Głupcy umierają

Trudno jednoznacznie ocenić tę książkę, budzi ona we mnie zupełnie sprzeczne emocje….Zdecydowanie podobała mi się pierwsza połowa, byłem zauroczony od pierwszego rozdziału i w momencie jego czytania po raz kolejny zostałem powalony przez mistrzowski styl konstruowania akcji przez Mario Puzo. Niektóre sceny działały tak mocno na wyobraźnię, że czułem jak gdyby zostały wyjęte prosto z filmu (zwłaszcza te hazardowe), szybko też przywiązałem się do wykreowanych w książce postaci, z ich wiarygodnymi historiami, wadami i motywacjami, którym daleko było do czarno - białego świata, gdzie dobro zawsze staje w opozycji do zła. Potem jednak, to wszystko zamieniło się w wielki bałagan i wielką stratę czasu, kiedy okazało się, że książka nie ma żadnej konkretnej fabuły, tak mistrzostwo nakreślonej w “Ojcu Chrzestnym” czy też “Sycylijczyku” przez Puzo.
Sam autor nie raz podkreślał, że stał się symbolem kryminału mafijnego niejako wbrew sobie, sam bowiem miał do powiedzenia znacznie więcej, tymczasem podczas spotkań z fanami zwykle odbierany był jako przedłużenie myśli Don Corleone. Być może tym należy tłumaczyć próbę wyjścia poza te sztywne ramy i przeniesienia akcji powieści do świata bliższego znanej czytelnikowi rzeczywistość. Próbę tą jednak należy uznać za średnio udaną, przede wszystkim z uwagi na wielość romansów, źle napisanych scen seksu, boleśnie powtarzających się dialogów i dramatów, jakie spotykają główne postacie. Mocno obyczajowy charakter tej książki może razić co mniej wrażliwych czytelników, spragnionych mocnej literatury spod znaku mafijnego półświatka. Sam nie wiem, być może uznałbym tą książką za dobrą i wartą polecenia, gdyby nie moje szaleństwo związane z poprzednimi książkami autora, i na tej podstawie uknutymi oczekiwaniami mocnej, męskiej literatury.
Na obronę ”Głupcy umierają” warto przytoczyć fakt, że sam autor uznaje ją za swoją ulubioną, co poniekąd pewnie wiąże się z wątkami autobiograficznymi, ale też możliwością wyrażenia swoich poglądów w sprawach natury obyczajowej, filozoficznej, czy wręcz egzystencjalnej. O ile bowiem poprzednie książki z “Ojcem Chrzestnym” na czele tworzymy niemal osobne uniwersum, tak “Głupcy umierają” nabiera charakteru manifestu autora, próbę wyrażenia swoich poglądów na rzeczywistości opartej o jego własną codzienność. Taki punkt widzenia sprawia, że warto sięgnąć po tę powieść, oddać głos autorowi i cieszyć się jego doskonałym talentem pisarskim, zwłaszcza jeśli nie miało się wcześniej do czynienia z jego twórczością.

Za “Głupcy umierają” zostawiam mocną 4, nie jest to bowiem hicior na miarę bardziej znanych powieści autora, pozostawia jednak w czytelniku wrażenie, że o samym autorze dowiedział się więcej, niz na podstawie jakiejkolwiek innej powieści Mario Puzo.

Dawno nie czytałem bardziej oryginalnej powieści, innowacyjnej w przedmiocie swojej historii i stylu prowadzenia narracji przez autora! Dawno temu po raz pierwszy spotkałem się z twórczością Mario Puzo, od początku była to miłość tyleż trudna, co wspaniała, przede wszystkim z uwagi na pełen relatywizmu nakreślony świat, gdzie sprawiedliwość, prawo i porządek bronione są często przez gangsterów, a policjanci i urzędnicy państwowi wydają się skorumpowani i wolni od jakichkolwiek zasad!

Nie inaczej jest w przypadku powieści “Głupcy Umierają”, choć tym razem znany z gangsterskich klimatów Puzo, zabiera nas w tajemnicza historię człowieka, który wkraczając w wiek średni, przeżywa kryzys tożsamości i szuka sensu swojego życia. Jednocześnie jego przyjaciele pogrążają się otchłani grzechów, bez powodzenia próbując sobie przypomnieć lata młodości.

"Cnota jest swoją własną nagrodą, a głupcami są ci, którzy umierają".

Nie sposób uznać tej książki za thriller, raczej studium nad drogą pełna wyrzeczeń, jaką człowiek musi pokonać aby osiągnąć sukces, definiowany jako sława, fortuna i uznanie wśród innych sobie podobnych. Żądza, chciwość, gniew, zazdrość i pycha, wszystkie te emocje opisywane są na kartach powieści “Głupcy umierają” i dotyczą osób z bliskiego otoczenia głównego bohatera, który staje przed koniecznością odpowiedzenia sobie na pytanie: czego chce od życia?

Uważam, że samo sięgnięcie po “Głupcy umierają” wymaga odwagi, wszak sam Puzo wielokrotnie podkreślał swój stan samoświadomości w zakresie tego, jak jest postrzegany na rynku literackim, chcąc nie chcąc stał się zakładnikiem społecznej świadomości swoich odbiorców, jako ten, który kreśli wspaniałe tło dla historii w gangsterskim podziemiu. Tym razem Puzo wychodzi na powierzchnię i opisuje świat bliższy czytelnikowi, doświadczany za sprawą wyścigu szczurów jakiemu poddawani jesteśmy każdego dnia w pracy dla wielkich korporacji.

“Głupcy umierają” to książka, która słusznie budzi ambiwalentne uczucia w jej odbiorcach: lekkość stylu Mario Puzo staje w kontrze z trudnymi tematami, jakie porusza, co bardziej wymagający czytelnicy odkryją tu prawdy uniwersalne, ważne mimo upływu lat, może ważniejsze niż kiedykolwiek, gdy przyszło nam żyć w świecie, gdzie każdy dzień jest walką o lepsze jutro, a wygrana często może mieć miejsce tylko gdy jest się gotowym na poświęcenie absolutne.

Trudno jednoznacznie ocenić tę książkę, budzi ona we mnie zupełnie sprzeczne emocje….Zdecydowanie podobała mi się pierwsza połowa, byłem zauroczony od pierwszego rozdziału i w momencie jego czytania po raz kolejny zostałem powalony przez mistrzowski styl konstruowania akcji przez Mario Puzo. Niektóre sceny działały tak mocno na wyobraźnię, że czułem jak gdyby zostały wyjęte prosto z filmu (zwłaszcza te hazardowe), szybko też przywiązałem się do wykreowanych w książce postaci, z ich wiarygodnymi historiami, wadami i motywacjami, którym daleko było do czarno - białego świata, gdzie dobro zawsze staje w opozycji do zła. Potem jednak, to wszystko zamieniło się w wielki bałagan i wielką stratę czasu, kiedy okazało się, że książka nie ma żadnej konkretnej fabuły, tak mistrzostwo nakreślonej w “Ojcu Chrzestnym” czy też “Sycylijczyku” przez Puzo.
Sam autor nie raz podkreślał, że stał się symbolem kryminału mafijnego niejako wbrew sobie, sam bowiem miał do powiedzenia znacznie więcej, tymczasem podczas spotkań z fanami zwykle odbierany był jako przedłużenie myśli Don Corleone. Być może tym należy tłumaczyć próbę wyjścia poza te sztywne ramy i przeniesienia akcji powieści do świata bliższego znanej czytelnikowi rzeczywistość. Próbę tą jednak należy uznać za średnio udaną, przede wszystkim z uwagi na wielość romansów, źle napisanych scen seksu, boleśnie powtarzających się dialogów i dramatów, jakie spotykają główne postacie. Mocno obyczajowy charakter tej książki może razić co mniej wrażliwych czytelników, spragnionych mocnej literatury spod znaku mafijnego półświatka. Sam nie wiem, być może uznałbym tą książką za dobrą i wartą polecenia, gdyby nie moje szaleństwo związane z poprzednimi książkami autora, i na tej podstawie uknutymi oczekiwaniami mocnej, męskiej literatury.
Na obronę ”Głupcy umierają” warto przytoczyć fakt, że sam autor uznaje ją za swoją ulubioną, co poniekąd pewnie wiąże się z wątkami autobiograficznymi, ale też możliwością wyrażenia swoich poglądów w sprawach natury obyczajowej, filozoficznej, czy wręcz egzystencjalnej. O ile bowiem poprzednie książki z “Ojcem Chrzestnym” na czele tworzymy niemal osobne uniwersum, tak “Głupcy umierają” nabiera charakteru manifestu autora, próbę wyrażenia swoich poglądów na rzeczywistości opartej o jego własną codzienność. Taki punkt widzenia sprawia, że warto sięgnąć po tę powieść, oddać głos autorowi i cieszyć się jego doskonałym talentem pisarskim, zwłaszcza jeśli nie miało się wcześniej do czynienia z jego twórczością.

Za “Głupcy umierają” zostawiam mocną 4, nie jest to bowiem hicior na miarę bardziej znanych powieści autora, pozostawia jednak w czytelniku wrażenie, że o samym autorze dowiedział się więcej, niz na podstawie jakiejkolwiek innej powieści Mario Puzo.

Dawno nie czytałem bardziej oryginalnej powieści, innowacyjnej w przedmiocie swojej historii i stylu prowadzenia narracji przez autora! Dawno temu po raz pierwszy spotkałem się z twórczością Mario Puzo, od początku była to miłość tyleż trudna, co wspaniała, przede wszystkim z uwagi na pełen relatywizmu nakreślony świat, gdzie sprawiedliwość, prawo i porządek bronione są często przez gangsterów, a policjanci i urzędnicy państwowi wydają się skorumpowani i wolni od jakichkolwiek zasad!

Nie inaczej jest w przypadku powieści “Głupcy Umierają”, choć tym razem znany z gangsterskich klimatów Puzo, zabiera nas w tajemnicza historię człowieka, który wkraczając w wiek średni, przeżywa kryzys tożsamości i szuka sensu swojego życia. Jednocześnie jego przyjaciele pogrążają się otchłani grzechów, bez powodzenia próbując sobie przypomnieć lata młodości.

"Cnota jest swoją własną nagrodą, a głupcami są ci, którzy umierają".

Nie sposób uznać tej książki za thriller, raczej studium nad drogą pełna wyrzeczeń, jaką człowiek musi pokonać aby osiągnąć sukces, definiowany jako sława, fortuna i uznanie wśród innych sobie podobnych. Żądza, chciwość, gniew, zazdrość i pycha, wszystkie te emocje opisywane są na kartach powieści “Głupcy umierają” i dotyczą osób z bliskiego otoczenia głównego bohatera, który staje przed koniecznością odpowiedzenia sobie na pytanie: czego chce od życia?

Uważam, że samo sięgnięcie po “Głupcy umierają” wymaga odwagi, wszak sam Puzo wielokrotnie podkreślał swój stan samoświadomości w zakresie tego, jak jest postrzegany na rynku literackim, chcąc nie chcąc stał się zakładnikiem społecznej świadomości swoich odbiorców, jako ten, który kreśli wspaniałe tło dla historii w gangsterskim podziemiu. Tym razem Puzo wychodzi na powierzchnię i opisuje świat bliższy czytelnikowi, doświadczany za sprawą wyścigu szczurów jakiemu poddawani jesteśmy każdego dnia w pracy dla wielkich korporacji.

“Głupcy umierają” to książka, która słusznie budzi ambiwalentne uczucia w jej odbiorcach: lekkość stylu Mario Puzo staje w kontrze z trudnymi tematami, jakie porusza, co bardziej wymagający czytelnicy odkryją tu prawdy uniwersalne, ważne mimo upływu lat, może ważniejsze niż kiedykolwiek, gdy przyszło nam żyć w świecie, gdzie każdy dzień jest walką o lepsze jutro, a wygrana często może mieć miejsce tylko gdy jest się gotowym na poświęcenie absolutne.