Jeśli o tobie zapomnę, stanę się kimś innym

Stoją w ciemnym ogrodzie. Mokra trawa przylega do ich stóp. Dziadek ma na sobie niebieski szlafrok i wskazuje na niebo. Wspomina moment, kiedy pierwszy człowiek postawił krok na Księżycu, uczucie niezwykłe, bo on był tam na górze, a my tutaj na dole. Ona patrzy na żółty sierp Księżyca, a potem w nocną przestwór. Marzy o lekkim unoszeniu się w powietrzu. Ja jednak wolę ziemię, to najcenniejsza rzecz, jaką mamy, mówi dziadek. Czy nie boisz się? – pyta ona, a on kładzie rękę na jej głowie. "Grawitacja trzyma mnie na miejscu. W końcu i tak przeniosę się na górę" – odpowiada. Przez chwilę milczą, zapatrzeni w migoczące gwiazdy. "Gdy nadejdzie ten czas, opowiem wnukom" – mówi ona – "że dziadek fruwa w niebie, a my wciąż jesteśmy tutaj na dole".