Serce w płomieniach. Kroniki Krwi. Tom 4

<p>Sydney zmaga się z konsekwencjami decyzji, która całkowicie wywróciła do góry nogami jej życie jako alchemiczki. Musi być niezwykle ostrożna, aby jej sekret nie wyszedł na jaw, bo od czasu pojawienia się jej siostry Zoe, niebezpieczeństwo odkrycia tajemnicy jest większe niż kiedykolwiek. Sydney nie tylko uświadamia sobie, że moroje i dampiry to ludzie tacy sami jak ona, którzy mogą być lojalnymi przyjaciółmi, jednocześnie mając nałóg picia krwi, ale dowiaduje się też, że ona sama też nie jest taka zwyczajna, bo, niespodzianka, jest czarownicą i ma w sobie jakąś głęboko ukrytą magię. Wszystkie te nowe rewelacje oczywiście muszą być utrzymywane w tajemnicy, bo Alchemicy nie zareagowaliby na to miło. Ci, którzy zostali przyłapani na jakichkolwiek przyjacielskich stosunkach z wampirami lub w jakiś sposób naruszyli zasady Alchemików, wszyscy zostali zabrani na reedukację, co, z pewnością, nie oznacza nic dobrego. Celem Sydney jest więc znalezienie sposobu na uwolnienie się od Alchemików, a jest pewna, że jej magia może być do tego kluczem.</p><p>Czytałam gdzieś, że sama Richelle Mead powiedziała, że „Serce w płomieniach” będzie jedną wielką jazdą i naprawdę muszę powiedzieć, że tak było. Dostaliśmy bardzo dużo szczegółów dotyczących związku Sydney i Adriana. Byłam zaskoczona, jak dużo mówiło się o seksie, to było niemal najczęstsze słowo. Przyzwyczaiłam się do tego, że w książkach tego typu nie ma czegoś takiego jak seks, a gdy jest lekko poruszany, to i tak nigdy nic się nie dzieje. Ale tutaj naprawdę mnie to dopadło, nie liczyłam na to, że będzie tego aż tyle.&nbsp;</p><p>Choć książka była bliźniaczo podobna do moich oczekiwań i już po kilku rozdziałach można przewidzieć zakończenie, to lektura „Serca w płomieniach” sprawiła mi wiele przyjemności. Zawsze powtarzam w przypadku powieści, że podstawą jest umiejętność autora do opowiadania. Może się to wydawać trywialne, natomiast Mead z pewnością świetnie sobie w tym radzi. W tej części mamy też dodatkowy plus w postaci perspektywy ukochanego Adriana. Zastanawiam się nawet, jakie byłyby poprzednie części, gdyby już wtedy pojawił się ten zabieg. Z Adrianem jest lżej, wesele i prawda jest taka, że chyba można dostać lekkiego zawrotu głowy o tej magii. Wszystkie postacie są świetne, uwielbiam to, że Richelle Mead przywraca postacie z innych serii bez zbytniego przegięcia. Te nieliczne ich pojawienia się były trafne, abyśmy mogli zobaczyć rozwój osobisty naszych głównych bohaterów.</p><p>Muszę przyznać, że powodem, dla którego w ogóle zaczęłam tę serię, była naturalnie moje uwielbienie serii Akademia Wampirów i niechęć pożegnania się z bohaterami. Tak więc w puste miejsce wskoczyły Kroniki krwi. Oczywiście Sydney Sage nie zrobiła na mnie większego wrażenia swoimi występami w „Przysiędze krwi" i "Ostatnim poświęceniu", ale był Adrian, więc nie mogłam się oprzeć.&nbsp;</p><p>„Serce w płomieniach” to z pewnością fantastyczny dodatek do serii. Wiele wnosi, jak również otwiera nowe możliwości na kolejne książki. Satysfakcjonująca lektura. Polecam! &lt;3</p>

<p>Nareszcie!! Sydney i Adrian są razem, wbrew wszelkim zasadom Alchemików, według których powinna nimi gardzić. Jak w „Magii Indygo” Sydney jeszcze powstrzymywała się przed pełnią okazywanych uczuć, tak w „Sercu w płomieniach”, zgodnie z tytułem, związek z Iwaszkowem zapłonął. Relacja między nimi była dla mnie bardzo słodka, nawet bardziej niż w przypadku Rose i Dimitriego - tak, to jest możliwe. Alchemikom nie wolno nawet lubić wampirów, a co dopiero być z nimi w związku, więc muszą to trzymać w tajemnicy. Do tej ukrywanej miłości dochodzą wspólne przygody, w których zawsze stoją przy sobie i pomagają sobie. Są sobie równi i oboje mają silne i wspaniałe charaktery i po prostu są idealną parą! To naprawdę niesamowite, , jak bardzo Sydney zmieniła się w tych książkach - jest zupełnie inną osobą niż ta, która pomagała Rosew „Przysiędze krwi”, czwartej książce sagi Akademia Wampirów. Teraz w pełni zaakceptowała swoje pokrewieństwo z magią, inicjując się w końcu jako czarownica, ma stabilny związek z Adrianem Ivashkovem, , mimo że jest sprzeczny z całą logiką Alchemików. Adrian również bardzo się zmienił od swojego pierwszego pojawienia się w sadze Akademia Wampirów, teraz poznał czym jest prawdziwa miłość, miłość, która jest odwzajemniona, która go uzupełnia i która motywuje go do bycia lepszym człowiekiem, do porzucenia swoich wad, które tak bardzo go charakteryzowały i do dążenia do wielkich rzeczy. To, co jest uderzające, to zmiana perspektyw, którą zastosowała Richelle Mead. Wcześniej historia była zawsze opowiadana z punktu widzenia Sydney, ale teraz jest też z punktu widzenia Adriana. To mnie zaskoczyło i bardzo mi się to podobało, bo ciekawie było zobaczyć, jakie procesy myślowe kryją się za zabawną fasadą Adriana. Bardzo spodobał mi się nowy dampir w książce - Neil i jego brytyjski akcent, chociaż mam wrażenie, że brakowało mi możliwości poznania go trochę bliżej. Musi być świetny, skoro zarówno Angeline jak i Jill chciały się w nim zakochać, żeby zapomnieć o facetach, w których były zakochane. Muszę też pochwalić Richelle Mead za to, że tak nienagannie porusza powszechne problemy, takie jak zaburzenia odżywiania, postrzeganie ciała, uprzedzenia, alkoholizm, uzależnienia, depresja i dwubiegunowość.</p><p>Koniec „Serca w płomieniach” okraszony został spektakularnym i przesadnie dramatycznym finałem, który kończy się dość paskudnym cliffhangerem. Teraz po przeczytaniu czuje się, jak po skończeniu sezonu jakiegoś serialu, gdzie musiałabym czekać miesiące na kolejne odcinki. Na szczęście w tym przypadku sprawa jest dużo prostsza ?&nbsp;</p><p>Wiele ciekawych pomysłów autorki sprawia, że czytelniczka zawsze czerpie przyjemność z lektury i z niecierpliwością czeka się na każdą kolejną powieść z serii. Zawsze jest się urzeczoną i zafascynowaną magicznym światem ze wszystkimi jego niebezpieczeństwami i dramatami. Trudno się więc dziwić, że "Serce w płomieniach" po raz kolejny całkowicie do siebie przekonuje.</p>