Harry Potter i Książę Półkrwi. Tom 6

Kiedyś Rowling powiedziała, że jej oryginalny epilog był "o wiele bardziej szczegółowy", zawierał imiona każdego dziecka urodzonego w klanie Weasleyów w ciągu ostatnich 19 lat. (Victoire, która ściskała się z Teddym - synem Lupina i Tonks - jest najstarszym dzieckiem Billa i Fleur). Harry, Ron i Hermiona Wiemy, że Harry ożenił się z Ginny i miał trójkę dzieci, zasadniczo - jak wyjaśnia Rowling - tworząc rodzinę oraz spokój, którego nie zaznał jako dziecko. Jeśli chodzi o jego zawód, Harry, wraz z Ronem, pracuje w Departamencie Aurorów Ministerstwa Magii. Po tylu latach Harry jest teraz szefem departamentu. "Harry i Ron całkowicie zrewolucjonizowali Departament Aurorów" - mówi Rowling. "Teraz to oni są ekspertami. Nie ma znaczenia, ile mają lat i co jeszcze robili". Tymczasem Hermiona, żona Rona, jest "dość wysoko postawiona" w Departamencie Egzekwowania Prawa Magicznego, mimo że… śmiała się wcześniej z pomysłu zostania prawnikiem. "Wyobrażam sobie, że jej siła umysłu i wiedza na temat działania Czarnej Magii dałyby jej naprawdę solidne podstawy" - powiedziała Rowling. Harry, Ron i Hermiona nie dołączają do tego samego Ministerstwa Magii, z którym przez lata byli w konflikcie; rewolucjonizują je, a ministerstwo zmienia się w "naprawdę dobre miejsce". "Stworzyli nowy świat" - powiedziała Rowling. Luna Lovegood, ekscentryczna Ravenclawka, która fascynowała się Chrapkami z Okruszkami i Ślimakami, nadal maszeruje w rytm swojego własnego bębna, który ma w głowie :D "Myślę, że Luna podróżuje teraz po świecie, szukając różnych szalonych stworzeń" - powiedziała Rowling. "Jest naturalistką, jakkolwiek by to nie brzmiało w języku czarodziejów". Luna zaczyna dostrzegać prawdę o swoim ojcu i w końcu przyznaje, że istnieją stworzenia…. które nie istnieją. "Myślę, że jest tak otwartą i niesamowitą osobą, że prawdopodobnie odkryłaby rzeczy, których nikt wcześniej nie widział" - powiedziała Rowling w jednym z wywiadów. . Kiedy kilka lat temu po raz pierwszy zapytano Rowling o możliwość, jakoby Luna mogłaby związać się z Neville'em Longbottomem, Rowling odpowiedziała: "Zdecydowanie nie". Ale w miarę upływu czasu i obserwowania, jak jej bohaterowie dojrzewają, Rowling zaczęła "czuć pewien pociąg" między tą mało prawdopodobną parą dwojga ludzi. Ostatecznie Rowling pozostawiła kwestię ich związku otwartą na końcu książki, ponieważ w przeciwnym razie "wydawała się zbyt schludna". Pan i pani Longbottom: "Szkoda została wyrządzona". Nie ma jednak szans, by rodzice Neville'a, którzy byli torturowani do szaleństwa przez Bellatrix Lestrange, kiedykolwiek opuścili Szpital Magicznych Utrapień Świętego Mungo. "Wiem, że ludzie bardzo chcieli mieć nadzieję, że tak się stanie, i rozumiem, dlaczego, bo w pewnym sensie to, co spotkało rodziców Neville'a, jest jeszcze gorsze niż to, co spotkało rodziców Harry'ego" - powiedziała Rowling. "Szkody, które zostały wyrządzone, w niektórych przypadkach za pomocą bardzo czarnej magii, są wyrządzone na stałe". Rowling powiedziała, że Neville znajduje szczęście w tym, że babcia akceptuje go jako utalentowanego czarodzieja i jako nowego profesora zielarstwa w Hogwarcie. Losy Hogwartu Dziewiętnaście lat po bitwie o Hogwart, szkołą czarodziejstwa i magii kieruje zupełnie nowy dyrektor ("McGonagall naprawdę trochę się rozkręcała") oraz nowy nauczyciel Obrony przed Czarną Magią. Stanowisko to jest teraz tak samo bezpieczne jak inne stanowiska nauczycielskie w Hogwarcie, ponieważ śmierć Voldemorta złamała fatum, które uniemożliwiało profesorowi Obrony przed Czarną Magią pozostanie na stanowisku dłużej niż rok. Rowling nie sprecyzowała, czy Harry, Ron i Hermiona kiedykolwiek wrócą do szkoły, by ukończyć siódmy rok nauki, ale powiedziała, że Harry może pojawiać się w niej od czasu do czasu, by wygłosić "dziwny wykład" na temat obrony przed czarną magią.

J.K. Rowling często używa słowa "clambered". - wręcz absurdalnie dużo! Wiem o tym, bo czytałam zarówno wersję polską i angielską:-)<br> <br> Jako że od kilku lat mieszkam w USA, mogę śmiało wyznać, że nigdy w życiu nie słyszałem, by Amerykanin użył tego słowa choć raz, więc mogę tylko przypuszczać, że to brytyjski zwyczaj nadmiernego używania "clambered" do opisania przechodzenia nad jakimś obiektem, albo też pani Rowling nigdy nie nauczyła się w dzieciństwie słów "crawled" i "climbed" :D <br> <br> Jako pisarka ma też okropny zwyczaj wspominania o drobiazgach, które nikogo już nie obchodzą, ale pomija pewne bardzo ważne szczegóły. Mam idealny przykład z tej książki: kiedy Draco Malfoy próbuje użyć jednej z Niewybaczalnych Klątw na Harrym, w Hogwarcie, Harry nie jest w najmniejszym stopniu zainteresowany, by komukolwiek o tym powiedzieć, ale kiedy skręca za róg, czytamy całą stronę o Poltergeiście Peevesie rzucającym w niego kredą... . . znowu. Tak, Harry, idź i powiedz pracownikom, że Peeves rzuca w ciebie kredą, ale pomiń ten nudny temat ucznia, który próbuje cię zabić w łazience. Takie niekonsekwencje mnie denerwują :D <br> <br> Poza tym, po przeczytaniu łącznie około 3350 stron Harry'ego Pottera, nie mogę się powstrzymać od zastanowienia. ... jak mamy nie wierzyć, że dorośli czarodzieje tak zbiegają się w czasie z rokiem szkolnym w Hogwarcie? To znaczy, jak to możliwe, że każdy złoczyńca w świecie czarodziejów został zainspirowany do popełnienia swoich zbrodni akurat wtedy, gdy w czerwcu kończy się rok szkolny? Czy nie mogła chociaż raz sprawić, by jakieś złe rzeczy wydarzyły się w lutym? To jest zwyczaj pisania, który jest dla mnie zdecydowanie zbyt uporządkowany, schematyczny;-)<br> <br> A jednak…. ponownie czytałem książkę nr. 6 tej serii na głos mojej córce w salonie, podczas gdy mój drugi syn w tle przenosił swoje rzeczy z powrotem do domu z garażu na nadchodzące lato, kiedy dotarłem do tego fragmentu:<br> <br> "Proszę pana, nie powiedział nam pan, co jest w tym" - powiedział Ernie Macmillan, wskazując na mały czarny kociołek stojący na biurku Slughorna. Eliksir, który się w nim znajdował, pluskał się wesoło; miał kolor roztopionego złota, a duże krople wyskakiwały nad powierzchnię jak złote rybki, choć nie wylała się ani jedna cząstka.<br> <br> Mój syn przestał się ruszać, odłożył pudełko, które trzymał w rękach, po czym podszedł, usiadł na kanapie i powiedział: "Felix Felicis". Moja córka i ja kiwnęliśmy głowami z aprobatą, a Hermiona Granger dodała: "To płynne szczęście".<br> <br> Zaraz potem moje najmłodsze dziecko wychyliło głowę zza rogu i wyjawiło, że też słuchało. Moje średnie dziecko wybuchło gniewem, rzucając jej w głowę parę brudnych skarpetek, ale młodsza siostra weszła na środek salonu i siadając na dywanie, oświadczyła: "Chcę tylko posłuchać tej historii"! Ach miód na moje serce, kto ma dzieci ten wie, ile radości sprawiła mi przedstawiona sytuacja;-)<br> <br> Wyobraźcie sobie mnie teraz, odczuwającego błogość, czytającego moją ulubioną książkę o Harrym Potterze całej trójce dzieci naraz, na środku mojego salonu, w piękny wiosenny dzień. I w tym właśnie tkwi magia! Nie chodzi o to, że jestem najbardziej wciągającym narratorem na świecie. Nie chodzi o to, że J.K. Rowling pisze powieści jak Graham Greene. Magia J.K. Rowling tkwi w jej opowiadaniu historii.<br> <br> Opowiadanie nie jest pisaniem i nie wszyscy pisarze są opowiadaczami, ale dobre pisanie, które zawiera w sobie doskonałe opowiadanie, wynosi doświadczenie czytania na poziom absolutnie wciągający. <br> <br> Razem, całą rodzinką dotarliśmy do punktu kulminacyjnego tej historii, a teraz jesteśmy gotowi, by w przyszłym tygodniu wspólnie zabrać się za ostatnią powieść! Trzymajcie kciuki;-)<br> <br> Ps. Kiedy spytałam moje średnie dziecko, ile gwiazdek na pięć za tę powieść, odpowiedziała: JEDEN TYSIĄC.<br> <br> JEDEN TYSIĄC gwiazdek na pięć.