Imiona honoru Zdzisław Romanowski

Wiosna 1939 roku. Ogrodem Saskim w Warszawie, jednym z piękniejszych wówczas parków Europy, idzie Wanda. Wraca z wykładów, jest studentką. Próbuje odpowiedzieć sobie na wątpliwości, które ją dręczą: "Kocham go? Jestem przez niego kochana?". Paweł Wagner, o którym myśli jest warszawskim architektem. W tym samym czasie na odległym Polesiu, na patrolującej graniczną Prypeć kanonierce należącej do Flotylli Pińskiej, porucznik Tolski myśli jak wyplątać się z romansu z mężatką. Z kolei w Poznaniu profesor Kostecki wspomina z uniwersyteckim kolegą swoje studia w Heidelbergu. Zastanawia się czy może wybuchnąć wojna. A po zachodniej stronie granicy, na Pomorzu, gdzieś pod Koszalinem, oberlejtnant von Buchendorf dowiaduje się, że jego narzeczona jest pochodzenia żydowskiego. Tak zaczyna się powieść stanowiąca szeroką panoramę losów jej głównych bohaterów. Bo życie Wandy, wybranego przez nią Pawła, życie porucznika Tolskiego, profesora Kosteckiego, a także życie von Buchendorfa, reprezentującego niemieckie dylematy i uwikłania, zmieni radykalnie wielka zaplanowana na zimno intryga Hitlera i Stalina. Widzimy ich obu w decydujących momentach przygotowania tej zmowy i rozpoczynania niszczenia Polski. Na kartach powieści pojawiają się obrazowo nakreślone postacie tych, którzy z nakazu honoru przeciwstawiają się dyktatorom: Józef Beck, pułkownik Rowecki - późniejszy "Grot". Imiona honoru wraz z rozwojem akcji przekształcają się w wyrazisty, niemający odpowiednika wśród współczesnych powieści, fresk polityczno-obyczajowy z zaskakującą fabułą, barwnymi postaciami i dobrze nakreślonymi szczegółami.