Historia brzydoty

"Historia brzydoty" to książka, którą należy traktować jako kontynuację "Historii piękna". Kolejne wnikliwe dzieło Umberto Eco, znacznie poszerzające horyzonty współczesnego Czytelnika.

"Historię brzydoty" zdecydowanie trudno zaliczyć do typowych książek. Umberto Eco skupia się w niej na różnych aspektach tytułowej brzydoty, nierzadko zaskakując odbiorcę swoimi spostrzeżeniami. To zbiór kilkunastu esejów ozdobionych rozmaitymi ilustracjami, a także okraszonych cytatami dzieł należących do epoki omawianej przez autora. Eco skupia się na sztuce oraz na tym, w jaki sposób wyraża ona brzydotę i ohydę. W swoich tekstach odnosi się między innymi do dzieł Homera, Platona, Friedricha Schillera, jak również do Howarda Phillipsa Lovecrafta.

W książce pojawia się wiele pytań, które dają Czytelnikowi do myślenia, choć Eco nie zawsze udziela na nie odpowiedzi. Wiele spostrzeżeń skłania do zastanowienia się nad istotą brzydoty i piękna jej przedstawień. Pozycja zawiera także wiele odwołań do ludzkiej fascynacji tym, co złe, obrzydliwe i gorszące, więc staje się poniekąd studium psychologicznym artystów i każdego z nas.

Umberto Eco był włoskim semiologiem, powieściopisarzem, filozofem, a także bibliofilem. Urodził się 5 stycznia 1932 roku, zmarł natomiast 19 lutego 2016 roku w Mediolanie. W swoim życiu przygotował szereg rozmaitych esejów i felietonów dotyczących sztuki, literatury i nowych mediów. Prawdziwy rozgłos przyniosło mu napisanie i wydanie w 1980 roku powieści "Imię róży". Sukces osiągnęły także kolejne jego książki, "Wyspa dnia poprzedniego" oraz "Cmentarz w Pradze".