Heretycy w średniowieczu. Poplecznicy szatana...

Herezje końca pierwszego tysiąclecia należały głównie do kręgu elity kulturalnej i społecznej. Jednak dwa wieki później przekształciły się w znaczące ruchy kontestatorskie, kwestionujące wpływy duchowieństwa katolickiego. Od ziem nadreńskich w Niemczech aż po środkową Italię, oraz przez Langwedocję do północnych regionów Hiszpanii, wiele zakątków chrześcijańskiej Europy było wówczas pod wpływem różnych rodzajów herezji, określanych w ówczesnych pismach papieskich jako zgnilizna moralna. Katarowie, waldensi, patareni – wszystkie te grupy stanowiły wyzwanie rzucone papieżowi, który piętnował je jako heretyckie i zwalczał przy pomocy zarówno inkwizycji, jak i zakonów żebraczych, takich jak dominikanie i franciszkanie. W XIV i XV wieku coraz częściej oskarżano ludzi o herezję, kierując zarzuty w stronę wszystkich, którzy wykazywali nieposłuszeństwo wobec Kościoła lub kwestionowali jego władzę. Zakres prześladowań nieustannie się poszerzał, obejmując nawet osoby publiczne, które krytykowały nadużycia duchowieństwa oraz autorytarne zapędy hierarchii kościelnej.