Galeria umarłych

<p>"Galeria umarłych" to już dziewiąty tom z serii o Robercie Hunterze i chyba nie jest to zbyt śmiałe twierdzenie, że książki Chrisa Cartera są marką samą w sobie w dziedzinie krwawych thrillerów. Oczywiście seria ta nie jest pozbawiona słabych stron, ale ci, którzy są nastawieni na czyste emocje, znajdą tu wszystko czego szukają. Znów mamy przed sobą doskonałą historię o wspaniałym śledczym Robercie Hunterze o niezwykle analitycznym umyśle i równie utalentowanym partnerze Carlosie Garcii.</p><p>Warunkiem tego, aby móc w ogóle sięgać po książki Chrisa Cartera nadal są silne nerwy i spora tolerancja na przemoc, bo Hunter i Garcia wciąż zajmują się skrajnymi przypadkami szczególnie okrutnych morderstw. Dziewiąty tom ponownie rozpoczyna się więc od wezwania dwójki śledczych do miejsca zbrodni, które wydaje się pochodzić z najgorszych ludzkich koszmarów - do mocno okaleczonej ofiary morderstwa.</p><p>Jak zwykle Chris Carter wrzuca czytelnika w sam środek akcji i szybko dostarcza pierwszego szoku. Choć jako koneserzy serii, jego stali czytelnicy widzieli już "gorsze" sceny – nie oznacza, że "Galeria umarłych" obejdzie się z nimi łagodnie. Choć dziewiąta książka z serii nie jest w żadnym wypadku najbrutalniejszym tomem, to znów zawartość żołądka może chcieć wydostawać się przez nasz przełyk, gdy czytamy o kolejnych okrutnych rewelacjach.</p><p>Oczywiście poziom przemocy nie jest żadnym miernikiem jakości thrillera, ale trzeba przyznać, że dziewiąta sprawa, nad którą pracują Hunter Garcia jest jedną ze słabszych w serii. To nadal świetna książka, ponieważ "Galeria umarłych" znów jest ekscytująca od początku do końca i spokojnie można było wciągnąć tę historię za jednym posiedzeniem - ale czegoś tu brakowało. Cała historia wydaje się nieco zbyt rutynowa. Sprawa jest dość trzymająca w napięciu, ale nieszczególnie oryginalna, bo jakoś sprawca i jego działania nie wydają się do końca wiarygodne - profil sprawcy po prostu nie wydaje się do końca spójny. Do tego dochodzą lekkie oznaki zużycia schematu stosowanego przez autora. Czytelnik ma już dobrą wiedzę z poprzednich książek i wie, kiedy i jak zostanie zainscenizowany kolejny cliffhanger, nie jest już zdumiony, gdy Robert Hunter po raz enty zostaje wezwany do pracy podczas randki, a także przyzwyczaił się, że śledczy jest co najmniej 2-3 kroki przed innymi policjantami.</p><p>Nie chcę być źle zrozumiany, bo "Galeria umarłych" to wciąż znakomity thriller, chwyty autora sprawdzają się mimo ich pozornej przewidywalności, a Robert Hunter i Carlos Garcia pozostają po prostu szalenie sympatycznymi postaciami, którym towarzyszy się z przyjemnością, a humor i empatia zawsze stanowią przyjemny kontrast dla brutalności przedstawionych zbrodni. Tym razem na przykład słowne konfrontacje Garcii z nieprzyjemnymi kolegami z FBI są prawdziwą atrakcją, która dostarcza czytelnikom uśmiechu.</p><p>Niemniej jednak jestem przyzwyczajony do lepszych książek autorstwa Chrisa Cartera i niestety autorowi nie do końca udaje się przeskoczyć wysoką poprzeczkę, którą sam sobie ustawił. "Galeria umarłych" jest jednak nadal warta przeczytania, a nowicjusze mogą nawet nie zauważyć drobnych niedociągnięć - doświadczonym fanom Roberta Huntera zabraknie natomiast zapewne tej odrobiny dreszczyku emocji i wyrafinowania, do których przywykli w poprzednich książkach tego autora. Nadal polecam zaznajomienie się z tą serią thrillerów, bo to jedyny w swoim rodzaju cykl, który pojawił się na polskim rynku wydawniczym.</p>

<p>Właśnie skończyłam "Galerię umarłych". Czuję się odrętwiała, jakbym właśnie zeszła z największego i najbardziej szalonego rollercoastera na świecie. Mogę powiedzieć, że rzadko kiedy czytam książki tak trzymające w napięciu, tak obrazowe w swoich opisach, że dosłownie trzęsę się od adrenaliny i poruszenia. Taka właśnie jest "Galeria umarłych" Chrisa Cartera i tak na mnie działają książki tego autora.</p><p>Detektyw Robert Hunter pracuje w Wydziale Zabójstw, w jednostce do spraw zbrodni popełnionych ze szczególnym okrucieństwem w Los Angeles, gdzie wraz ze swoim partnerem detektywem Carlosem Garcią ma za zadanie rozwiązywać sprawy, w których zastosowano ekstremalne formy tortur i brutalności. Robert jest wyjątkowy w świecie fikcyjnych postaci z thrillerów policyjnych. Poznajemy go już w pierwszej książce jako człowieka inteligentnego, z bardzo wysokim IQ, które daje o sobie znać również w kolejnych tomach. Jest także absolwentem psychologii na Stanfordzie i autorem książki będącej obecnie lekturą obowiązkową dla działu FBI zajmującego się analizą przestępstw z użyciem przemocy. Jest samotnikiem, a nadaktywny mózg powoduje u niego nawracające ataki bezsenności.</p><p>Historia zaczyna się od odkrycia pierwszego ciała. Modelka Linda Parker została znaleziona martwa, "upozowana" w pokoju, gdzie niska temperatura trzymała z dala muchy, które w normalnych warunkach powinny zająć się zjadaniem gnijących resztek ciała, ale to nie powstrzymało autora przed obrazowym wyjaśnieniem szkód, jakie może wyrządzić ten owad… Tak, okrucieństwo Carter i jego skłonność do pisania obrzydliwych rzeczy daje się poznać już od pierwszych stron.</p><p>Ręce i stopy zostały odcięte od ciała Lindy Parker, skóra usunięta z wyjątkiem niewielkiego miejsca, gdzie wyryto serię znaków i linii w skórze. Hunter zdaje sobie sprawę ze znaczenia tego "podpisu" i w miarę jak liczba ciał rośnie, a kolejne dziwne znaki są identyfikowane, detektywi wraz z pomocą FBI pracują bez wytchnienia, próbując powiązać ze sobą rozsypane wskazówki i tym samym zidentyfikować mordercę. Ofiary są pozowane w przemyślany, kreatywny sposób - czy sprawca próbuje pokazać światu, jakim jest sprytnym "artystą", czy też ma w tym jakiś inny ukryty cel? Odpowiedź, gdy w końcu zostanie ujawniona, pokaże doskonałe zrozumienie autora dla psychotycznych umysłów i odzwierciedla jego wykształcenie jako psychologa kryminalnego.</p><p>Czytając tę książkę byłam całkowicie zdana na łaskę i niełaskę bardzo sprytnego pisarza. Nie wiedziałam, dokąd zaprowadzi mnie opowieść, nie byłam w stanie zgadywać ani dostrzegać śladów, wiedziałam tylko, że "Galeria umarłych" została stworzona przez szaleńca, który wydawał się mieć wyższą inteligencję niż połączone siły wydziału zabójstw i FBI. W miarę zbliżania się do końca czułam, że będę w stanie przewidzieć ostateczny wynik, ale zakończenie doszczętnie mnie zaskoczyło, gdy nastąpiło całkowicie nieoczekiwane wydarzenie, które poddało w wątpliwość wszystko, co przeczytałam wcześniej...…</p><p>Tak więc, Galeria umarłych", jest kolejną wybitną powieścią, która pozostawia mnie z pytaniem: czym Chris Carter może jeszcze mnie zaskoczyć?&nbsp;</p>