Legitymizacja polskiej polityki europejskiej. Analiza systemowa

"Krajowa polityka europejska" odnosi się do skomplikowanej sieci działań administracji publicznej, jakie państwo podejmuje w celu realizacji swoich zobowiązań jako członek Unii Europejskiej. Termin ten uwidacznia dwuwymiarową charakterystykę polityki, której zadania są zarówno wewnętrzne (jak wdrażanie unijnych przepisów do prawa krajowego), jak i zewnętrzne (jak uczestnictwo w instytucjach UE).

Analiza systemowa stanowi narzędzie, za pomocą którego można badać krajową politykę europejską, w kontekście teoretycznym opartym na nowym instytucjonalizmie, który kształtuje ontologiczne podstawy tej polityki. Fundamentalnymi elementami tego podejścia są formalne przepisy powołujące struktury organizacyjne przeznaczone do wypełniania przez Polskę obowiązków w UE. W zakres tej polityki wchodzą m.in. standardowe procedury, takie jak rutynowe działania przy transpozycji prawa unijnego do prawa krajowego, formułowanie polskiego stanowiska na unijnych spotkaniach, oraz zapewnienie demokratycznej legitymacji tych działań. Działania te obejmują także reprezentację kraju przed sądami UE.

Neoinstytucjonalizm zwraca uwagę na znaczenie przekonań, wizji politycznych, kultury i wiedzy jako istotnych składników krajowej polityki europejskiej. Aspekty te wpływają na formalne procedury, wspierając lub kwestionując ich skuteczność. Interakcje między instytucjami a aktorami politycznymi są ponadto kierowane logiką stosowności, która sugeruje, że wzajemne wpływy wynikają z postępowania zgodnego z zasadami i rolami, jakie przypisano poszczególnym podmiotom w ich bieżącym kontekście.