Ja, diablica. Wiktoria Biankowska. Tom 1

Z pozytywów bardzo do gustu przypadł mi świat wykreowany przez autorkę. Polubiłam jak to wszystko działa, to że główna bohaterka jest Diablicą i jakie ma z tego korzyści, oraz sam proces rekrutowania dusz w szczególności pewnej starszej pani.

Niestety z minusów, które zabrały mi całą zabawę i radość z tej książki są bohaterowie. Główna bohaterka byłaby naprawdę fajną postacią gdyby jej życie nie kręciło się tylko wokół facetów mam tutaj na myśli Piotrka.

Ile można słuchać, że taki jest to ona wspaniały, jak bardzo ona go kocha, jak chce znowu być człowiekiem i móc żyć razem z nim co było jeszcze bardziej idiotyczne bo on ją całkowicie zlewał, a później jeszcze przygruchał sobie jakąś Monikę, a mimo to Wiktora dalej jak zdarta płyta, że tylko jego pragnie.

Drugim potencjalnym wątkiem romantycznym, który był beznadziejny a chyba miał być fajny był ten z Belethem. Pomijając już, że typ nie rozumie słowa nie, nie dotykaj mnie i nie całuj, nic do ciebie nie czuje kocham Piotrka to ten dalej ją obmacywał i nic sobie z tego nie robił, a fakt, że jest mega przystojnym diabłem tego nie zmienia.

Beleth i jego najlepszy przyjaciel, cały czas coś knują, zdradzają główną bohaterkę a ona chyba nic. Zrobili jej coś strasznego ona się troszkę złości ale to trwa tylko chwilę i ma jakieś przebłyski, że powinna im nie ufać ale jakoś i tak im ufa i robi cały czas wszystko tak jak chcą diabły.

Do końca książki miałam nadzieję, że Wiktoria nabierze troszkę charakteru ogarnie diabłów i da sobie spokój z Piotrkiem, ale jak to mówią nadzieja matką głupich. Dawno nie czytałam książki, która aż tak by mnie zezłościła a główna bohaterka byłaby takim popychadłem, mimo że autorka starała się zrobić ją taką potężną dając jej te wszystkie moce.