Koniec warty

Wow, co za emocje. Minęło już kilkanaście godzin odkąd skończyłam czytać, a mną dalej targają emocje. Ludziska, kupujcie, wypożyczajcie tę książkę, bo jest kapitalna! I nie, nie musicie czytać obu wcześniejszych książek z cyklu. To bez znaczenia i tak będziecie zachwyceni. Nie wiem jak King to robi. Jego książki po prostu mnie wsysają i miętoszą. W "Końcu warty" King od samego początku rzuca czytelnika w wir kontynuacji akcji z głównymi bohaterami - Billem, Holly i Jeromem - w przeciwieństwie do "Znalezione nie kradzione", w którym zaczyna od rękopisu Johna Rothsteina i rodziny Sauberów. Tak, PAN MERCEDES, we własnej osobie, dzięki pomocy doktora Babineau, budzi się po poważnym urazie głowy. Wydaje się, że już na zawsze pozostanie niezdolnym do niczego warzywem, tymczasem on wytrenował umiejętność telekinezy i wnikania w umysły innych ludzi. Potworne zło wróciło! A wraz z nim nowe pomysły, nowa mania, ale ten sam cel - Kermit William Hodges. "Koniec warty" to ma takie samo tempo akcji i poziom adrenaliny jak pierwsza książka "Pan Mercedes". Trzymamy się z naszą znajomą paczką i odkrywamy ludzi zaangażowanych w koncert i targi pracy. Dalszy rozwój bohaterów jest wspaniały, a Holly... mój Boże, chciałabym, żeby powstała osobna seria, która skupiałaby się wokół niej. Jej walka, upór, siła charakteru podbiłyby serca czytelników. Kolejny raz King zawarł te swoje paranormalne elementy, które są na tyle subtelne, że ma się wrażenie, że to mogło się zdarzyć naprawdę. Brady jako złoczyńca, bad guy, okazał się doskonały. Najsmutniejsze w jego historii jest dla mnie, że to po prostu jego popaprane życie i chore myśli przyczyniły się do fatalnych wydarzeń. Takich ludzi widzi się w telewizji, takie historie działają mocniej na wyobraźnie i ryją beret bardziej niż wszelkie nadprzyrodzone elementy. Nie ma co ukrywać. Fakt, że to już koniec trylogii bardzo mnie zasmucił. Czytanie ostatniego rozdziału sprawiło, że łezka zakręciła się w oku. Myślę, że to wyborne zakończenie przygód Billa Hodgesa. Można było się obawiać, że King to popsuje i stworzy jakiś chłam, ale niee. To King w najwyższej formie. Polecam!!!!

Może słyszeliście ciekawostkę, że my, ludzie, wykorzystujemy w praktyce jedynie około dziesięciu procent potencjału naszego mózgu. No, wydaje się, że to bardzo mało. Ciekawostka ta została wymyślona na podstawie doniesień naukowców na temat ludzi, którzy mieli ciężkie urazy mózgu. W związku z tym pojawiły się pytania, jakie byłyby możliwości człowieka, który korzystałby z pełni możliwości swojego mózgu. Koło tego tematu kręci się narracja "Końca warty". Seryjny morderca, przykuty do szpitalnego łóżka, zdołał uzyskać zdolność korzystania z takich umiejętności głowy, o których, cytując klasyk ze "Świata według Kiepskich", nawet fizjologom się nie śniły. Z ciasnego szpitalnego łóżka, w stanie wegetatywnym, Brady może swobodnie siać spustoszenie wśród niczego nie podejrzewających ofiar. Wszystko za pomocą siły swojego umysłu. Zetknięcie się z tym nadprzyrodzonym zjawiskiem było ekscytujące, a zarazem mrożące krew w żyłach. Jako pojedyncza książka "Koniec warty" jest kolejną solidną fabułą stworzoną przez arcymistrza Kinga. "Znalezione nie kradzione" okazało się być najbardziej samodzielną książką w serii, podczas gdy "Koniec warty" jest bezpośrednim sequelem do wydarzeń z "Pana Mercedesa". Z całej trylogii, mam wrażenie, że ta była moją ulubioną, ponieważ zawierała elementy przerażającego science fiction, które nie były obecne w poprzednich książkach. Może jestem stronniczy, bo uwielbiam sci-if, ale to mnie zdecydowanie urzekło. "Koniec warty" jest jak przejażdżka bolidem formuły 1 i to bolidem Mercedesa :D Poza cyklem Mrocznej Wieży, Hodges, Holly, Brady i Jerome są najbardziej powtarzalnymi postaciami KINGA, używanymi bardziej intensywnie i bardziej centralnie niż ktokolwiek, kto pojawiłby się od czasu do czasu w Castle Rock. Cykl sprawił, że staliśmy się mieszkańcami wszystkich tych skór i bardziej przejmowaliśmy się ich uczuciami - z wyjątkiem jednego szczególnie odchylonego Brady'ego. Ogólnie rzecz biorąc, trylogia Billa Hodgesa to świetna rozrywka, w której King zaproponował odbiorcom powolne przechodzenie od kryminału do kryminału i horroru. Oczywiście bardzo żałuje, że to już koniec, ale być może trzeba wiedzieć, kiedy powiedzieć stop, żeby nie przedobrzyć. Zastanawiam się, czy kiedyś na podstawie tej serii nie powstanie serial. Materiał wydaję mi się do tego idealny.