Kroniki krwi. Tom 2. Złota lilia

<p>Odkąd alchemiczka Sydney Sage chroni księżniczkę Moroi - Jill, odzyskała ona szacunek i uznanie swojego ludu. Nie może jednak dłużej podzielać pogardy alchemików dla wampirów. Bo choć Sydney po raz pierwszy w życiu ma zalotnika, to szybko przekonuje się, że jej serce tak naprawdę bije dla kogoś innego, kogo nie wolno jej kochać... Czy potrafi zaufać swojemu sercu?</p><p>W „Akademii Wampirów” oraz „Kronikach krwi” znajduje zawsze swoich starych przyjaciół. Być może brzmi to nieco zbyt sentymentalnie, ale w rzeczywistości chyba to wracanie na stare śmieci jest ogromną siłą tych historii i tym co przyciąga mnie do kupna kolejnych książek.&nbsp;</p><p>Fabuła „Złotej lilii” płynnie nawiązuje do wydarzeń z poprzedniego tomu. Sydney po raz kolejny została uznana przez alchemików za niezwykle utalentowanego członka. Sama jednak coraz bardziej cierpi na konflikt ideologiczny, który polega na tym, że uważa wampiry, z którymi ma do czynienia na co dzień, za znacznie mniej okropne, niż wymaga od niej wychowanie. Podczas gdy wciąż zmaga się ze swoimi uczuciami, o wiele większe problemy są tuż za rogiem. Grupa ekstremistycznych łowców wampirów postawiła sobie za misję zabicie jej przyjaciół i tylko zadaniem Sydney jest to powstrzymać. Nie pomagają w tym atrakcyjne oczy Adriana, które wciąż rozpraszają cię w obowiązkach.&nbsp;</p><p>Ciekawym jest, jak autorce udało się w tej serii tak bardzo zmienić perspektywę patrzenia na sprawy w porównaniu do „Akademii Wampirów”. Trzeba się przyzwyczaić do ciągłej niechęci Sydney do magii i krwi, która w "Akademii wampirów" była najbardziej naturalną rzeczą na świecie. Ponadto uważam, że budowanie napięcia w tej książce było bardzo udane, ponieważ ani czytelnik, ani bohaterowie przez długi czas nie wiedzieli, gdzie dokładnie mają swoje źródło problemów i zagrożenia. Jednak prawdziwe emocje związane z powieścią pochodzą ze wspaniałych postaci i ich interakcji. Sydney jest bardzo dobrze ukształtowaną protagonistką, która dzięki równowadze słabości i mocnych stron, jakie wykazuje, staje się bardzo wiarygodna dla czytelnika. Na przykład niesamowicie zabawne jest czytanie, że chociaż jest całkowicie inteligentna, codzienna komunikacja może być dla niej tak bardzo skomplikowana, ponieważ zawsze bierze wszystko zbyt dosłownie. Sydney również mocno rozwija się przez całą książkę. Bardzo zmaga się ze swoim coraz większym współczuciem dla "bliźnich". Dorastała wierząc, że moroje i dampiry uosabiają zło na świecie, a teraz zaczyna zdawać &nbsp;sobie sprawę, że świat po prostu nie wydaje się być cały biały i czarny. Czasami ci, których powinieneś nienawidzić, są tymi, których pokochasz najbardziej. Wielką atrakcją tej serii książek jest oczywiście Adrian. Już w "Akademii Wampirów" był ogromnie sympatyczną postacią, więc tym milej jest teraz, gdy jego rola zajmuje coraz więcej miejsca. Jak zawsze udaje mu się ożywić każdą sytuację zupełnie nieodpowiednim, lekkim dowcipem. W „Złotej lilii” wprowadzane są również nowe postacie, ale na początku miałam z nimi kilka problemów. Po pierwsze, jest Angeline, która jakoś nie do końca pasuje do dynamiki grupy i przez długi czas wychodzi na nieco irytującą. Ale rozwija się systematycznie i w końcu daje się lubić. Następnie pojawia się Braydon, osoba, z którą Sydney zaczyna się spotykać. Jest on od początku jakoś podejrzany i jego rola w książce pozostaje niejasna.</p><p>Jeśli chodzi o styl pisania, to jest on jak zawsze lekki i łatwy. Książkę czyta się bardzo szybko i nie ma miejsc, gdzie zaczyna się mieć problem z przebrnięciem. Fabuła opowiedziana jest wyłącznie z perspektywy Sydney, co daje czytelnikowi jednostronny ogląd wydarzeń, ale też zwiększa napięcie, bo tak wiele pozostaje początkowo niedopowiedziane.</p><p>Jestem zachwycona drugim tomem serii i nie mogę się doczekać co będzie dalej. Dla fanów serii „Akademia Wampirów” i „Kronik krwi”, "Złota Lilia" to absolutna konieczność.</p>

<p>Jestem wielką fanką serii Akademia Wampirów, więc cykl Kroniki krwi jest dla mnie obowiązkowy. Nie był w stanie jednak urzec mnie tak samo jak Akademia Wampirów, gdy czytałam pierwszą część. Niestety nie zmienia się to w przypadku Złotej lilii. Nie chcę jednak, aby zabrzmiało to, jakby Kroniki krwi były złe. Po prostu nie zbliżają się do poziomu, który ustaliła Richelle Mead w swojej najbardziej znanej serii.&nbsp;</p><p>Obiekcje Sidney w stosunku do wampirów, które tak mnie irytowały w pierwszym tomie, bez wątpienia nie zniknęły całkowicie, ale zostały zredukowane do znośnego poziomu, dzięki któremu przyjemniej się o niej czyta. W ogóle w Złotej Lilii udaje się jej w końcu stać postacią, z którą prędzej wyobrażam sobie dłuższą przygodę. Trochę jednak przeszkadzało mi to, że nie chciała zrozumieć wskazówek od kogoś, kto coś do niej czuł. Czasami naprawdę nie dało się tego zrobić w sposób bardziej oczywisty, a ona nadal nie chwytała. Ale trzeba powiedzieć, że właśnie to postępowanie, czyli jej brak zrozumienia w kontaktach z bliźnimi, w jakiś sposób sprawia, że znów można ją polubić. Czasami jest po prostu tak niezręczna, że nie można się nad nią nie pochylić i pomyśleć: „oo jaka słodziutka istota”.</p><p>To co jest szczególne w serii Kroniki krwi to fakt, że Richelle Mead zawsze udaje się zaskoczyć nas bohaterami. Mili faceci nagle stają się zdrajcami, a irytujące dziewczyny nagle stają się miłymi towarzyszkami. Autorce udaje się zaskoczyć nas nie tylko bohaterami, ale i fabułą. Nigdy nie mogłam przewidzieć tego, co dzieje się będzie działo. Na początku byłam totalnie zszokowana, a potem nie mogłam odłożyć książki na bok, dopóki nie przeczytałam ostatniej strony. Ogólnie cenię w książkach Richelle Mead fakt, że są one szybkie i łatwe do odczytania - idealne do sięgnięcia w miedz yczasie, kiedy masz dużo na głowie, ale też idealna na dzień wolny, kiedy chcesz nic nie robić tylko czytać. Bardzo też podobało mi się w Złotej Lilii to, jak powoli, ale jednak magia znajduje swoje miejsce, nie tylko jeśli chodzi o wampirów, ale także ludzi.</p><p>Podsumowując, Złota lilia podobała mi się bardziej od pierwszej części. Seria idzie w dobrym kierunku, wraz z rozwojem głównej bohaterki, jak i reszty. Autorce udaje się mnie raz po raz zaskakiwać, a książki są wspaniała odskocznią od codzienności. Liczę, że seria Kroniki krwi będzie wychodziła z cienia Akademii wampirów.&nbsp;</p>