Geniusz zbrodni

<p>Stary znajomy Roberta Huntera został aresztowany. Utrzymuje, że jest niewinny i wyprawia detektywa na najbardziej dziwaczne polowanie na seryjnego mordercę, prowadzące go na trop nieludzkiej istoty o potężnym dorobku kryminalnym trwającym ponad dwadzieścia pięć lat!</p><p>"Geniusz zbrodni" to już szósta sprawa podjęta przez Roberta Huntera, błyskotliwego, inteligentnego i charyzmatycznego człowieka o przenikliwym spojrzeniu na ludzką naturę i psychologię. W tej książce, dzięki pojawieniu się mężczyzny z przeszłości, poznajemy w retrospekcjach codzienne życie detektywa na Uniwersytecie Stanforda, gdzie został przyjęty jako "wyjątkowy przypadek" i gdzie zdołał ukończyć w wieku zaledwie 19 lat studia psychologiczne, by podjąć studia doktoranckie z zakresu analizy zachowań przestępczych i biopsychologii. Obserwujemy też ostatnie chwile jego matki chorej na raka, a także zaręczyny z Jessicą Petersen tuż przed wielkim zwrotem w ich życiu.</p><p>Detektyw wydziału policji Los Angeles ds. rabunków i zabójstw Barbara Blake jest zmuszona odebrać Robertowi Hunterowi licencję po wyczerpującym śledztwie, które doprowadziło go do zabójcy z poprzedniej książki. W jej gabinecie pojawiają się Edrian Kennedy, szef Narodowego Centrum Analizy Przestępstw (NCAVC) FBI oraz Behavioral Analysis Unit (specjalny oddział FBI, który zapewnia wsparcie krajowym i międzynarodowym wydziałom policji badającym nietypowe lub wyjątkowo brutalne przestępstwa) oraz agent specjalny Courtney Taylor. Powód? Właściciel samochodu z Wyoming, w którego bagażniku znaleziono pozbawione głów ciała dwóch kobiet, został aresztowany, ale powiedział, że będzie rozmawiał tylko z Robertem Hunterem!</p><p>I to jest początek mrożącej krew w żyłach nowej historii o mordercy, który oprawiał kawałki skóry swoich ofiar i zdołał zmobilizować całe FBI oraz Roberta Huntera. W tej książce nie mamy do czynienia z etapami rozwiązywania zagadek i polowania na mordercę, zamiast tego znamy sprawcę od początku. Został on złapany, ale seryjny morderca sprawia agentom serię niespodzianek, niszcząc wszelkie naukowe spojrzenie na zachowanie i osobowość zabójców.</p><p>Chris Carter po raz kolejny pokazuje swoją wiedzę i doświadczenie jako psycholog sądowy. Dzięki niemu dowiedziałam się tu o cechach dysocjacyjnego zaburzenia tożsamości, o tym, dlaczego przestępcy zabierają trofea swoim ofiarom i czym one zwykle są, o badaniach statystycznych, które twierdzą, że w tym momencie na wolności w USA jest co najmniej pięciuset seryjnych morderców i że są ich różne kategorie: zabijają dla osobistej przyjemności; słyszą głosy; myślą, że wykonują zbożną pracę zabijając grzeszników lub realizują swoje mroczne pragnienia i wreszcie, że ci psychopaci należą albo do typów skoncentrowanych na ofierze, albo do agresywnych lub skoncentrowanych na przemocy.</p><p>Zakończenie "Geniusza zbrodni" pozostawiło mnie z wieloma sprzecznymi myślami, zarówno na temat fabuły, jak i zakończenia. Pozostawiając partnera Carlosa Garcię całkowicie poza fabułą, mamy do czynienia z najbardziej osobistą sprawą Huntera. Jego trudne zmagania i emocjonalne przeżycia, wychodzą na światło dzienne, gdy seryjny morderca udziela informacji i żąda, by przejść do kolejnych etapów.</p><p>Kolejną radykalną zmianą jest także ta dotycząca kolejności wydarzeń - morderca zostaje aresztowany i ujawnia swoje zbrodnie jedna po drugiej, zachowując jednak na koniec wielkiego asa: jedna z jego ofiar wciąż żyje i jest znana Hunterowi! Narracyjnie mamy więc tu eksperyment autora, który moim zdaniem może zniechęcić kogoś, jeśli jest to jego pierwsze spotkanie z twórczością Cartera. Dla mnie jednak był to eksperyment jak najbardziej udany.</p><p>Poruszenie wzbudził we mnie fakt, że ten potwór, główny antagonista, chciał doświadczyć wszystkich emocji towarzyszących morderstwom, popełniając za każdym razem inne nieludzkie zbrodnie. Przy tej książce bardziej niż kiedykolwiek zastanawiałam się, dlaczego jest tyle przemocy, dlaczego schodzimy tak głęboko w psychologię tej ohydnej istoty? Nawet jeśli są to prawdziwe zdarzenia, to i tak przyprawiają mnie o gęsią skórkę. Nowa przygoda Roberta Huntera jest dla ludzi o mocnych nerwach i polecam ją tylko tym najwytrwalszym.</p><p>Przez całą książkę zastanawiałam się po co czytelnik ma przechodzić przez te wszystkie nieuchwytne przypadki, które różnią się metodą tortur. Odpowiedź czekała na mnie ponownie na końcu. Tak więc, poprzez serię obrzydliwych i okrutnych zdarzeń i po wyczerpującym ściganiu się z czasem, zostajemy doprowadzeni do nieoczekiwanego zakończenia, które daje wiele do myślenia na temat "boskiej i ludzkiej sprawiedliwości".</p><p>"Geniusz zbrodni" to zupełnie inna książka niż jakakolwiek z serii, którą do tej pory czytałam. Nie tylko nie ma polowania na zabójcę, ale zbrodnie są rejestrowane ze wszystkimi możliwymi makabrycznymi szczegółami w formie historii opowiadanych przez seryjnego mordercę, podczas gdy Robert Hunter przesuwa granice swojej wytrzymałości i opanowania, odkrywając, że jego przeciwnik posiada niezwykłe umiejętności w pociąganiu odpowiednich sznurków, trzymając w rękach los ofiar. To zupełnie inna fabuła i zupełnie rewolucyjna narracja, która pokazuje, że Chris Carter nie podąża utartymi ścieżkami.</p>

<p>"Geniusz zbrodni" to poważny pretendent do mojej ulubionej książki przeczytanej w tym roku. Nie mogę uwierzyć, że dopiero parę miesięcy temu odkryłam Chrisa Cartera - teraz uważam go za jednego z moich ulubionych autorów kryminałów wszech czasów.</p><p>Jest to ogromne odejście od tego, do czego przyzwyczaił nas Chris Carter, ta książka bardzo się różni poprzednich od książek z serii. "Geniusz zbrodni" nie mógł być bardziej udany w mojej opinii. Po pięciu książkach, w których Hunter próbuje schwytać seryjnego mordercę, autor postanowił trochę wstrząsnąć schematem i udało mu się to doskonale. "Geniusz zbrodni" pozwolił nam wejść do głowy jednej z najbardziej złych postaci, o jakich kiedykolwiek czytałam. Jest to również pierwsza książka oparta na faktach i prawdziwych wydarzeniach z czasów studiów z psychologii kryminalnej Chrisa, co czyni ją tym bardziej szokującą i fascynującą.</p><p>Wyobraźnia Chrisa Cartera nie zna granic i uwielbiam go za to. Sceny, postacie, cokolwiek wymyśli, jest zarówno oryginalne, jak i dające do myślenia, a w tej książce wydaję się być to wszystko jeszcze bardziej uwypuklone. Myślę, że nie powinnam zbyt wiele opowiadać wspomnieć o fabule tej powieści. "Geniusz zbrodni" to książka, która sami powinniście przeczytać. Naraz i w całkowitym skupieniu. To jest wciągająca lektura w najlepszym wydaniu i byłam naprawdę niepocieszona, kiedy przerzuciłam ostatnią stronę. Zdecydowanie chciałam więcej! Ale lepsze takie lekkie uczucie niedosytu, niż mocne poczucie, że autor przesadził z nagromadzeniem treści…</p><p>Robert Hunter, po wydarzeniach z ostatnich kilku książek cieszy się, bo wkrótce wyruszy na bardzo potrzebny urlop na Hawajach. Zanim jednak zdąży uciec, jego przełożeni wzywają go do swojego biura. Przybywając na miejsce, Hunter rozpoznaje w gabinecie, jednego z najwyższych rangą członków FBI, który potrzebuje jego pomocy. W areszcie przebywa jeden z najdziwniejszych osobników, z jakimi kiedykolwiek się zetknęli - człowiek, który jest bardziej maszyną i który przez wiele dni nie wypowiedział ani jednego słowa. Aż pewnego ranka domaga się rozmowy… ale wyłącznie z Robertem Hunterem. Człowiek ten to współlokator i najlepszy przyjaciel Huntera ze studiów, Lucien Folter, w którego bagażniku znaleziono dwie odcięte i okaleczone głowy. Lucien udaje niewinnego, a Hunter, człowiek niesamowicie trudny do odczytania czy zaskoczenia jest ogrywany przez Luciena tak samo jak czytelnik.</p><p>Jest milion i jedna rzecz, które chciałabym powiedzieć na temat tej książki, ale po prostu nie mogę. Naprawdę musicie sami odkryć, jak ta historia się rozwija. W tej powieści, "Geniuszu zbrodni", dowiadujemy się o wiele więcej o Hunterze i wchodzimy w jego głowę dużo bardziej niż wcześniej. Cofamy się w czasie i dowiadujemy się więcej o jego przeszłości, o jego młodości i studiach oraz o relacjach z Lucienem. Lucien to wcielone zło. Sceny przedstawione w tej książce są jednymi z najbardziej obrazowych, jakie kiedykolwiek czytałam. Po pięciu ostatnich książkach z jednymi z najstraszniejszych i najgorszych scen, jakie kiedykolwiek czytałam, zastanawiałam się, czy Chris Carter może wymyślić coś jeszcze straszniejszego. Jak się okazuje, owszem, może. Ta książka jest przerażająca, wciągająca i niemożliwa do odłożenia, dopóki nie dotrzesz do jej zakończenia.</p><p>Jeśli czytając tę książkę myślicie, że macie pojęcie, dokąd ona zmierza, przygotujcie się na to, że będziecie w błędzie. Nauczyłam się nigdy nie lekceważyć Chrisa Cartera, utrzymując czytelników w napięciu zabiera ich na absolutny rollercoaster z najbardziej krętymi zakrętami. Jeśli planujecie przeczytać "Geniusza zbrodni", mogę go wam całkowicie polecić. Nie tylko jest to moja książka roku, ale jest to prawdopodobnie najlepszy kryminał jaki kiedykolwiek czytałam. Chris Carter naprawdę przeszedł tutaj samego siebie. Nie mogę się doczekać kolejnej odsłony przygód Huntera.</p>