Klątwa z przeszłości. Tom 2

Minęło trochę czasu, odkąd czytałem książkę Joseph'a Delaney'a "Klątwa z przyszłości". Lektura ta nie była złym sequelem, w rzeczywistości zapewniła i dała mi wszystko, czego chciałem i oczekiwałem.

"Zemsta czarownicy" był absolutnie magiczną powieścią, która miała dar wprowadzania nas w ten fantastyczny świat Shire i konfrontacji różnych sił, mających przynieść ludziom pokój i bezpieczeństwo. Mimo że bardzo mi się podobała, to przyznaję, drugi tom - "Klątwa z przeszłości" - zdołał mnie jeszcze bardziej zachwycić, była to kontynuacja historii znacznie przekraczająca moje oczekiwania, znacznie mroczniejsza od pierwszego tomu, znacznie mocniejsza pod względem przekazu i z dużo bardziej czujną, żywą akcją. Oddech miałem w gardle niemal przez cały czas czytania powieści, a także gęsią skórkę i tak, powtórzę wam moją radę, o której musicie pamiętać: "Nie czytaj po dwunastej w nocy!". To niezbędny element, jeśli chcesz potem spać spokojnie, wolny od koszmarów.

"Klątwa z przeszłości" to tom o silnym wydźwięku gotyckim, z nutami antyklerykalizmu i antykościelności, który znacznie lepiej oddaje atmosferę średniowiecznego świata, zdominowanego przez brak normalnego porządku oraz ludzi żądnych afirmacji i władzy, niezależnie od środków, jakimi przyszło im to wszystko osiągnąć. To powieść, dzięki której znacznie lepiej poznajemy młodego Thomasa Warda, czeladnika, który z tym tomem staje się znacznie śmielszy i mądrzejszy. Autor nieco celowo, moim zdaniem, zaciera rolę Węża w tej historii. Gra w kotka i myszkę z siłami Ciemności trwa nadal, ale na horyzoncie pojawiają się też życiowe historie i początki pierwszych porywów miłości, które zdają się przepowiadać przyszłą historię, nawet jeśli oznacza to obalenie porządku społecznego.

Tom Ward jest uczniem Spook'a. Spooks to ludzie, którzy zajmują się złośliwymi siłami nadprzyrodzonymi używając przyziemnych środków: swojej siły fizycznej, rozumu i wiedzy.

Książka zaczyna się od pierwszego samodzielnego zadania Toma, polegającego na powstrzymaniu bardzo niebezpiecznego boggarta. Udało mu się, ale nie wcześniej, niż miejscowy ksiądz został zabity. Tak się składa, że ksiądz jest bratem mentora Toma, który chce oddać ostatni szacunek swojemu zmarłemu bratu.

Problem w tym, że wszyscy księża są pochowani w mieście zwanym Priestown. Nienawidzą oni Spooków, a ich inkwizytor przez większość czasu pali ich w ognisku bez żadnych śladów i skrupułów. Niestety nasi bohaterowie nie mają wyboru, ponieważ mają inne, nawet ważniejsze sprawy w Priestown: coś bardzo dużego i bardzo złego czai się w lokalnych katakumbach, coś, co prawie zabiło Spook, kiedy był młodszy.

Tę książkę czyta się równie szybko i łatwo jak pierwszą część; jest też równie upiorna. Narzekałem na to, że niektóre z postaci były wcześniej nierozwinięte, teraz wreszcie mamy jakiś rozwój. Dowiadujemy się więcej o pochodzeniu Upiora i rodziców Toma, z kilkoma bardzo nieoczekiwanymi faktami wychodzącymi na jaw.

Historia porusza też bardzo trudne pytanie: czy można zwalczać zło większym złem? Jeśli tak, to co z tego wynika? Jeśli udało ci się osiągnąć bardzo szlachetne cele, czy to sprawia, że środki były usprawiedliwione? Naprawdę zastanawiałem się nad tym podczas czytania.

Jeśli podobała Ci się pierwsza książka, spodoba Ci się i ta. Jeśli szukasz serii horrorów napisanych z myślą o dorosłych, ale które mogą być czytane przez każdego, nawet po przekroczeniu tego wieku, nie szukaj dalej.

Minęło trochę czasu, odkąd czytałem książkę Joseph'a Delaney'a "Klątwa z przyszłości". Lektura ta nie była złym sequelem, w rzeczywistości zapewniła i dała mi wszystko, czego chciałem i oczekiwałem.

"Zemsta czarownicy" był absolutnie magiczną powieścią, która miała dar wprowadzania nas w ten fantastyczny świat Shire i konfrontacji różnych sił, mających przynieść ludziom pokój i bezpieczeństwo. Mimo że bardzo mi się podobała, to przyznaję, drugi tom - "Klątwa z przeszłości" - zdołał mnie jeszcze bardziej zachwycić, była to kontynuacja historii znacznie przekraczająca moje oczekiwania, znacznie mroczniejsza od pierwszego tomu, znacznie mocniejsza pod względem przekazu i z dużo bardziej czujną, żywą akcją. Oddech miałem w gardle niemal przez cały czas czytania powieści, a także gęsią skórkę i tak, powtórzę wam moją radę, o której musicie pamiętać: "Nie czytaj po dwunastej w nocy!". To niezbędny element, jeśli chcesz potem spać spokojnie, wolny od koszmarów.

"Klątwa z przeszłości" to tom o silnym wydźwięku gotyckim, z nutami antyklerykalizmu i antykościelności, który znacznie lepiej oddaje atmosferę średniowiecznego świata, zdominowanego przez brak normalnego porządku oraz ludzi żądnych afirmacji i władzy, niezależnie od środków, jakimi przyszło im to wszystko osiągnąć. To powieść, dzięki której znacznie lepiej poznajemy młodego Thomasa Warda, czeladnika, który z tym tomem staje się znacznie śmielszy i mądrzejszy. Autor nieco celowo, moim zdaniem, zaciera rolę Węża w tej historii. Gra w kotka i myszkę z siłami Ciemności trwa nadal, ale na horyzoncie pojawiają się też życiowe historie i początki pierwszych porywów miłości, które zdają się przepowiadać przyszłą historię, nawet jeśli oznacza to obalenie porządku społecznego.

Tom Ward jest uczniem Spook'a. Spooks to ludzie, którzy zajmują się złośliwymi siłami nadprzyrodzonymi używając przyziemnych środków: swojej siły fizycznej, rozumu i wiedzy.

Książka zaczyna się od pierwszego samodzielnego zadania Toma, polegającego na powstrzymaniu bardzo niebezpiecznego boggarta. Udało mu się, ale nie wcześniej, niż miejscowy ksiądz został zabity. Tak się składa, że ksiądz jest bratem mentora Toma, który chce oddać ostatni szacunek swojemu zmarłemu bratu.

Problem w tym, że wszyscy księża są pochowani w mieście zwanym Priestown. Nienawidzą oni Spooków, a ich inkwizytor przez większość czasu pali ich w ognisku bez żadnych śladów i skrupułów. Niestety nasi bohaterowie nie mają wyboru, ponieważ mają inne, nawet ważniejsze sprawy w Priestown: coś bardzo dużego i bardzo złego czai się w lokalnych katakumbach, coś, co prawie zabiło Spook, kiedy był młodszy.

Tę książkę czyta się równie szybko i łatwo jak pierwszą część; jest też równie upiorna. Narzekałem na to, że niektóre z postaci były wcześniej nierozwinięte, teraz wreszcie mamy jakiś rozwój. Dowiadujemy się więcej o pochodzeniu Upiora i rodziców Toma, z kilkoma bardzo nieoczekiwanymi faktami wychodzącymi na jaw.

Historia porusza też bardzo trudne pytanie: czy można zwalczać zło większym złem? Jeśli tak, to co z tego wynika? Jeśli udało ci się osiągnąć bardzo szlachetne cele, czy to sprawia, że środki były usprawiedliwione? Naprawdę zastanawiałem się nad tym podczas czytania.

Jeśli podobała Ci się pierwsza książka, spodoba Ci się i ta. Jeśli szukasz serii horrorów napisanych z myślą o dorosłych, ale które mogą być czytane przez każdego, nawet po przekroczeniu tego wieku, nie szukaj dalej.