Konrad Wallenrod

O "Konradzie Wallenrodzie" autorstwa A. Mickiewicza słyszałem wielokrotnie w zasadzie już od początku gimnazjum, ale od tego czasu żaden z moich licznych polonistów nigdy nie pokwapił się by bliżej i szerzej omówić tę niezwykłą powieść, stąd w końcu postanowiłem osobiście sprawdzić o co w tym wszystkim chodzi i niżej przedstawiam wam moją opinię! <br> <br> Okazuje się, że w moim osobistym odczuciu dzieło wieszcza plasuje się bardzo wysoko. Mickiewicz w doskonały sposób wykorzystał charakterystyczne cechy dorobku twórczego Byrona, ale daleko mu od bycia jedynie naśladowcą wielkiego Anglika. Fabuła w "Konradzie Wallenrodzie", podobnie jak w "Giaurze" Byrona czy "Arabie" Słowackiego, złożona jest z luźnych ustępów, ale jest to tylko pozorne, bo w gruncie rzeczy Mickiewicz tworzy ten sposób liniową, ale bardzo przemyślnie skonstruowaną fabułę. Już na początku Konrad otrzymuje rys okrytego tajemnicą bohatera bajronicznego a genialność utworu polega na stopniowym odsłanianiu kolejnych kart z życiorysu członka Zakonu Krzyżackiego. W "Giaurze" dzieje się to dopiero za pomocą spowiedzi, tutaj zaś najwięcej dowiadujemy się z pieśni wajdeloty stanowiącej serce i trzon "Wallenroda", jednak nie wyjaśnia ona wszystkiego. Spore wrażenie pozostawia po sobie dialog kochanków wieńczący cały utwór. Nie jest to ckliwy i idealistyczny wątek miłosny, bo rozmowa Wallenroda z Aldoną jest raczej gorzkim komentarzem na temat patriotycznej postawy bohatera, wyniszczającej zarówno jego samego, jak i jego otoczenie.<br> <br> Jak zwykle Mickiewicz oczarował mnie także swoim literackim stylem, idealnie balansującym pomiędzy wzniosłością i kunsztem języka a jego przystępnością. Po raz kolejny ukazał także swój talent do budowania atmosfery - w "Konradzie Wallenrodzie" jest ona naprawdę gęsta, gotycko mroczna i wypełniona niepokojem. Do tego należy dodać istotną moralną niejednoznaczność (motyw "szlachetnej" zdrady) i pewną niejasność interpretacyjną utworu (czy jest to rzeczywiście nawoływanie do podstępnej walki z zaborcą?). Te dwa aspekty razem sprawiają, że do dziś dzieło Mickiewicza budzi spore kontrowersje wśród badaczy literatury i czytelników oraz może wciąż wywoływać zachwyt. Bo mnie zachwyca.

O "Konradzie Wallenrodzie" autorstwa A. Mickiewicza słyszałem wielokrotnie w zasadzie już od początku gimnazjum, ale od tego czasu żaden z moich licznych polonistów nigdy nie pokwapił się by bliżej i szerzej omówić tę niezwykłą powieść, stąd w końcu postanowiłem osobiście sprawdzić o co w tym wszystkim chodzi i niżej przedstawiam wam moją opinię! <br> <br> Okazuje się, że w moim osobistym odczuciu dzieło wieszcza plasuje się bardzo wysoko. Mickiewicz w doskonały sposób wykorzystał charakterystyczne cechy dorobku twórczego Byrona, ale daleko mu od bycia jedynie naśladowcą wielkiego Anglika. Fabuła w "Konradzie Wallenrodzie", podobnie jak w "Giaurze" Byrona czy "Arabie" Słowackiego, złożona jest z luźnych ustępów, ale jest to tylko pozorne, bo w gruncie rzeczy Mickiewicz tworzy ten sposób liniową, ale bardzo przemyślnie skonstruowaną fabułę. Już na początku Konrad otrzymuje rys okrytego tajemnicą bohatera bajronicznego a genialność utworu polega na stopniowym odsłanianiu kolejnych kart z życiorysu członka Zakonu Krzyżackiego. W "Giaurze" dzieje się to dopiero za pomocą spowiedzi, tutaj zaś najwięcej dowiadujemy się z pieśni wajdeloty stanowiącej serce i trzon "Wallenroda", jednak nie wyjaśnia ona wszystkiego. Spore wrażenie pozostawia po sobie dialog kochanków wieńczący cały utwór. Nie jest to ckliwy i idealistyczny wątek miłosny, bo rozmowa Wallenroda z Aldoną jest raczej gorzkim komentarzem na temat patriotycznej postawy bohatera, wyniszczającej zarówno jego samego, jak i jego otoczenie.<br> <br> Jak zwykle Mickiewicz oczarował mnie także swoim literackim stylem, idealnie balansującym pomiędzy wzniosłością i kunsztem języka a jego przystępnością. Po raz kolejny ukazał także swój talent do budowania atmosfery - w "Konradzie Wallenrodzie" jest ona naprawdę gęsta, gotycko mroczna i wypełniona niepokojem. Do tego należy dodać istotną moralną niejednoznaczność (motyw "szlachetnej" zdrady) i pewną niejasność interpretacyjną utworu (czy jest to rzeczywiście nawoływanie do podstępnej walki z zaborcą?). Te dwa aspekty razem sprawiają, że do dziś dzieło Mickiewicza budzi spore kontrowersje wśród badaczy literatury i czytelników oraz może wciąż wywoływać zachwyt. Bo mnie zachwyca.

Jeśli jesteś Polakiem, śmiało mogę wyrazić opinię, że powinieneś drogi czytelniku przeczytać tą książkę, która wywarł wielki wpływ na wszystkich, którzy przez prawie dwieście lat walczyli o wolną Polskę. Jej lektura pozwoli Ci lepiej zrozumieć debatę polityczną i kulturalną toczącą się wśród Polaków w latach 1796-1983. W przekładzie jednak jej wartość jako literatury jest raczej ograniczona.<br> <br> Główny bohater Konrad Wallenrod zdradza Zakon Krzyżacki, którego jest wielkim rycerzem, dla sprawy litewskiej. Jest on w najściślejszym tego słowa znaczeniu zdrajcą, choć przyjdzie tam się o tym dowiedzieć dopiero z czasem…. Dylemat Wallenroda był dylematem każdego szlachcica w Europie. Jako zaprzysiężony sługa obcego króla nie wolno było brać udziału w powstaniach narodowych, nawet jeśli mocno wierzył w ich sens. <br> <br> Dlatego w jego czasach wiersz ten był bardzo aktualny. Dlatego w przedmowie czytamy: "Byrona już nie ma. Mickiewicz jest pierwszym poetą Europy.<br> Uważano wówczas, że poeci powinni wyruszać do walki w bitwach narodowych. Byron zginął, walcząc o wyzwolenie Grecji. Elisabeth Barret Browning była pielęgniarką w armii Garibaldiego. Mickiewiecz zmarł na cholerę w Stambule, gdzie zamierzał walczyć z Rosjanami w wojnie krymskiej.<br> Ostatnim poetą-wojownikiem był Gabriele D'Annunzio, który przejął władzę w mieście Fiume we wrześniu 1919 r. i rządził jako dyktator do grudnia. Od tego czasu poeci nie uczestniczą jako bojownicy w powstaniach ludowych. Konrad Wallenrood wydaje się należeć do minionej epoki, a jednak wciąż należy do kanonu lektur: pytanie o sens czytania książki tak posuniętej wiekiem budzi ambiwalentne uczucia – w mojej ocenie, do „Konrada Walennroda” należy dojrzeć, wymaga to czasu, znajomości historii naszego kraju oraz okresu w którym tworzył sam Adam Mickiewicz. Całość daje jednak odpowiedz na pytanie jak wielki trud podjął naród Polski aby odzyskać niepodległość po 123 latach zaborów.

Jeśli jesteś Polakiem, śmiało mogę wyrazić opinię, że powinieneś drogi czytelniku przeczytać tą książkę, która wywarł wielki wpływ na wszystkich, którzy przez prawie dwieście lat walczyli o wolną Polskę. Jej lektura pozwoli Ci lepiej zrozumieć debatę polityczną i kulturalną toczącą się wśród Polaków w latach 1796-1983. W przekładzie jednak jej wartość jako literatury jest raczej ograniczona.<br> <br> Główny bohater Konrad Wallenrod zdradza Zakon Krzyżacki, którego jest wielkim rycerzem, dla sprawy litewskiej. Jest on w najściślejszym tego słowa znaczeniu zdrajcą, choć przyjdzie tam się o tym dowiedzieć dopiero z czasem…. Dylemat Wallenroda był dylematem każdego szlachcica w Europie. Jako zaprzysiężony sługa obcego króla nie wolno było brać udziału w powstaniach narodowych, nawet jeśli mocno wierzył w ich sens. <br> <br> Dlatego w jego czasach wiersz ten był bardzo aktualny. Dlatego w przedmowie czytamy: "Byrona już nie ma. Mickiewicz jest pierwszym poetą Europy.<br> Uważano wówczas, że poeci powinni wyruszać do walki w bitwach narodowych. Byron zginął, walcząc o wyzwolenie Grecji. Elisabeth Barret Browning była pielęgniarką w armii Garibaldiego. Mickiewiecz zmarł na cholerę w Stambule, gdzie zamierzał walczyć z Rosjanami w wojnie krymskiej.<br> Ostatnim poetą-wojownikiem był Gabriele D'Annunzio, który przejął władzę w mieście Fiume we wrześniu 1919 r. i rządził jako dyktator do grudnia. Od tego czasu poeci nie uczestniczą jako bojownicy w powstaniach ludowych. Konrad Wallenrood wydaje się należeć do minionej epoki, a jednak wciąż należy do kanonu lektur: pytanie o sens czytania książki tak posuniętej wiekiem budzi ambiwalentne uczucia – w mojej ocenie, do „Konrada Walennroda” należy dojrzeć, wymaga to czasu, znajomości historii naszego kraju oraz okresu w którym tworzył sam Adam Mickiewicz. Całość daje jednak odpowiedz na pytanie jak wielki trud podjął naród Polski aby odzyskać niepodległość po 123 latach zaborów.