Inhibitory osi EGFR w leczeniu niedrobnokomórkowego raka płuca

Odwracalne inhibitory osi EGFR stały się integralnym elementem leczenia niedrobnokomórkowego raka płuca, zwłaszcza w przypadku jego miejscowego i zaawansowanego stadium. Ich wprowadzenie pociągnęło za sobą konieczność przeprowadzania testów molekularnych w celu identyfikacji mutacji w genie EGFR w nowotworowych komórkach. Równocześnie rosnące znaczenie zyskały przeciwciała celujące w receptor PD-1 oraz jego ligand PD-L1. Pomimo przeprowadzonych badań klinicznych, jedynie necitumumab został zarejestrowany jako przeciwciało monoklonalne przeciwko zewnątrzkomórkowej domenie receptora EGFR, czego nie osiągnęły inne te przeciwciała.

Przełomowe odkrycie przeciwciał monoklonalnych skierowanych przeciwko immunologicznym punktom kontroli odmieniło podejście do immunoterapii w przypadku niedrobnokomórkowego raka płuca. Podobnie działają nieodwracalne inhibitory kinaz tyrozynowych (TKI) EGFR, które są standardowo stosowane u pacjentów z ustaloną mutacją aktywującą w genie EGFR, zwłaszcza w zaawansowanej fazie choroby. Trzy generacje tych inhibitorów różnią się między sobą mechanizmem działania oraz profilem działań niepożądanych, co wpływa na ich skuteczność w oddziaływaniu na receptory rodziny HER.

Stosowanie IKT EGFR przyniosło znaczną poprawę przeżycia całkowitego u pacjentów z odpowiadającymi im mutacjami predykcyjnymi. Niemniej jednak wiąże się ono z ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych, takich jak zmiany skórne, śluzówkowe oraz biegunka, które niemal zawsze pojawiają się u pacjentów poddawanych tej terapii. Choć zazwyczaj mają one łagodny charakter, w niektórych przypadkach mogą prowadzić do konieczności przerwania lub trwałego zakończenia leczenia. Rzadziej występują powikłania, takie jak zaburzenia czynności wątroby czy zapalenie płuc, co również wymaga uwagi klinicystów.