Mężczyzna w brązowym garniturze Kolekcja kryminałów nr 15 Agatha Christie

Przyznam szczerze, że do „Mężczyzny w brązowym garniturze” podchodziłam z dużą ciekawością, bo to jednak Agatha Christie, a jej książki kojarzą mi się przede wszystkim z Herkulesem Poirot i panną Marple. Tutaj nie mamy jednak klasycznego kryminału z detektywem, który krok po kroku zbiera dowody, przesłuchuje świadków i w końcu w genialnym stylu odsłania prawdę. Tym razem dostajemy coś zupełnie innego: historię bardziej przygodową, wręcz awanturniczą, z egzotyczną scenerią, podróżą statkiem i bohaterką, która nie ma żadnego doświadczenia śledczego, ale za to ogromną chęć przeżycia czegoś niezwykłego.

Anna Beddingfeld to młoda kobieta, która od pierwszych stron zyskuje sympatię, bo nie potrafi usiedzieć w miejscu i ma w sobie ogromny apetyt na życie. Kiedy trafia na zagadkę związaną z nagłą śmiercią mężczyzny na stacji metra, zamiast uciec i zostawić sprawę policji, postanawia działać na własną rękę. To nie jest typowe dla bohaterek epoki, dlatego czyta się o jej decyzjach z rosnącym zaciekawieniem. Czasami miałam wrażenie, że jej odwaga graniczy z naiwnością, ale z drugiej strony właśnie ta mieszanka czyni ją tak ciekawą postacią.

Jeśli chodzi o samą intrygę, muszę przyznać, że momentami była dla mnie nie do końca klarowna. Niektóre działania bohaterów wydawały mi się trochę zbyt naciągane, jakby autorka bardziej chciała popchnąć akcję naprzód, niż logicznie uzasadnić wszystkie decyzje. Nie przeszkadzało mi to jakoś dramatycznie, bo tempo opowieści jest bardzo żywe, ale faktycznie zdarzało się, że musiałam czytać fragment jeszcze raz, żeby upewnić się, że niczego nie przegapiłam.

Wątek miłosny, który został wpleciony w fabułę, nie trafił w moje gusta. Wydawał mi się trochę zbyt szybki, zbudowany bardziej na emocjonalnym uniesieniu i aurze tajemnicy niż na realnym poznaniu drugiej osoby. Z jednej strony to nadaje całości charakteru powieści przygodowej, bo takie niespodziewane uczucia często pojawiają się w literaturze tego typu, ale ja akurat nie poczułam tej chemii między bohaterami i miałam wrażenie, że autorka trochę na siłę domknęła historię właśnie w taki sposób.

Nie mogę za to nie docenić postaci drugoplanowych. Christie stworzyła barwną galerię bohaterów podróżujących statkiem do Afryki. Każdy ma swoje dziwactwa, sekrety, a niektórzy ewidentnie coś ukrywają. Relacje między nimi czytało się bardzo przyjemnie, momentami zabawnie, bo kontrasty charakterów były dobrze widoczne. Dzięki temu książka ma lekki ton, a jednocześnie nie brakuje jej napięcia, bo wciąż zastanawiamy się, kto tu naprawdę odgrywa podwójną rolę.

Ogromnym plusem jest sceneria. Afryka, polityczne spiski, egzotyczne krajobrazy, atmosfera podróży - wszystko to sprawia, że „Mężczyzna w brązowym garniturze” różni się od typowych kryminałów Christie. Czuć, że autorka sama była zafascynowana podróżami i chciała przenieść te doświadczenia na papier. To nadaje książce świeżości i pozwala spojrzeć na jej twórczość z innej strony.

Pod względem emocji i napięcia uważam, że to nie jest najwyższa półka twórczości Christie. To nie jest ta precyzyjnie skonstruowana zagadka, która wbija w fotel i zostawia czytelnika z poczuciem „wow, jak ona to wymyśliła”. Raczej jest to lekka, przyjemna powieść przygodowa z elementami kryminału, którą czyta się szybko i bez większego wysiłku.

Komu bym poleciła tę książkę? Jeśli ktoś zaczyna swoją przygodę z Christie, raczej sięgnąłby po klasyki z Poirotem albo panną Marple. „Mężczyzna w brązowym garniturze” zostawiłabym dla tych, którzy już znają styl autorki i chcą zobaczyć ją w trochę innym wydaniu. To ciekawy przerywnik, możliwość poznania Christie z innej strony, ale nie jest to tytuł, który zdefiniował jej wielkość.

Podsumowując, bawiłam się całkiem dobrze, choć nie wszystkie elementy mnie zachwyciły. Postacie i sceneria są mocne, intryga miejscami się gubi, a romans dla mnie niepotrzebny, ale całość ma w sobie urok przygody i egzotyki. I to wystarczyło, żeby uznać lekturę za udaną, choć raczej nie będę do niej wracać tak chętnie, jak do innych powieści Christie.

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Agathie Christie nie było rozczarowaniem - choć, być może, nie jest to jedna z jej najpopularniejszych książek, to z pewnością było to przyjemne wejście w ten gatunek.

Pomyślcie o Afryce i diamentach, przygodzie i tajemnicy - zapraszam do "Mężczyzna w brązowym garniturze”.

Co mi się podobało:

- fakt, że jej akcja została osadzona w RPA. Każdy słyszał słynne powiedzenie, że książki pozwalają umysłowi podróżować i zobaczyć to, czego oczy normalnie nie byłyby w stanie zobaczyć. Gorący, afrykański klimat i kultura były ogromnymi atutami tej książki, tworząc bardzo intrygujące tło dla tej tajemniczej powieści. Była pełna kolorów i scenerii (nie za dużo opisów), tworząc żywą i zabawną lekturę.

- aspekt podróżniczy. Jak już wcześniej wspomniałam, sceneria w tej książce jest cudowna. Żeby nie być gołosłowną i oszczędzić Wam niepotrzebnych spoilerów, podkreślę tylko fakt, że będą sceny w Londynie; będą rejsy i przejażdżki pociągiem i zwiedzanie wodospadów. Tyle musicie wiedzieć.

- przyjaźnie i romanse. W pewnym momencie w książce nasza główna bohaterka, Anna Beddingfield, poznaje znajomego, a ich przyjaźń z czasem powoli przeradza się w coś poważniejszego. Ich relacja była bardzo urocza, choć może momentami było tego trochę za dużo (zwłaszcza, gdy Anne od razu się zakochała, twierdząc, że go kocha i chce spędzić z nim życie).

- faktyczna tajemnica i morderca. Nie bójcie się, nie zepsuję Wam zakończenia, ale zaznaczę tylko, że było ono wyjątkowo dobrze przemyślane, a nic nie jest takie, jakie się wydaje.

- były odniesienia do wydarzeń, których Christie sama doświadczyła. Czytałam bardzo ciekawy blog, który twierdził, że niektóre z postaci mogły być oparte na ludziach, których spotkała.

- Dwa punkty widzenia. To utrzymało książkę w szybkim tempie i wprowadzało zamieszanie. Chociaż Pedler był niezwykle seksistowski i sarkastyczny - jego wpisy w dzienniku były interesujące do czytania.

Jedynym problemem z tą książką było to, że momentami bardzo irytowałam się na Annę i, choć, przyznaję, że była bardzo odważna i inteligentna - jej czyny nie zawsze oddawały sprawiedliwość jej rozumowi. Niektóre z jej decyzji były trochę niedojrzałe i gdyby nie jedna wyjątkowa osoba, wątpię, czy żyłaby pod koniec powieści. Poza tym trochę się gubiłam w tych wszystkich wskazówkach, ale to może dlatego, że jestem bardzo niedoświadczona w tym gatunku i po prostu muszę zwracać na to większą uwagę.

Ogólnie rzecz biorąc, moje pierwsze doświadczenie z Agathe Christie okazało się sukcesem. Mam nadzieję, że wkrótce będę w stanie przeczytać więcej. Może “Morderstwo w Orient Expressie”?

Czasami łatwo się rozproszyć, czytając Agathę Christie. Przyzwyczajasz się do myśli, że to ona stworzyła Poirota, Marple, a nawet Tommy'ego i Tuppence. Te postacie mogą stać się ważniejsze niż sama powieść, a kiedy czyta się Christie, która nie rozprasza uwagi słynną kreacją detektywistyczną, można być zaskoczonym tym, jak dobra potrafi być Christie. Aby być uczciwym, te inne powieści z Poirotem są też całkiem dobre, lecz “Mężczyzna w brązowym garniturze” po prostu mnie świetnie bawił i cieszyłem się jego pojedynczymi zaletami.

Anna Beddingfield to kobieta z duszą. Kiedy jest świadkiem, jak mężczyzna wpada pod pociąg w metrze, podejrzewa, że jest coś więcej w tym, co na pierwszy rzut oka wydaje się być tylko tragicznym wypadkiem. Zanim się zorientujemy, zaczyna się jej pełna przygoda, rezerwowanie rejsów i podróży pociągiem oraz ściganie różnych podejrzanych. W różnych momentach podejrzewa oczywiście wszystkich w obsadzie, więc nie jesteśmy mądrzejsi. Zakładasz, że pułkownik Race jest w porządku - częściowo dlatego, że Anna podejrzewa go za bardzo, ale głównie dlatego, że pojawia w kilku późniejszych książkach z Herkulesem Poirotem jako postać drugoplanowa. I pani Blair, która wydaje się mieć zbyt wiele zabawy pomagając Annie, aby być złoczyńcą. Narracja Anny jest przeplatana fragmentami z dziennika Sir Eustachego, co jest sprytnym pomysłem pozwalającym Christie na dostarczenie dodatkowych informacji poza bezpośrednim doświadczeniem Anny.

Wszystkie postacie - z wyjątkiem pułkownika Race'a - wydają się być przerysowane dla efektu komediowego. Anna jest super odważna; Pani Blair jest bogatą wdową (choć jest wciąż żonata, to spędza tyle czasu z dala od niego, że można ją tak nazwać); Sir Eustachy jest nieco zboczonym starszym kawalerem piszącym swoje wspomnienia; tytułowy człowiek w brązowym garniturze - jest chropowaty, przystojny i trudny i tak dalej. Są one w większości głupie, ale nie przesadzone. Postacie pojawiają się i znikają w różnych przebraniach, nawet zmieniają płeć, a wszyscy dają się nabrać. Ale to działa, jak Superman i jego okulary. Jako wisienka na torcie, powieść zawiera bardzo sprytny fragment niewiarygodnej narracji, którą zawsze lubię.

Czasami łatwo się rozproszyć, czytając Agathę Christie. Przyzwyczajasz się do myśli, że to ona stworzyła Poirota, Marple, a nawet Tommy'ego i Tuppence. Te postacie mogą stać się ważniejsze niż sama powieść, a kiedy czyta się Christie, która nie rozprasza uwagi słynną kreacją detektywistyczną, można być zaskoczonym tym, jak dobra potrafi być Christie. Aby być uczciwym, te inne powieści z Poirotem są też całkiem dobre, lecz “Mężczyzna w brązowym garniturze” po prostu mnie świetnie bawił i cieszyłem się jego pojedynczymi zaletami.

Anna Beddingfield to kobieta z duszą. Kiedy jest świadkiem, jak mężczyzna wpada pod pociąg w metrze, podejrzewa, że jest coś więcej w tym, co na pierwszy rzut oka wydaje się być tylko tragicznym wypadkiem. Zanim się zorientujemy, zaczyna się jej pełna przygoda, rezerwowanie rejsów i podróży pociągiem oraz ściganie różnych podejrzanych. W różnych momentach podejrzewa oczywiście wszystkich w obsadzie, więc nie jesteśmy mądrzejsi. Zakładasz, że pułkownik Race jest w porządku - częściowo dlatego, że Anna podejrzewa go za bardzo, ale głównie dlatego, że pojawia w kilku późniejszych książkach z Herkulesem Poirotem jako postać drugoplanowa. I pani Blair, która wydaje się mieć zbyt wiele zabawy pomagając Annie, aby być złoczyńcą. Narracja Anny jest przeplatana fragmentami z dziennika Sir Eustachego, co jest sprytnym pomysłem pozwalającym Christie na dostarczenie dodatkowych informacji poza bezpośrednim doświadczeniem Anny.

Wszystkie postacie - z wyjątkiem pułkownika Race'a - wydają się być przerysowane dla efektu komediowego. Anna jest super odważna; Pani Blair jest bogatą wdową (choć jest wciąż żonata, to spędza tyle czasu z dala od niego, że można ją tak nazwać); Sir Eustachy jest nieco zboczonym starszym kawalerem piszącym swoje wspomnienia; tytułowy człowiek w brązowym garniturze - jest chropowaty, przystojny i trudny i tak dalej. Są one w większości głupie, ale nie przesadzone. Postacie pojawiają się i znikają w różnych przebraniach, nawet zmieniają płeć, a wszyscy dają się nabrać. Ale to działa, jak Superman i jego okulary. Jako wisienka na torcie, powieść zawiera bardzo sprytny fragment niewiarygodnej narracji, którą zawsze lubię.