Harry Potter i Przeklęte Dziecko. Część 1-2

Doskonale rozumiem, dlaczego wielu fanów HP będzie tym razem rozczarowanych, muszę jednak przyznać, że mnie się to naprawdę podobało! Bardzo chciałabym zobaczyć, jak ta historia rozgrywa się na scenie w teatrze….

Rozumiem smutne uczucia związane z zakończeniem tej serii w części „Insygnia Śmierci”. Harry Potter i Przeklęte Dziecko ma jednak zupełnie inny klimat - poza tym, że jest to sztuka teatralna, jest to również bardziej dojrzała, oparta na postaciach i ich rozwoju, z drugiej jednak strony zdecydowanie mniej magiczna historia niż ta, której oczekiwali fani młodego czarodzieja. W ogóle nie czuje się, że jest to ósma książka o Harrym Potterze; istnieje prawdziwy rozdźwięk między tą sztuką a pozostałymi siedmioma powieściami. I wiecie co? Bardzo się cieszę z tego faktu, dzięki temu zyskujemy nowe spojrzenie na uniwersum HP!

Szczerze mówiąc, nigdy nie chciałem czytać kolejnej książki o Harrym Potterze po ukończeniu właściwej linii fabularnej, tj. siódmej części. Myśl o przedłużeniu serii, którą tak bardzo kochałam, sprawiła, że nie chciałam jej czytać. Obawiałam się rozczarowania jakie we mnie wywoła ewentualna kontynuacja, a przecież z miejsca wiadomo było, że fani i tak się rzucą aby przeczytać…. Kiedy dotarłam do końca Harry'ego Pottera i Insygniów Śmierci i pomyślałam, że to magiczna doskonałość sama w sobie - historia w pełni zatoczyła koło, a ja odłożyłam ją na bok z uczuciem lekkiej melancholii, ale i ogromnej satysfakcji!!!

Jeśli jednak oszalałeś z tęsknoty za serią HP i chcesz więcej, prawdopodobnie będziesz… rozczarowany tą pozycją. Jeśli czujesz, że jest jakaś luka, której wyjaśnienia brakuje w serii HP, to nie sądzę, żeby ta książka przyniosła pożądane odpowiedzi.

Po pierwsze jest to sztuka teatralna. Od razu widać, że będzie to coś niepodobnego do tego, co widzieliśmy wcześniej w książkach J.K. Rowling. Zwykle nie przepadam za czytaniem sztuk, zwłaszcza współczesnych, ale tę czyta się bardzo dobrze, dialogi są wspaniałe i działają na wyobraźnię. Nie wiem, dlaczego ludzie często mówią "to takie oczywiste, że JKR nie napisała większości tej sztuki", ponieważ uważam, że jej styl jest tu aż nadto widoczny - sam fakt, że tę sztukę (przeznaczoną do oglądania na scenie) można równie dobrze czytać jak książkę, mówi mi, że JKR miała duży wkład w jej stworzenie.

Poza tym jest…. zabawna. Znacznie bardziej zabawna aniżeli książki, jednak z tym samym stylem humoru – dobrze obrazcuje to co mam na myśli, przedstawienie Rona jako bufona.
Hermiona: „Jeśli jakaś część Voldemorta przetrwała, w jakiejkolwiek formie, musimy być przygotowani. A ja się boję.
Ginny: Ja też się boję.
Ron: Nic mnie nie przeraża. Poza mamą.”

Fabuła pozostawia trochę do życzenia, mocno wyczuwalnym jest fakt, że różni się od głównej serii. Nie tyle chodzi o świat i magię, bardziej o relacje, konflikty (zwłaszcza między Harrym a Albusem) i dialogi między postaciami. Przypuszczam, że ma to więcej sensu w sztuce teatralnej, gdzie historia rozwija się poprzez dialog, a nie przez wszechwiedzącego narratora i zwroty akcji, po które sama JKR chętnie przecież sięgała.

Nie wiem, jak dzieci docenią żarty o starzeniu się i o tym, że Ron mówi "oof" za każdym razem, gdy siada. Albo dramatyczny rozdźwięk między Harrym a jego synem, Albusem. Ja to kupuję!

Cieszę się z tego dodatku do ulubionej serii, gdyby był zbyt podobny do siedmiu poprzednich powieści tej sagii, to w moim odczuciu autorka ryzykowaby ponowne otwarcie serii, która została zamknięta w świetnym miejscu, a czytelnicy dostaliby odgrzewanego kotleta. Zamiast tego dostajemy coś bardzo unikalnego i jak dla mnie, również…. bardzo zabawnego. Niektóre wskazówki dotyczące inscenizacji sprawiają, że nie mogę się doczekać obejrzenia sztuki (może kiedy wygram na loterii lub zdobędę magiczną różdżkę).

To był ryzykowny eksperyment i okazał się intrygujący, ale JKR powinna jednak zostawić ten świat w spokoju, gmeranie w nim to ryzyko większe niż spotkanie sami-wiecie-kogo. Naprawdę nie mam ochoty czytać o starym Harrym, Ronie i Hermionie toczących się na magicznych wózkach inwalidzkich, niech bohaterowie żyją dalej, ale już w wyobraźni czytelników, nie ożywieni kolejnymi

Bałam się, że ta książka mi się nie spodoba…. ale tak nie było , co więcej cholernie się popłakałam ze wzruszenia! Mimo że jest to książka o dzieciach i wszyscy nasi ukochani bohaterowie są już dużo starsi, autorzy napisali ją w taki sposób, abyśmy mieli piękne wspomnienia związane z pewnymi niewyjaśnionymi jeszcze kwestiami. Moja ulubiona postać znowu doprowadziła mnie do płaczu!

Mam nadzieję, że kiedyś wydadzą tę sztukę na dvd i udostępnią ją wszystkim. Tak czy inaczej, bardzo podobało mi się czytanie o dzieciach Harrego Pottera! Podobała mi się również przyjaźń między Albusem, synem Harry'ego, a Scorpiusem, synem Draco. Scorpius był najsłodszy ze wszystkich, kto by pomyślał?

Nie podobały mi się niektóre role Rona, wyglądał jak idiota, ale to przecież Ron, a ja kocham Rona w sumie takim jakim jest i wiem, że nie jest głupi, może trochę niezdarny, nieogarnięty, ale przecież w tym tkwił jego urok!

Oczywiście większość z Was już wie, że książka jest napisana w formie sztuki teatralnej. Na początku było to dziwne doświadczenie, ale potem się wciągnęłam i totalnie przepadłam w lekturze! Chyba nigdy wcześniej nie czytałam sztuki teatralnej, polecam każdemu kto nie miał okazji, bo dostajecie okazję podwójną z Harrym Potterem w roli głownej!!!:-)

To była miła, krótka wycieczka po alejkach Hogwartu - tajemnice, które dzieciaki wymyślają, a które pociągają za sobą różne problemy do rozwiązania, były superaśnym dodatkiem do świata, który okazał się po wielu latach nie mniej interesujący niż wcześniej.

Reasumując, polecam każdemu, kto jest ciekaw jak wygląda Harry Potter po 20 latach od wydarzeń opisanych w Insygniach Śmierci, jest to podróż inna niż poprzednie, ale też czytelnicy od tamtego czasu mocno posunęli się z wiekiem i to rodzi szanse, że napisana w formie sztuki teatralnej kontynuacja HP w ich oczach okaże się interesującą propozycją!:-)

Ze zrozumiałych względów wahałam się przed tym dodatkiem do głównej serii, ale po jego lekturze czuję…. ulgę. Znalazłam tu wszystko, za co pokochałam niegdyś ten magiczny świat jednocześnie pojawiło się kilka niespodzianek, a całość odbieram jako wspaniałe, literackie doświadczenie, inne niż do tej pory! Miałam wielkie szczęście, że mogłam zagłębić się w tę historię całkowicie bez spoilerów i to zdecydowanie wzmocniło zwroty akcji, obiór dialogów czy samo postrzeganie bohaterów.

Nie będę się wypowiadać szczegółowo na temat fabuły czy postaci. Zamiast tego zamierzam mówić o uczuciach jakie obudziła we mnie lektura samego scenariusza!

Pamiętam to uczucie, które towarzyszyło mi zaraz po skończeniu "Insygniów Śmierci" po raz pierwszy - choć było ono spotęgowane połączeniem braku snu i bycia osiemnastoletnią dziewczyną z milionem pomysłów w każdej chwili, której piękna pani Rowling właśnie wyrwała serce, a następnie rozdarła je na tysiące kawałków. Trwało to przez wiele dni…. To było wyjątkowe doświadczenie dorastać z Harrym i być o rok starszym od niego podczas Bitwy o Hogwart. Koniec "Insygniów Śmierci" w zasadzie oznaczał koniec mojego dzieciństwa.

Teraz mam dwadzieścia siedem lat i te uczucia związane z magicznym światem znów zostały rozerwane na strzępy. Prawdziwa depresja postpotterowska.

Harry Potter zawsze był dla mnie najważniejszą serią książek, odkąd przeczytałem je po raz pierwszy w 1999 roku - czytam je ponownie co roku, a czasem nawet częściej z różnych powodów - z radością przyjmę ciosy, które Rowling nadal we mnie wymierza, świadomość bowiem że coś się skończyło powoduje, że powroty do swata HP wydają się ocierać o syndrom sztokholmski.

Warto

Prawda jest taka, że to nie jest jedna z opowieści JKR, i to widać podczas czytania. To nawet nie jest książka…. a sztuka teatralna! Niezależnie od tego, magia jest tu obecna i podoba mi się tak samo jak poprzednie części należące do serii! Fabuła być może nie jest tu szczególnie zagmatwana i szalona, ale świat jest na tyle magiczny, że to wszystko jakoś działa i można się świetnie bawić podczas lektury! To wszystko sprawia, że mamy do czynienia z dreszczykiem emocji i tajemnicą, jakich można się spodziewać po uniwersum Harry'ego Pottera, nawet jeżeli JKR tylko w ograniczonym zakresie miała w to swój osobisty wkład;-)

Powrót do tej serii był jak powrót do szkoły po długiej letniej przerwie. Mimo że akcja rozgrywa się 19 lat później, wydaje się, że rozpoczyna się dokładnie tam, gdzie skończyły się ostatnie słowa autorki w „Insygniach Smierci”. Dumbledore powraca jako …. ruchomy obraz, pojawiają się zaklinacze czasu, eliksiry, skradanie się bohaterów w pelerynach niewidkach i ataki na Ministerstwo Magii. Jest chwilami infantylnie, a jednocześnie poważnie, z dreszczykiem emocji i intrygą, a przede wszystkim zabawnie! (Pozdrawiam Rona)

Przede wszystkim uniwersum Harry'ego Pottera jest znane ze swoich bohaterów, a w tej odsłonie można wymienić jeszcze kilka wartościowo nakreślonych postaci. Syn Harry'ego, Albus, jest wyrzutkiem i obaj walczą o wzajemne relacje ze sobą, aż do momentu, gdy Albus staje się kompletnie odizolowany i pełen dystansu, tak mocno, że zaczyna podążać tą samą ścieżką, co Voldemort!!! I jest jeszcze syn Draco, który zawsze jest w pobliżu, sprowadza Albusa na złą drogę, przywołuje „złą krew” z przeszłości i pomaga mu popełniać potworne błędy – również te, które w przeszłości popełnili ich rodzice.

W istocie był to pasjonujący powrót do uniwersum Harrego Pottera, okazja aby znów spotkać ulubionych bohaterów i…. tym razem zamiast pić z nimi herbatę, iść na drinka, wszyscy już mamy bowiem 30+ na liczniku;-)