Mężczyzna o pięknym głosie

4/5<br> Po skończeniu danej pozycji mam ambiwalentny, dwojaki stosunek do ów książki. Z jednej strony podobała mi się – była niezmiernie ciekawa, każda kolejna opowieść zachęcała samą sobą do dalszej lektury. Sposób pisania autorki także przypadł mi do gustu, wielopoziomowo – potrafił wciągać fabularnie, a dodatkowo widać było przebijający się przez linijki tekstu intelektualny styl.<br> Co do formy doboru słów oraz prezentowania przemycanej wiedzy, także mam niemałe wątpliwości – z jednej strony mamy styczność z inteligentną kobietą, która ze względu na swoją pracę zawodową potrafi wskazać cenne wskazówki oraz wyjaśnić pewne pojęcia. Chwilę później jednak pokazuje swoją narcystyczną twarz. Często wspomina o tym jak trafnie potrafi dostrzegać szczegóły, ufa swej „niezawodnej intuicji” i mimo łamania kodeksu etycznego uważa, że jest nieomylna. Momentami ciężko było przebrnąć przez kwestie podważania autorytetów oraz wszelkiej powstałej dotychczas teorii w ramach osobistych eksperymentów sprawdzenia przeczuć własnej praktyki.<br> Inny aspekt to diagnoza. Coś, o co niektórzy walczą latami w ramach wyzwolenia się z niewiedzy i nieprzypisanych niczemu objawom – taka informacja, jaką jest jednostka chorobowa może pomóc komuś odzyskać siebie – kwestie zrozumienia, że jest to zweryfikowane „zjawisko”, występujące u innych, posiadające konkretny plan leczenia. Lillian Rubin nie zgadza się ze słusznością tezy, jaką jest stawianie rozpoznania. Osoby chore lub zaburzone psychicznie chcące skorzystać z usługi psychoterapeuty, co jest rzeczą normalną, a wręcz zalecaną, tutaj mogą spotkać się z ostracyzmem – zaprzeczeniem normalności persony oraz nazywanie jej per „wariat”.<br> Tak więc mamy do czynienia z tworem, gdzie historie ludzi przyciągają nas, a jednocześnie zarozumiała narracja odpycha...