Inflanckie pitoreski

Teresa Rączka-Jeziorska, czerpiąc inspirację z klasyków badań nad historią materialną takich jak Norbert Elias, wnika głęboko w semiotykę kultury, nawiązując do prac Juri Lotmana. Jej podejście skupia się na kulturze szlacheckiej Inflant, będącej nieco w cieniu, w porównaniu do rozlegle udokumentowanej kultury rosyjskiej, którą badał Lotman. Podczas gdy Lotman konstruuje szeroko zakrojone modele kulturowe, Rączka-Jeziorska koncentruje się na indywidualnych relacjach oraz szczegółowych dokumentach epoki, umieszczając je w precyzyjnym kontekście czasu i miejsca.

Przez pryzmat starannie wyselekcjonowanych źródeł historycznych i artefaktów, badaczka tworzy szczegółową mozaikę Inflant. Jej praca przypomina drobiazgowość archeologa czy filologa, podczas gdy skrupulatność w opisie i analiza dokumentacji jest godna doświadczonego archiwisty. Z tego względu jej badania można nazwać „mikrohistorią”, wpisującą się również w ponowoczesne nauki humanistyczne z uwzględnieniem dekonstrukcji.

Dzięki wytrawnym umiejętnościom, Rączka-Jeziorska potrafi odnaleźć wartość w każdym, nawet najmniejszym skrawku dokumentu. Jej podejście łączy wnikliwość analityka z pasją poszukiwacza, ukazując bogactwo historii Inflant przez pryzmat szczegółów, które traktuje jak prawdziwe skarby. Jak zauważa prof. dr hab. Aleksander Nawarecki, jej praca jest niezwykle erudycyjnym przedsięwzięciem, pełnym precyzyjnie wykonanych przypisów, które dowodzą jej dogłębnej znajomości tematu i umiejętności odkrywania ukrytych kontekstów.