛 𝒏𝒊𝒄}<br> <br> Jego historia była jedyną rzeczą, która trzymała mnie przy lekturze. Gdyby nie te jego piękne poematy, już dawno rzuciłabym książkę w kąt. Były bardzo w moim stylu, takim Kerouacowym nawet. Dziadek Pullman, mimo że jako postać w książce się fizycznie nie pojawiał, kupił mnie na tyle, że przetrwałam i doczytałam do końca. Wszystko, co się z nim wiązało, łącznie z jego bratem Henrym, który codziennie czekał na poranny pociąg, było dla mnie intrygujące i klimatyczne.<br> <br> Finał trochę poprawił mój odbiór, trochę rzeczy się wyjaśniło, ale i tak nie wynagrodził mi mojej wcześniejszej niechęci. Trochę się irytuję, bo gdyby wywalić tego głównego bohatera i na przykład... no nie wiem, bardzo mi on przeszkadza w tej całej historii. Zepsuł ją. Cały czas mam takie mieszane uczucia i z jednej strony myślę bardzo ciepło o tej książce, gdy przypomnę sobie wstawki dziadka, a z drugiej... ugh!