Królestwo Popiołów. Szklany Tron. Tom 6.2

"Szklany tron" to moja absolutnie ulubiona seria - żadna fabuła, żadna postać i żaden styl pisania nie może konkurować z tym, jak Sarah J. Maas wywołuje we mnie falę wzbierających emocji podczas czytania jej książek.
Do wcześniejszej części podchodziłam z oczekiwaniem i strachem, drżącymi palcami przerzucałam pierwsze strony i z walącym sercem czytałam ostatnie, końcowe rozdziały, fani jej serii jak ja będą pewnie tym faktem niewzruszeni, kto nie czytał ten może się dziwić, chyba jednak każdy z nas ma książki i autorów na widok których czuje się jak na haju albo przynajmniej zakochany! :D

Co mogę powiedzieć? Każda litera przyprawiała mnie o szybsze bicie serca, każde słowo było muzyką dla moich uszu, a każde zdanie miało swoje własne dalsze życie w mojej głowie. Rzadko kiedy byłam tak pochłonięta historią, traciłam poczucie czasu podczas czytania i rzadko kiedy musiałam przerywać tak często, bo potrzebowałam przerwy od tej epickiej fabuły, która wciąga i nie zostawia miejsca aby skupic sie na obowiązkach dnia codziennego;-) Śmiałam się, drżałam, płakałam, złościłam się i krzyczałam głośno z podniecenia i radości. Epicka magia, rozwój postaci, sceny i epickie słowa coś wspaniałego. Zazwyczaj jestem twarda w tym całym torturowaniu bohaterów, ale w tej książce naprawdę czułam miażdżący ból duszy. Czytanie tych rozdziałów bolało - bolało tak bardzo, że momentami musiałam zamknąć książkę i zatrzymać się na chwilę, żeby się z tym pogodzić. Pamiętamy jak przejmująco zakończyła się 6 część. Aelin została schwytana w bardzo okrutny sposób w żelazną klatkę. Lecz nie tylko żelazo było okrutne, ale również fakt, że po raz kolejny pozbawiono ją wolności, a jej największy koszmar stał się rzeczywistością. W siódmej i ostatniej części, historia zaczyna się dokładnie tam. Jej uwięzienie i związane z nim tortury są opisane bardzo szczegółowo. Idziesz z nią w tę straszną podróż, cierpisz z nią, masz nadzieję, a jednocześnie doświadczasz, jak bezradni czują się jej przyjaciele i jej towarzysz, ponieważ nie mogą nic zrobić, nie mają pojęcia, gdzie jest przetrzymywana. Jednocześnie świat nie stoi w miejscu. Wszystkie problemy, które istniały wcześniej, zbliżająca się: wojna, walka z Erawanem... to wszystko rozwija się i rozwija, bez Aelin. Zawierane są pakty, wrogowie stają się sprzymierzeńcami. Powstają plany, by jakoś przetrwać wojnę, nawet jeśli wiele rzeczy wydaje się beznadziejnych. W tej książce szczególnie wyraźnie widać, jak ogromny jest świat "Szklanego tronu". Jest wiele wątków podrzędnych, ponieważ jest tak wiele postaci pobocznych. Czasami miałam wrażenie, że oglądam film, bo tak wyraźnie wszystko sobie wyobrażałam, a może to moja szalona wyobraźnia tak intrygująco zinterpretowała ów powieść;-)

Z najgłębszych zakamarków mojego serca, wydobywa się głos zachwytu - mogę polecić tę niesamowitą serię każdemu czytelnikowi. Nie potrafię wyrazić słowami, co ona dla mnie znaczy, ile radości i wzruszeń czułam podczas jej czytania i co wyzwala we mnie sama nazwa. Zrób sobie przysługę i przeczytaj historię Celaeny Sardothien, która zmieni Twój świat. Nawet jeśli masz bardzo wysokie oczekiwania w zakresie beletrystyki, nie poczujesz zawodu czytelniku!

Przez ponad rok książka leżała na mojej półce i czekała, aż w końcu zostanie przeczytana, czasem wydawałem się słyszeć jej głos, upominający się o uwagę niczym dziewczyna, która ładnie się ubrała i pragnie zostać doceniona! Obawiałem się, że ostatni tom serii może być po prostu za słaby dla mnie, zwłaszcza, ze poprzednie wywindowały ten poziom oczekiwań w kosmos! A teraz? Teraz to już właściwie koniec.... Przez ostatnie dwa tygodnie miałem okazję walczyć z Aelin, Rowanem i innymi po raz ostatni. I to była niesamowita przygoda, którą delektowałem się strona po stronie. Wciąż trudno mi wyrazić słowami moją miłość do tej książki... tej serii. Cała seria już była niesamowita, ale tom 7 całkowicie ją przebił. Wow, wow, wow.... Wszystko w tej książce było po prostu... wow. Brakuje mi słów.

Wylałem więcej łez niż kiedykolwiek przy jakiejkolwiek książce. (Wiem jestem facetem i nie wypada, ale nikt nie widział :)) Śmiałem się razem z Aelin i Rowanem, uśmiechałem się do ich typowych zachowani, za które ich polubiłem i byłem tak niesamowicie szczęśliwy, kiedy znów się objęli po długiej, męczącej rozłące. Podróżowałem z nimi do Terassen, uśmiechałem się do nich, gdy obejmowali starych przyjaciół, walczyłem z nimi ramię w ramię. I w końcu z nimi zatriumfowałem. To była bolesna, łamiąca serce, piękna, brutalna i destrukcyjna podróż, ale w końcu była warta tego bólu. Za każdym razem, gdy widziałem ile szczęścia i miłości łączyło bohaterów pomimo mrocznych czasów, moje serce rosło. Każdy dotyk, każdy pocałunek, każde słowo... wszystko, co dzielili ze sobą Aelin i Rowan sprawiło, że moje serce rosło, podobnie jak widok Lysandry i Aediona, Lorcana i Elide, Yrene i Chaola, Manon i Doriana, Nesryn i Sartaqa oraz wielu innych bohaterów, którzy również znaleźli szczęście. Oczywiście każda śmierć fantastycznej postaci tak bardzo łamała mi serce, żę nigdy ich nie zapomnę, ale nie mogłem sobie wyobrazić bardziej honorowej śmierci dla nich. Wszyscy są bohaterami!

Pożegnanie z tą historią, z tymi postaciami wywołuje we mnie ból i rozpacz nie do uwierzenia, bo ta seria towarzyszyła mi przez wiele miesięcy, jak również pozwoliła mi towarzyszyć Aelin w jej podróży. Była to najwspanialsza przygoda fantastyczna, jaką dane mi było przeżyć. Kocham każdą pojedynczą postać, każdą pojedynczą książkę i każdą pojedynczą historię, która w cudowny sposób łączy się w tej całej historii, uniwersum stworzonym przez autorkę. Ta seria jest wspaniała, arcydzieło, ekscytujące, piękne, niepowtarzalne. Jestem niesamowicie smutny, bo to już koniec, a jednocześnie przeszczęśliwy, bo zakończenie nie mogło być lepsze. Zawsze będę nosić tę serię książek i jej bohaterów w moim sercu! 🤍

"Szklany tron" to moja absolutnie ulubiona seria - żadna fabuła, żadna postać i żaden styl pisania nie może konkurować z tym, jak Sarah J. Maas wywołuje we mnie falę wzbierających emocji podczas czytania jej książek.
Do wcześniejszej części podchodziłam z oczekiwaniem i strachem, drżącymi palcami przerzucałam pierwsze strony i z walącym sercem czytałam ostatnie, końcowe rozdziały, fani jej serii jak ja będą pewnie tym faktem niewzruszeni, kto nie czytał ten może się dziwić, chyba jednak każdy z nas ma książki i autorów na widok których czuje się jak na haju albo przynajmniej zakochany! :D

Co mogę powiedzieć? Każda litera przyprawiała mnie o szybsze bicie serca, każde słowo było muzyką dla moich uszu, a każde zdanie miało swoje własne dalsze życie w mojej głowie. Rzadko kiedy byłam tak pochłonięta historią, traciłam poczucie czasu podczas czytania i rzadko kiedy musiałam przerywać tak często, bo potrzebowałam przerwy od tej epickiej fabuły, która wciąga i nie zostawia miejsca aby skupic sie na obowiązkach dnia codziennego;-) Śmiałam się, drżałam, płakałam, złościłam się i krzyczałam głośno z podniecenia i radości. Epicka magia, rozwój postaci, sceny i epickie słowa coś wspaniałego. Zazwyczaj jestem twarda w tym całym torturowaniu bohaterów, ale w tej książce naprawdę czułam miażdżący ból duszy. Czytanie tych rozdziałów bolało - bolało tak bardzo, że momentami musiałam zamknąć książkę i zatrzymać się na chwilę, żeby się z tym pogodzić. Pamiętamy jak przejmująco zakończyła się 6 część. Aelin została schwytana w bardzo okrutny sposób w żelazną klatkę. Lecz nie tylko żelazo było okrutne, ale również fakt, że po raz kolejny pozbawiono ją wolności, a jej największy koszmar stał się rzeczywistością. W siódmej i ostatniej części, historia zaczyna się dokładnie tam. Jej uwięzienie i związane z nim tortury są opisane bardzo szczegółowo. Idziesz z nią w tę straszną podróż, cierpisz z nią, masz nadzieję, a jednocześnie doświadczasz, jak bezradni czują się jej przyjaciele i jej towarzysz, ponieważ nie mogą nic zrobić, nie mają pojęcia, gdzie jest przetrzymywana. Jednocześnie świat nie stoi w miejscu. Wszystkie problemy, które istniały wcześniej, zbliżająca się: wojna, walka z Erawanem... to wszystko rozwija się i rozwija, bez Aelin. Zawierane są pakty, wrogowie stają się sprzymierzeńcami. Powstają plany, by jakoś przetrwać wojnę, nawet jeśli wiele rzeczy wydaje się beznadziejnych. W tej książce szczególnie wyraźnie widać, jak ogromny jest świat "Szklanego tronu". Jest wiele wątków podrzędnych, ponieważ jest tak wiele postaci pobocznych. Czasami miałam wrażenie, że oglądam film, bo tak wyraźnie wszystko sobie wyobrażałam, a może to moja szalona wyobraźnia tak intrygująco zinterpretowała ów powieść;-)

Z najgłębszych zakamarków mojego serca, wydobywa się głos zachwytu - mogę polecić tę niesamowitą serię każdemu czytelnikowi. Nie potrafię wyrazić słowami, co ona dla mnie znaczy, ile radości i wzruszeń czułam podczas jej czytania i co wyzwala we mnie sama nazwa. Zrób sobie przysługę i przeczytaj historię Celaeny Sardothien, która zmieni Twój świat. Nawet jeśli masz bardzo wysokie oczekiwania w zakresie beletrystyki, nie poczujesz zawodu czytelniku!

I to by było na tyle! Siedem książek, każda coraz dłuższa, bardziej złożona, ale co najważniejsze, za każdym razem lepsza od poprzedniej. Teraz, Maas dała niemal idealne zakończenie tej długiej serii z "Królestwem Popiołów". Łzy, które wylałam przy tej książce to zarówno łzy szczęścia jak i łzy.... smutku. "Królestwo Popiołów" jest finałem wspaniałej serii "Szklanego tronu" z niesamowitymi mocami, kompanami i wszystkim, co kocham w tej fantastycznej historii. Doskonale wykreowani bohaterowie, rozwinięte postacie i ich szalenie ciekawe osobowości, zachwycające opisy sytuacji i ich tło, nierzadko okraszone tajemnicą.... naprawdę trudno w tej książce i całej serii znaleźć jakieś słabe punkty.

Jeśli chodzi o sama książkę i sagę "Szklanego tronu" : jest wiele różnych par z Celaeną/Aelin, które zmieniają się przez całą serię. Ludzie mówili, że Maas jest banalna wprowadzając trójkąt miłosny w książce i umieszczając Aelin z kilkoma różnymi mężczyznami. Spotkałam jednak opinie w myśl których, ludzie nie mogą przestać czytać tej serii, ponieważ jest ona tak niesamowita, że wciąga cię pomimo swoich nielicznych wad. Uważam, że Rowan i Aelin są idealni. Ich moce się uzupełniają, wyciągnęli się nawzajem z ciemnych miejsc. A sceny seksu... cóż, mnie się podobały. :)

Chaol i Yrene to para, która według mnie jest urocza i słodka, ale nie darzę żadnego z nich silnym uczuciem, choć kiedyś nienawidziłam Chaola. Przyznam, że teraz jest przyzwoitym mężczyzna, poprawił się w moich oczach. Dobra robota Sarah, udało Ci się sprawić, że znów go polubiłam.
Aedion i Lysandra są przezabawni i piękni. Ich dialogi i osobowości doskonale się uzupełniają. Mam nadzieję, że Aedion się nie ustatkuje, bo wtedy Lysandra się zestarzeje, podczas gdy on pozostanie młody... ale chyba nigdy się tego nie dowiemy. Aedion i Lysandra przez cały czas mieli napięte stosunki, ale widać, że nadal im na sobie zależy. Jest tak wiele innych związków, o których mogłabym mówić, ale to zanudziłoby wszystkich na śmierć, więc ograniczę się tylko to tych wyżej :)

To chyba wszystko co mam do powiedzenia, choć mogłabym wymieniać dalej, ale chyba zabrakłoby mi znaków. Poza tym nie chcę za dużo zdradzać, ponieważ chcę was zachęcić do przeczytania tej książki a nie spolilerować :D !! Wszystko co mam do powiedzenia, to przeczytajcie tą książkę, tę serię i wszystko, co ma związek z Sarah J. Maas, sama chyba należę już nie tyle do jej fanów, co kościoła pod wezwaniem S.J. Mass :D