Jak z Pierwszej Brygady

W zimnej nocy z 12 na 13 grudnia 1981 roku Andrzej Ostoja-Owsiany dociera pociągiem na stację Łódź Kaliska. Miasto tętni odgłosami ciężkich pojazdów wojskowych oraz kolumn milicji i żołnierzy przemieszczających się Aleją Politechniki. Mężczyzna, zmęczony po długiej podróży, niesie dwie ciężkie walizki wypełnione zakazanymi publikacjami. W pewnym momencie prosi funkcjonariusza milicji o pomoc w przeniesieniu ich na drugą stronę ulicy. Iwona Śledzińska-Katarasińska zapamiętała go jako osobę wyjątkową, jakby nieprzystającą do współczesnych czasów. Jego oddanie sprawom społecznym oraz ideowym stawało się coraz bardziej widoczne, co przyczyniało się do zacieśnienia ich wzajemnych relacji.