KIEDY ŚLEPIEC PŁACZE Rabenda Jarosław

Gęsta mgła, jakby wyjęta z taniego horroru, lecz prawdziwa i bliska swojej przerażającej perfekcji, otacza wszystko dookoła. Wzrastający niepokój przeradza się w lęk, ale ciężko określić, w którą stronę się skierować. Pojawia się potrzeba wytrwania, podobnie jak reszta. Są jak posągi uwięzione w bagnistym, lepkim powietrzu. Ich sylwetki, przypominające zdeformowane figury, jakby wyrzeźbione z wilgoci, mają wypisane na twarzach zmęczenie, apatię i obrzydzenie. W jedynym ruchu, który ich definiuje, ich oczy wędrują w stronę majaczącego horyzontu, gdzie szyny znikają za mgielną zasłoną. Gdy niebo się rozjaśni i ukaże czoło lokomotywy, wszystko znowu się ożywi i zmieni. Na razie jednak pozostają w miejscu, oszczędzając swoją energię.