Maniuś Kitajec i jego ferajna

Dziewiąty tom "Opowiadań powojennych" autorstwa Stefana Wiecheckiego, znanego jako Wiech, przenosi nas w tętniący życiem świat powojennej Warszawy. Wiech, uważany za jednego z najbardziej warszawskich pisarzy, nie tylko ożywia klimat stolicy, ale także daje nowe życie językowi mieszkańców stolicy – drobnych cwaniaków i ludzi z marginesu. Przez pryzmat przeciętnego obserwatora ukazuje absurdy, zalety i wady tego świata, niezmiennie obdarzając go humorem i dystansem.

Jako mistrz krótkiej formy, Wiech w tym tomie przekracza swoje typowe ramy, prezentując jedną z dwóch powieści w swoim dorobku, co czyni zbiór tym bardziej unikalnym. Wiecheckiemu udało się wiernie oddać gwarę warszawską, jednocześnie wprowadzając nowe wyrażenia – choć, jak sam skromnie twierdził, takich sytuacji było niewiele. To nostalgiczne spojrzenie na dawne lata przyciąga nie tylko z tęsknoty za minioną Warszawą, ale przede wszystkim z uznania dla talentu pisarza, o którym M. Choromański pisał jako o jednym z wybitniejszych współczesnych autorów polskich.

Tom ten pełen jest barwnych postaci, od hrabiego i profesora, po tak nietuzinkowe charaktery jak Murzyn Jumbo, czy Piskorczak znany jako Szmaja. Wśród nich znajdziemy również panią Rypalską, panią Aniołkową oraz niezwykle charakterystycznego Maniusia Kitajca – tylko nie Chińczyka, gdyż taka pomyłka mogłaby go urazić. Wiech pokazuje, że niezależnie od formy, w jakiej tworzy, jego twórczość pozostaje pełna humoru, złożoności i refleksji nad ludzką naturą.