Miasto białych kart - Jose Saramago

<p>„Miasto białych kart” to kontynuacja głośnej powieści „Miasto ślepców” autorstwa laureata literackiej Nagrody Nobla, José Saramago. Akcja książki rozgrywa się w nienazwanym mieście, które czytelnicy mogą kojarzyć z poprzedniej książki. Tym razem mieszkańcy tego miasta podejmują zaskakującą decyzję – podczas wyborów 80 procent z nich wrzuca do urn białe karty do głosowania. Ta manifestacja, pozornie niewinna, staje się zarzewiem ogromnych zmian. Rząd, oburzony i przestraszony takim aktem obywatelskiego nieposłuszeństwa, decyduje się na wprowadzenie stanu wyjątkowego i opuszcza miasto. Sytuacja, która miała być chwilową anomalią, przeradza się w głęboki kryzys polityczny i społeczny. Z każdą kolejną stroną Saramago pokazuje, jak niestabilne mogą być fundamenty demokracji i jak łatwo można je podważyć.<br><br>Choć książka skupia się na wydarzeniach społeczno-politycznych, nie brakuje w niej wyrazistych postaci. Kluczowymi bohaterami są przedstawiciele różnych warstw społecznych, od zwykłych obywateli po członków rządu. Każda z tych postaci ma swoje własne motywacje, które są wnikliwie ukazane przez Saramago. Główna bohaterka, kobieta o niebieskich oczach, znana z „Miasta ślepców”, ponownie pojawia się na kartach powieści. Jej niezwykła siła i determinacja są przeciwstawiane opresyjnej i chaotycznej władzy. Inni bohaterowie, jak premier czy komisarz, są przedstawieni jako symbole nieludzkiej władzy, niezdolnej do zrozumienia i empatii wobec swoich obywateli.<br><br>„Miasto białych kart” wywołuje u czytelnika szeroki wachlarz emocji. Od złości i frustracji związanej z opresyjnością władzy, po smutek i refleksję nad kondycją społeczeństwa. Saramago z mistrzowską precyzją ukazuje absurdy polityczne i nieludzkie aspekty ludzkiej natury. Powieść zmusza do głębokiej refleksji nad mechanizmami rządzącymi społeczeństwem i pyta o granice ludzkiej wolności i godności. José Saramago znany jest ze swojego unikalnego stylu pisania. Jego proza jest bogata, pełna długich, zawiłych zdań i metafor. Często rezygnuje z tradycyjnego podziału na akapity, co może być wyzwaniem dla niektórych czytelników. Jednakże, ten specyficzny styl ma swoje uzasadnienie i dodaje głębi narracji. Autor nie boi się także wpleść w tekst elementów surrealistycznych, które potęgują wrażenie nierealności opisywanych wydarzeń. „Miasto białych kart” wyróżnia się na tle innych powieści dystopijnych swoją głęboką analizą ludzkiej natury i opresyjności władzy. Saramago zadaje trudne pytania o sens demokracji i jej kruchość w obliczu obywatelskiego buntu. Książka jest nie tylko literackim dziełem sztuki, ale także ważnym komentarzem społecznym, który pozostaje aktualny w kontekście współczesnych wydarzeń politycznych.<br><br>„Miasto białych kart” to powieść, którą warto polecić wszystkim miłośnikom literatury pięknej i dystopijnej. Jej głębokie przesłanie oraz unikalny styl sprawiają, że jest to lektura niezapomniana i skłaniająca do refleksji. Czytelnicy poszukujący książki, która zmusi ich do przemyśleń nad współczesnym światem i mechanizmami rządzącymi społeczeństwem, na pewno docenią tę powieść. Nie jest to lektura łatwa, ale z pewnością warta poświęconego jej czasu. „Miasto białych kart” to doskonały przykład na to, jak literatura może wpływać na nasz sposób myślenia i postrzegania rzeczywistości.&nbsp;</p>